Α. Σπυρόπουλος: H πιο ξεκούραστη ομιλία

Αυτό που δεν κατάφερναν ο Μανθάνο, ο Μπιάνκι, ο Αγίρε, ο Κίκε, ακόμη και ο μακαρίτης Λούις Αραγονές στην τελευταία θητεία του εκεί, το ‘κανε ο Σιμεόνε. Εσπασε πέρυσι το Μπερναμπέου, με Ντιέγκο Κόστα. Είχε να συμβεί, καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Από τη σεζόν του υποβιβασμού της Ατλέτικο. Με κόουτς Ρανιέρι. Ο Σιμεόνε το έσπασε ξανά, τώρα. Δεν είχε συμβεί πριν, δύο σερί χρονιές, ποτέ!

Οφείλουμε στον Τσόλο τον «πολλαπλασιασμό» των clasicos. Του οφείλουμε, ως κοινό, ότι επί ημερών του τα Ρεάλ-Ατλέτικο έγιναν εξίσου πολυαναμενόμενα, πλέον, όσο και τα clasicos. Μόνο μες στο 2014, έπαιξαν επτά φορές. Η τριβή γεννά τη συνήθεια. Η συνήθεια μεγαλώνει την προσωπικότητα. Οι μια φορά κι ένα καιρό «χαμένοι από το πούλμαν» έφτασαν να έχουν υποχρεώσει τους απέναντι να τα σκέφτονται, αυτά τα ματς, και να τα προσεγγίζουν με τον φόβο της ήττας. Μια ολική αναστροφή των πραγμάτων. Και τούτο, ανεξάρτητα τι έγινε τον Μάιο στο Ντα Λουζ. Γιατί το Τσάμπιονς Λιγκ είναι πιο βαρύ τρόπαιο. Αλλά το πρωτάθλημα είναι πιο ισχυρό πειστήριο.

Ο Αντσελότι το ψάχνει, ακριβώς όπως πέρυσι. Πέρυσι, το βρήκε αμέσως μετά την ήττα (όταν, για πρώτη και τελευταία φορά, έπαιξε με εξάρι τον Σέρχιο Ράμος και εννιάρι τον Μπέιλ) στο Καμπ Νου. Θα δοκιμάσει, και εφέτος, διάφορα. Η Μπαρσελόνα κατεβαίνει Μαδρίτη, σε έξι εβδομάδες. Το καλύτερο που έχει να κάνει ο Ιταλός, είναι να το ‘χει βρει ως τότε. Δίχως Σάμπι Αλόνσο και Ντι Μαρία, τα ζητήματα είναι τα προφανή. Δεν είναι ίδιοι οι δείκτες. Αφοσίωσης, ισορροπίας, (υπερ)κινητικότητας. Εξίσου προφανές είναι το κυρίως ζητούμενο. Ο ρόλος του Ροδρίγες. Για να τον διευκολύνει, ο Αντσελότι άφησε το 4-3-3. Τον έβαλε, σε 4-2-1-3, μπροστά από Μόντριτς+Κρόος και πίσω απ’ το BBC.

Το πλάνο πήγε περίπατο, με το που σκόραρε η Ατλέτικο. Εγινε 4-4-2, αριστερά Ροδρίγες, δεξιά Μπέιλ, δεύτερος σέντερ-φορ Κριστιάνο Ρονάλντο, α λα Σούπερ Καπ με τη Σεβίλλη. Το Σούπερ Καπ, ωστόσο, ήταν μονάχα ένας αγώνας. Η Ρεάλ δεν κυνήγησε ποτέ το σκορ, σ’ αυτόν. Και η Σεβίλλη δεν έχει την ανθεκτικότητα, να φτύνει αίμα κι όμως ν’ αντιστέκεται, της Ατλέτικο. Το ερώτημα, γιατί να φύγουν ο Σάμπι Αλόνσο κι ο Ντι Μαρία, ήδη έχει απαντηθεί. Απ’ τον Μπουτραγένιο. Οποιος θέλει να έχει πάντοτε τους μοδάτους, σημαίνει ότι κάθε φορά κάτι θα θυσιάσει, ειδάλλως το ρόστερ ξεχειλώνει ανεξέλεγκτα. Η κατ’ εξοχήν θυσία, για χάρη των πρώτων γαλάκτικος, ήταν ο Μακελελέ.

Εξτρά άσκηση, στο σύγχρονο πρότζεκτ, είναι ο Κασίγιας. Τον σφυρίζουν όταν φταίει, τον σφυρίζουν κι όταν δεν φταίει. Περισσότερο από βάρος στον Κασίγιας, η υπόθεση γίνεται βάρος ενόψει της στιγμής που ο Νάβας, αργά ή γρήγορα, θα μπει να παίξει. Και, φυσικά, η εξάρτηση απ’ τον CR. Λείπει, ήττα στο Σαν Σεμπαστιάν. Παίζει σούπερ, παίζει σούπερ και η Ρεάλ. Εχει πτώση, συμπαρασύρει στην πτώση τη Ρεάλ. Το πρώτο ημίχρονό του με την Ατλέτικο ήταν εξωγήινο, ίσως το καλύτερο στις 251 εμφανίσεις του για το κλαμπ. Στο δεύτερο, έσκασε κι άραξε δίπλα στη γραμμή του πλαγίου να γεμίζει σέντρες. Στο α’, χάρη στον CR, η Ρεάλ εύκολα θα μπορούσε να το έχει κάνει 3-1. Στο β’, λόγω CR, η Ρεάλ δεν έβγαλε ούτε μία καθαρή ευκαιρία.

Η Ατλέτικο είναι ό,τι σημειώσαμε προ ημερών, για τον Ολυμπιακό και τους λοιπούς συγγενείς του ομίλου. Επτά παλαιοί ενδεκαδάτοι, πιο άνετα και πιο γρήγορα ενσωματώνουν τέσσερις καινούργιους. Οι τρεις τους οκτώ, ή οι δύο τους εννέα, γίνεται πιο πολύπλοκο και πιο χρονοβόρο. Ο Σιμεόνε πήρε απ’ τον μικρόκοσμο της Αμέρικα κι έριξε στην αρένα του Μπερναμπέου τον άγουρο Χιμένες. Στα ματς του ισπανικού Σούπερ Καπ, τον είχε βάλει αλλαγή. Του Μάντζουκιτς. Του Γκριζμάν. Εδώ, τον πέταξε να κολυμπήσει με τους κροκόδειλους.

Ο μικρός Μεξικανός δίπλα στον Μάντζουκιτς, σαν δίδυμο Ντιέγκο Κόστα και Βίγια σε 4-4-1-1, λιγώθηκε. Δεν σημαίνει πως είναι 11 πεταμένα εκατομμύρια. Άλλος τύπος, κατ’ αρχήν 1μ.90 μπόι, ο Χιμένες είναι μία διαφορετική επιλογή για ένα διαφορετικό, ή για κάποια διαφορετικά, ματς. Εδώ, αυτό το ματς φώναζε ότι ήθελε κάτι άλλο. Ο Τσόλο το διέθετε. Και το χρησιμοποίησε, όταν ήταν η ώρα. Εβαλε τον Αρντά που έκανε το γκολ, και μπορούσε να κάνει ακόμη…κανα-δυο. Εβαλε τον Γκριζμάν που δεν έκανε γκολ, αλλά μπορούσε να κάνει ένα.

Οι ροχιμπλάνκος δούλεψαν πολύ, κουράστηκαν πολύ, εκτόνωσαν ό,τι (καλό) είχαν συσσωρεύσει μέσα τους για την επίσκεψη στο φέουδο της Ρεάλ. Σε μόλις τρεις ημέρες, έχουν ένα ταξίδι κι ένα παιγνίδι στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα καλά νέα. Επίσης ωφέλιμο, με το 1-2, είναι ότι γλιτώνουμε τα «καλή αλλά παλεύεται» ή «η Ρεάλ έδειξε τις αδυναμίες της Ατλέτικο», δηλαδή τα φληναφήματα που (δεν είναι, τόσο, ότι διακινούνται, όσο είναι ότι) βρίσκουν και διεισδύουν στους εγκεφάλους των ποδοσφαιριστών. Ο Μίτσελ έχει να κάνει την πιο ξεκούραστη ομιλία, στ’ αποδυτήρια. Θα πείσει τους πάντες για τα πάντα, μονομιάς.

Ο Σιμεόνε είναι αποδεδειγμένα ικανός στην ταχεία επαναφόρτιση, θα κάνει το rotation που αντιστοιχεί, και πάλι εκείνο που θ’ αναμένει δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ την επαγγελματική δουλειά των παικτών του. Το ματς στο Καραϊσκάκη είναι όσο δύσκολο ήταν…και πριν το 1-2 στο Μπερναμπέου. Το δυσκολότερο, σ’ ολόκληρη τη χρονιά του Ολυμπιακού μπροστά. Πιο δύσκολο κι απ’ αυτό, τον Νοέμβριο στο Καλδερόν!

Πηγή: coppa.gr