Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό: την Ελλάδα να χάνει μέσα στην έδρα της (όχι ότι άμα έχανε εκτός, θα είχε βέβαια και καμιά διαφορά) από τον ποδοσφαιρικό κολοσσό που ακούει στο όνομα Νήσοι Φερόε!
Και έχασε καθαρά και ξάστερα, όχι χάνοντας ένα τσουβάλι ευκαιρίες και τρώγοντας το γκολ στη μία και μοναδική φάση των φιλοξενούμενων, αλλά κάνοντας και χάνοντας ελάχιστες ευκαιρίες, τη στιγμή που οι τίμιοι Φερόερς (sic) είχαν δύο δοκάρια και τουλάχιστον ακόμα 1-2 κλασικές ευκαιρίες να πετύχουν κι άλλα γκολ.
ΖΗΣΑΜΕ για να δούμε Ελληνες παίκτες να βουτάνε άτσαλα μπας και πάρουν κάνα σφύριγμα από τον Ριτσόλι, να μαζεύονται γύρω από τον ρεφ ζητώντας την αποβολή αντιπάλου στο πρώτο ημίχρονο για μια αψιμαχία με τον Μανιάτη, είδαμε γιόμες, πολλές γιόμες, πάρα πολλές γιόμες απέναντι σε μια άμυνα με μπασκετικά κορμιά και δυο σέντερ - μπακ με ύψη κοντά στα δυο μέτρα. Αυτή ήταν η καλύτερη ιδέα του Ρανιέρι για να βάλουμε γκολ, οι σέντρες από κάθε σημείο που μπορούσε να βγει σέντρα, ένας Ρανιέρι που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τον στείλουν σπίτι του, αφού πάρει την αποζημίωσή του. Εν πάση περιπτώσει ας του το κάνουμε το χατίρι, έστω κι αν πονέσει η τσέπη μας. Είναι αμαρτία από τον Θεό η Εθνική που πήγε στους «16» του κόσμου πριν λίγους μήνες και βρέθηκε μια ανάσα από τους «8», να γίνεται ποδοσφαιρικός περίγελος της Ευρώπης και του κόσμου όλου.
ΠΡΟΣΟΧΗ, περίγελος κι όχι η χαρά του κάθε πικραμένου. Καθόλου πικραμένα δεν ήταν τα Φερόε, όπως δεν ήταν η Β. Ιρλανδία και φυσικά η Ρουμανία στην πρεμιέρα, οι τρεις ομάδες που ήρθαν στην Ελλάδα να παίξουν με το φαβορί κι έφυγαν με τους τρεις βαθμούς και πλατιά χαμόγελα. Η κάθε «κανονική» ομάδα, που έχει ένα πλάνο, ένα έστω υποτυπώδες σχέδιο, που έχει 11 ποδοσφαιριστές που κατέχουν τα βασικά (τρέχω, πασάρω, κινούμαι χωρίς την μπάλα, πρεσάρω σωστά, κλείνω διαδρόμους, βγάζω μια χαμηλή σέντρα στο ύψος του πέναλτι κ.λπ.), μπορεί να κοιτάξει στα μάτια, να κοντράρει στα ίσια και τελικά να κερδίσει αυτή την Εθνική. Μια Εθνική Ελλάδας με 9 από τους 11 παίκτες που ξεκίνησαν βασικοί να παίζουν στο εξωτερικό, την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία, ορισμένοι να διακρίνονται στις ομάδες αυτές, αλλά φορώντας το εθνόσημο σχεδόν όλοι να κάνουν μια τρύπα στο νερό. Και για να μην τα φορτώνουμε όλα στον Ρανιέρι, δεν φταίει ο Ιταλός αν ο Κονέ δεν μπορεί να σκοράρει από το ένα μέτρο, ούτε φταίει ο προπονητής, αν τον Καράμπελας μπορεί να τον ντριπλάρει μέχρι και ο προπονητικός κώνος. Είπαμε, έχει την απόλυτη ευθύνη ο Ρανιέρι συνολικά για το χάλι που παρουσιάζουμε από την αρχή των αγώνων του ομίλου, για την παντελή απουσία οποιουδήποτε πλάνου, για την εικόνα ομάδας παλαιμάχων, αλλά του δίνω κι ένα ελαφρυντικό όταν οι παίκτες του αποτυγχάνουν να κάνουν έστω και τα βασικά.
ΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ εδώ αυτή την κατάντια, ας αποχαιρετίσουμε το Euro του 2016 κι ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα και με ποιον άνθρωπο στον πάγκο, ώστε να ξαναγίνει πρώτα απ' όλα η Εθνική μια κανονική ομάδα. Κι αν γίνει αυτό, να δούμε μετά πώς μπορεί να ξαναγίνει μια αξιόπιστη και αξιόμαχη ομάδα, με την προοπτική να καταφέρει κάποια στιγμή να γίνει μια πραγματικά καλή ομάδα.
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις