Ο Δημοσθένης Καρμοίρης αναλύει τον δεύτερο ανηφορικό δρόμο μετά την περιπέτεια του σοβαρού τραυματισμού που περιμένει τώρα τον αρχηγό του Ολυμπιακού στη μάχη ανάκαμψης του χαμένου εδάφους
Δύο τάσεις σφυγμομετρώνται στον Ολυμπιακό για τον Γιάννη Μανιάτη. Πλήρως αντίθετες μεταξύ τους. Μέση άποψη δεν υπάρχει. Γνώμες του ενός ή του άλλου άκρου. Τίποτα, καμιά μεσοβέζικη κρίση. Άμα δεν είναι «έτσι» θα είναι… «γιουβέτσι».
Ο αρχηγός είναι μια προσωπικότητα που άλλοι τη γουστάρουν και άλλοι όχι. Από τις περιπτώσεις αυτές που τυγχάνουν φανατικών φίλων ή εχθρών και που αν για το ονοματεπώνυμο και την παρουσία του στη βασική ομάδα των πρωταθλητών γινόταν μια πρόχειρη δημοσκόπηση με το δίλημμα: «Ναι ή όχι στον Μανιάτη», η… κάλπη δεν θα μου προκαλούσε εντύπωση αν ήταν… διχοτομημένη.
Τη συζήτηση την ανοίγω με την ευκαιρία της σταδιακής επιστροφής του διεθνή μέσου στα γήπεδα ύστερα από πολύμηνη ταλαιπωρία – με έναν από τους σοβαρότερους τραυματισμούς που μπορεί ακόμα και να σημαδέψουν την καριέρα ενός επαγγελματία αθλητή αφού για την απόλυτη επιτυχία της επέμβασης σε συνδυασμό με το επίπονο και ψυχοφθόρο στάδιο αποκατάστασης και επανένταξης στα βασικά προγράμματα εκγύμνασης και προπονήσεων κανείς δεν δύναται να εγγυηθεί – και που εν δυνάμει τον θέτει σε τροχιά διεκδίκησης (στο άμεσο μέλλον) της θέσης του στη βασική 11άδα.
Από εκείνο το τόσο άτυχο ματς Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ ο Μανιάτης κατέληξε από αναντικατάστατο μέλος της σύνθεσης του Ολυμπιακού… παροπλισμένος, στο νοσοκομείο, στα φυσικοθεραπεύτρια, στο ειδικό κέντρο αποκατάστασης και βέβαια στην αγωνιστική αδρανοποίηση.
Ως βασικό στέλεχος της ομάδας, ο παίκτης της εμπιστοσύνης όσων προπονητών έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από τον ερυθρόλευκο πάγκο, ο «τίμιος γίγαντας» ενός ανώτατου βαθμού εργατικότητας, εύλογα προαλείφεται μέσα από την κλασικά σκληρή δουλειά του, να επανέλθει στα πλάνα των πρώτων επιλογών του Μάρκο Σίλβα. Ο δρόμος του εικάζω ότι θα είναι δύσκολος τώρα. Και πάντως δυσκολότερος από άλλες χρονιές καθώς στη μεσαία γραμμή των νταμπλούχων επικρατεί… πανικός λύσεων αυτή τη στιγμή για τον Πορτογάλο προπονητή.
Ίσως, για να μην πω σίγουρα, το κέντρο, η ραχοκοκαλιά της ομάδας, να είναι η πιο ισχυρή ζώνη της πλέον, με ένα τσούρμο από ικανούς και έμπειρους ποδοσφαιριστές.
Με την υφιστάμενη κατάσταση προσώπων – χωρίς εννοώ να φύγουν κάποιος ή κάποιοι ως το τέλος της μεταγραφικής περιόδου και με καλύτερη ακρίβεια ας πούμε ο Μιλιβόγεβιτς ή ο Κασάμι ή μπορεί και οι δύο εξάλλου – ο Σίλβα έχει να διαχειριστεί:
- Δύο «χαφάρες» στην ανασταλτική δράση (τον Εστεμπάν Καμπιάσο και τον «Μίλι»)
- Τον Κασάμι και τον Μπουχαλάκη (σ.σ. δεν νοείται να μην τον υπολογίζουμε και αυτόν επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους ύστερα από την παρουσία του τους καλοκαιρινούς μήνες σε προετοιμασία και φιλικά και άλλωστε ο Ίβηρας τεχνικός είναι εκείνος που, με το δίκιο του, τον χρίζει ίσο μεταξύ πρώτων)
- Τον Τσόρι και τον Φορτούνη στον οργανωτικό τομέα.
Κατά συνέπεια ο Γιάννης Μανιάτης φαίνεται πως πρόκειται να κάνει ένα νέο – μετά το εντυπωσιακό σπριντ που έκανε ως το ξεκρέμασμα των παπουτσιών του από την αγωνιστική αδράνεια – πιεστικό και ακόμα δυσκολότερο αγώνα δρόμου προκειμένου να κερδίσει θέση βασικού στον Ολυμπιακό.
Πέρα από την εργατικότητα του, στις προπονήσεις, μέσα στα παιχνίδια, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και τη διοργάνωση, την αναμέτρηση επιπέδου Champions League ή ενός διαδικαστικού χαρακτήρα αγώνα Κυπέλλου με… την «Κολοπετινίτσα», ο αρχηγός είναι πάντα «Γιάνναρος».
Γιατί είναι πεισματάρης, είναι παθιασμένος, πολύ εγωιστής, «φτιαγμένος» να νικάει, δίνει το 100% των δυνατοτήτων και των ψυχικών αποθεμάτων του, δουλεύει και… στο σπίτι του. Αυτά είναι σπουδαία προσόντα για τον τωρινό επαγγελματία, που πρωτίστως είναι αθλητής στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και τρέχει ακαταπόνητα, μαζί με το σώμα και με το μυαλό του.
Είναι φορές που οι προπονητές προτιμούν να έχουν τέτοιους παίκτες παρά ανώτερους ποιοτικά και τεχνικά συναδέλφους του Μανιάτη, οι οποίοι είναι τεμπέληδες και θέλουν πρώτα να βγάζουν στον αφρό τους εαυτούς τους, αδιαφορώντας ή παραβλέποντας το καλό του συνόλου. Την προτεραιότητα που πρέπει (πάντα) να έχει η ομάδα.
Έτσι κι εγώ «είμαι» με τον Μανιάτη και ας μην ξέρει «τρελή μπάλα». Κι ας λένε ορισμένοι ότι είναι το «καλομαθημένο» παιδί της διοίκησης. Και κάποιοι όλοι ότι τσακώνεται και… με τον εαυτό του μέσα στο γήπεδο, με πολλά αχρείαστα νεύρα και εντάσεις στο πλαίσιο μιας υπερβολής εξουσίας που αντλεί από το περιβραχιόνιο του αρχηγού του Ολυμπιακού… Όλοι έχουν τα καλά και τα κακά τους. Έτσι και αυτός.
Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσει όμως από δω και μπρος ο Γιάννης Μανιάτης είναι κατά τη δική μου άποψη ότι – ακόμα κι αν αληθεύει ότι ως τα τώρα δεν πολύ-γούσταρε να τον τραβούν οι προηγούμενοι προπονητές του από το χώρο του κέντρου, βάζοντας τον στη θέση από την οποία τον πήραν οι ερυθρόλευκοι από τον Πανιώνιο και του άνοιξε το δρόμο της μεγάλης καριέρας, αυτή του δεξιού μπακ – με τις επικρατούσες συνθήκες θα πρέπει να νερώσει το κρασί του. Για να μην πάψει ποτέ να είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης για τον Ολυμπιακό και για τον ίδιο φυσικά.
Ο συναγωνισμός θα είναι πολύ μεγάλος φέτος. Και πιθανά ο αρχηγός να χρειαστεί να παίξει ή να παίζει και κάπου αλλού. Γιατί όχι, ναι! Ακραίος οπισθοφύλακας.
Όταν δεν θα είναι ο Ελαμπντελαουί ή εναλλακτικά με τοι Νορβηγό να παίρνει αυτός τη θέση στα πλάγια της άμυνας. Γιατί όχι ακόμα-ακόμα και από την άλλη πλευρά; Αναρωτιέμαι. Μπορεί να παίζει, να δοκιμάζεται, να πηγαίνει αρκετά καλά στην αριστερή πτέρυγα ο Σαλίνο με ανάποδο πόδι και όχι ο Μανιάτης, λέω εγώ τώρα, αν ίσως αποφασίσει ο προπονητής να του αναθέσει ένα τεστ με αυτό το ρόλο;
Δεν αποκλείεται ασφαλώς ο Μανιάτης – για τον οποίο προέχει αυτή τη στιγμή να επιστρέψει πλήρως υγιής στα γήπεδα εννοώντας σταδιακά και μέχρι την ημέρα που θα επανακτήσει απολύτως τη φόρμα του, την καλή του φυσική και αγωνιστική κατάσταση – να κάνει… την έκπληξη και να είναι πάλι αυτός το «8άρι» του Σίλβα. Γρήγορα. Άμεσα και μακάρι.
Πάνω από όλους όμως είναι η ομάδα. Παντού και πάντα…
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις