Ωραία τα αναθέματα σε όλους και οι κατάρες σε όσους οδήγησαν την Εθνική στο να χάσει δυο φορές από τα Νησιά Φερόε, μου είπε, ένας φίλος, αλλά η ερώτηση είναι και τώρα τι κάνουμε. Ομολογώ ότι απάντηση δεν έχω: πάμε για δύσκολα χρόνια - αυτό μου μοιάζει το μόνο δεδομένο. Διότι έχει χαθεί ο μπούσουλας, αν υποθέσουμε πως υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
Θα ήταν πανεύκολο να ξαναφτιάξουμε μια καλή Εθνική ομάδα, αν οι προηγούμενες που είχαν καλά αποτελέσματα, είχαν προκύψει βάση σχεδίου: τέτοιο ποτέ δεν υπήρξε. Υπήρξαν απλά κάποιες επιλογές προπονητών, που αποδείχτηκαν ευτυχείς, αλλά ποτέ δεν αρκεί ένας καλός προπονητής για να φτιάξεις μια καλή ομάδα. Χρειάστηκαν πολλά, που στην περίπτωση της Εθνικής μας, προέκυψαν τυχαία.
Ρεχάγκελ
Η επιλογή του Οτο Ρεχάγκελ το 2002 δεν έγινε γιατί κάποια τεχνική επιτροπή έκρινε το βιογραφικό του: απλά ο Γερμανός δεν ζητούσε πολλά λεφτά. Θυμίζω ότι πριν τον Ρεχάγκελ, κινούμενοι με την ίδια περίπου λογική της αναζήτησης ενός καλού ξένου προπονητή, οι ίδιοι άνθρωποι που τότε διοικούσαν την ΕΠΟ είχαν φέρει τον Ιορντανέσκου. Μια χαρά κόουτς ήταν ο Ρουμάνος (και σήμερα πηγαίνει τρένο τη Ρουμανία στα τελικά του Euro της Γαλλίας) αλλά στην Ελλάδα δεν πέτυχε τίποτα, γιατί τσακωνόταν ο Νικολαϊδης με τον Γεωργάτο για το ποιος θα φορέσει το «11». Ο Ρεχάγκελ στάθηκε τυχερός για δυο λόγους: πρώτον γιατί δεν τον έδιωξαν μετά το κακό του ξεκίνημα στα προκριματικά του Euro του 2004 και δεύτερον γιατί μπορούσε να στηριχτεί σε μια σπουδαία φουρνιά παικτών, που ήδη είχαν αγωνιστεί στον τελικό του Ευρωπαϊκού των Ελπίδων. Είχε βέβαια και ικανότητες ο Γερμανός: η πιο μεγάλη ήταν ότι έκανε επιλογές, δηλαδή στήριζε όποιον πίστευε σε αυτόν κι έδιωχνε όποιον δεν κολλούσε με την ομάδα, όποιος κι αν ήταν. Ο αποκλεισμός του Γεωργάτου, και του Ελευθερόπουλου κι αργότερα του Κωνσταντινίδη ήταν ένα από τα μυστικά της επιτυχίας: το γκρουπ έγινε ομάδα.
Δώρο
Η αντικατάσταση του Ρεχάγκελ από τον Σάντος ήταν ένα δώρο της μοίρας. Ο Σάντος είχε μια πολύ καλή χρονιά με τον ΠΑΟΚ το 2009-10, αλλά είχε κουραστεί από τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου: αν ανανέωνε (πράγμα απολύτως λογικό αφού στη Θεσσαλονίκη ήταν βασιλιάς) δεν θα βρισκόταν ποτέ στην Εθνική. Ο Πιλάβιος προχώρησε στην πρόσληψή του υποχρεωτικά, αφού έχοντας ο Σάντος δουλέψει στην ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον ΠΑΟ, ήταν ο εκλεκτός των βασικών της Εθνικής. Δεν έφερε τον Σάντος κάποιο σκάουτινγκ, αλλά η απλή λογική. Αν ο ίδιος ανανέωνε το συμβόλαιό του, όταν του το πρότειναν στη Ρουμανία μετά την πρόκριση της Εθνικής στα τελικά του Μουντιάλ, θα ήταν στην Εθνική και τώρα: μόνος του αποφάσισε να φύγει. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα τα αποτελέσματα, πάντως θέμα προπονητή δεν θα υπήρχε. Τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια επιτυχιών θα ήταν ένα συγχωροχάρτι για κάθε κακό αποτέλεσμα: κι ο Ρεχάγκελ το 2006 απέτυχε να προκριθεί στο Μουντιάλ της Γερμανίας - δεν έγινε και τίποτα.
Πρόβλημα
Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό των ποδοσφαιριστών. Η κατάκτηση του Euro, αλλά και οι προκρίσεις σε τελικά στη συνέχεια, δημιούργησαν σε μια σειρά από παίκτες την νοοτροπία ότι η βασική τους ομάδα είναι η Εθνική. Για τον Νικοπολίδη, τον Δέλλα, τον Καψή, τον Σεϊταρίδη, τον Φύσσα, τον Μπασινά, τον Ζαγοράκη, τον Χαριστέα, τον Βρύζα, οι σύλλογοι στους οποίους αγωνίστηκαν, ήταν η δουλειά - η ομάδα ήταν η Εθνική. Οι σημαντικότεροι φορείς αυτής της νοοτροπίας ήταν ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, που έκαναν όλο το δρόμο. Πήραν πολλά από δαύτους ο Τοροσίδης, ο Σαμαράς, ο Παπασταθόπουλος, ο Καρνέζης, ο Γκέκας, ο Σαλπιγγίδης: οι υπόλοιποι, -καλοί, κακοί, ταλαντούχοι, μάγκες κτλ- σ αυτή τη λογική ποτέ δεν μπολιάστηκαν. Αλλοι βλέπουν την Εθνική σαν βιτρίνα για μεταγραφή, άλλοι μιμούνται αδέξια τον Κατσουράνη, άλλοι νομίζουν ότι η Εθνική είναι ευκαιρία για να δείξουν ότι είναι αρχηγοί κτλ. Ελάχιστοι άλλωστε πολέμησαν για να έχουν στην Εθνική μια θέση: τη θέση την καπάρωσαν κάνοντας λίγα. Μια σειρά από νίκες με 1-0 κόντρα σε υποδεέστερους αντιπάλους, μια σειρά από μετριότατες εμφανίσεις που έδιναν προκρίσεις με χτυποκάρδια, μετέτρεψαν αυτούς τους παίκτες σε σταρ που δεν σηκώνουν κριτική. Το καλάμι εύκολα το κουβαλάς - είναι αλήθεια.
Φερόε
Εν κατακλείδι έχουμε μια Εθνική με παίκτες που παριστάνουν τον Κατσουράνη, έναν προπονητή που παριστάνει τον Σάντος (ή τον Ρεχάγκελ), κι όλοι αγωνίζονται για τα καλά λόγια των δημοσιογράφων γιατί με αυτά κάνεις καριέρα. Αλλά αν βασίζεσαι μόνο σε αυτά χάνεις από τα Φερόε...
Και του Μπαρτζώκα
Πανεύκολη η κατάκτηση του πρωταθλήματος του μπάσκετ από τον Ολυμπιακό και δικαίως η επιτυχία πιστώνεται στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού έχασε μόνο ένα ματς στην Ελλάδα κι αυτό τα λέει όλα για το άριστο της διαχείρισης. Στον τελικό βρήκε έναν Παναθηναϊκό, πληγωμένο, κορεσμένο και σχεδόν αποκαρδιωτικό και τον «σκούπισε», αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην κανονική περίοδο, που τον βρήκε φιλόδοξο και πληρέστατο, πάλι τον κέρδισε δυο φορές εύκολα: φέτος ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα πέραν πάσης αμφιβολίας. Μόνο που καλό είναι να θυμόμαστε ότι την ομάδα αυτή την έστησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ας μην το παραβλέπουμε: στον Σφαιρόπουλο αξίζουν χίλια μπράβο για την διαχείριση, αλλά αν κάτι αποδείχτηκε στην πορεία της σεζόν είναι ότι ο προηγούμενος προπονητής είχε κάνει μια χαρά επιλογές. Ο Χάρντεν ήταν πολύ καλός ως συμπληρωματικός του Ντάνστον, ο Ντάρντεν ήταν ο καλύτερος στα ματς με τον ΠΑΟ, ο Πέτγουεϊ και ο Λοτζέσκι στη δεύτερή τους χρονιά σε ομάδα Ευρωλίγκας έδωσαν πάρα πολλά, ο Αγραβάνης σήκωσε το βάρος ως τρίτος ψηλός και μόνο ο Λαφαγέτ, που πολλές φορές βοήθησε στη διάρκεια της σεζόν, στο τέλος έμεινε λίγο από δυνάμεις: κι αυτός πάντως ζημιά δεν έκανε. Ο Σφαιρόπουλος αποφόρτισε την ομάδα από το άγχος των αποτυχιών, την βοήθησε να παίξει καλύτερη άμυνα, αλλά τη βρήκε στρωμένη και έτοιμη: δικός τους ο θρίαμβος, αλλά η ομάδα αυτή είναι πολύ του Μπαρτζώκα.
Μόλις τελειώσουν τα πανηγύρια τον κόουτς του Ολυμπιακού περιμένει μια δεύτερη αποστολή: να ενισχύσει τον πρωταθλητή και να τον εμφανίσει καλύτερο. Τα χρήματα που θα χει στη διάθεσή του δεν θα είναι πολλά, οι επιλογές θα είναι δύσκολες, οι απαιτήσεις πιο πολλές. Το πράγμα θα χει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον...
Μια χαρά
Είναι όντως μεγάλη η ομοιότητα του υποψήφιου προπονητή του Ολυμπιακού Μάρκο Σίλβα με τον Γιάννη Βρέντζο. Αν ο Πορτογάλος πάρει λίγα κιλά θα του μοιάσει ακόμα πιο πολύ του διευθύνοντα συμβούλου του Ολυμπιακού. Αντίθετα πάντως από αυτό που πολλοί νομίζουν ο Βρέντζος δεν θέλει ένα σωσία για να κάθεται αυτός στον πάγκο του Ολυμπιακού, αλλά για να τον στέλνει παντού στη θέση του. Μια χαρά μπορεί ν αντικαταστήσει τον Βρέντζο ο Σίλβα του χρόνου στις συνεδριάσεις της ΕΠΟ, στη Λίγκα κτλ. Να ησυχάσει κι ο Βρέντζος...
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις