Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει για τον αδικημένο προπονητή που πληρώνει τα σπασμένα και δίνει τον... τίτλο του στο ντέρμπι του Σαββάτου!
Αυτόν το δύσμοιρο τον Δέλλα, τούτες τις στιγμές ειλικρινά τον λυπάμαι. Γιατί δεν του αξίζει το σχεδόν αποκλειστικό «πνίξιμο» στον κονιορτό των προβλημάτων που τυλίγουν την ΑΕΚ στο ταμείο των συνεπειών από μια βαριά ήττα. Ο Έλληνας προπονητής φαίνεται ότι θα αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα για το «κιτρινόμαυρο ναυάγιο» στο φαληρικό όρμο.
Στο πρόσωπο του δεν έχει βρει η ΑΕΚ τον δικό της… Μουρίνιο. Ούτε τον… κλώνο του Μπάγεβιτς, σε περιόδους που ο Ντούσκο απολάμβανε εκδηλώσεις «υστερικής αδυναμίας», λατρευτικής αποθέωσης. Όχι βέβαια! Ίσως ακόμα ο Δέλλας να μην είναι ο τεχνικός ηγέτης που θα οδηγήσει κάποτε την ομάδα στην επανάληψη «στιγμών επαγγελίας». Σε κατάκτηση πρωταθλήματος, τίτλων, διακρίσεις. Ωστόσο αυτό είναι ένα συμπέρασμα που για να βγει, υποτίθεται ότι ο προπονητής θα έχει κριθεί υπό πραγματικές και όχι… φανταστικές συνθήκες ανταγωνισμού.
Αν στη θέση του Τραϊανού ήταν το σαββατόβραδο στην αίθουσα Τύπου του Καραϊσκάκη ο Άγγελος Αναστασιάδης, θα άδειαζα τις τσέπες μου για να στοιχηματίσω ότι θα άνοιγε και θα έκλεινε την τοποθέτηση του για το ματς με την κλασική έκφραση του: «Αφού δεν μπορούν τα παλικάρια». Ή μάλλον… «τόσο μπορούσαν, τόσο άντεξαν, τόσο βγήκε στα παλικάρια». Μια ώρα παιχνιδιού. Ώσπου να αποφασίσουν να ξετρυπώσουν από… το Μανιάκι τους και να σκεφθούν να απειλήσουν τους γηπεδούχους, κάτι που σημειωτέο το κατάφεραν σε δύο «σκάρτες» ευκαιρίες σε όλο το ματς (σουτ Πλατέλα στο 1ο μέρος, κάτι σαν… σουτ-πλασέ Μπαρμπόσα προς το τέλος). Όταν οι κιτρινόμαυροι ανοίχθηκαν ήρθε η καταστροφή.
Κι έχουνε πέσει οι πάντες τώρα να «καταπιούν» τον Δέλλα επειδή άλλαξε Σιμόες με Μπουονανότε (κόφτη με επιθετικογενές-δημιουργικό χαφ) ή γιατί δεν έδωσε ούτε φόρμα για τον πάγκο στον Βάργκας ο οποίος ήταν καταπονημένος από τα υπερατλαντικά ταξίδια στη Νότια Αμερική μέσα στη βδομάδα. Λες και ο Σιμόες θα αρκούσε για να απορροφήσει τους σεισμικούς κραδασμούς των ερυθρόλευκων επιθετικών κυμάτων, τότε που η ΑΕΚ άνοιξε το παιχνίδι της ή ο Βενεζουελάνος θα ήταν ικανός να δώσει κάτι παραπάνω σε μια ούτε σχεδόν ανύπαρκτη επιθετική βραδιά της Ένωσης! Τον Μουρίνιο και τον Κλοπ να είχαν οι Ενωσίτες αντ’ αυτού, με την ποιοτική διαφορά που χωρίζει τις δύο ομάδες, η κατάληξη δεν θα ήταν άλλη από τη σαββατιάτικη.
Όταν στη λίστα αναπληρωματικών με την σέντρα του ντέρμπι, ο Ολυμπιακός έχει Φορτούνη, Καμπιάσο, Φινμπόγκασον, Ντα Κόστα, Πάρντο, Ερνάνι, Καπίνο… Όταν βγαίνει ο Τσόρι για να μπει ο Φορτούνης, όταν ο Ερνάνι αλλάζει τον Σεμπά και ο Πάρντο τον Ντουρμάζ… Όταν εγώ – και πολλοί ακόμα – αγαπάμε τα φορ της μιας επαφής σαν τον «Φίμπο», γκολτζήδες που ακουμπούν με… στοργή και προδέρμ την μπάλα, ίσα ίσα για να την στείλουν με όση γλύκα γίνεται στο πλεκτό (σάμπως έκανε ο Ισλανδός με την Άρσεναλ), αλλά δεν γίνεται να μην ομολογήσουμε ότι δεν νοείται να παίζει βασικός και να μένει εκτός η «σεντερφοράρα Premier League», αυτός ο
οδοστρωτήρας, ο Ιντέγε Μπράουν!
Όταν – και αρκούν – παρατηρείς όλα αυτά, ε τότε το μόνο που έχεις να σχολιάσεις, κοιτάζοντας ταυτόχρονα απέναντι, είναι το… «πού πας βρε Καραμήτρο»! Και όχι… Τραϊανέ, αλλά «φουκαριάρικο ΑΕΚάκι». Για να μην παρεξηγηθώ, το υποκοριστικό επ’ ουδενί δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της ιστορίας και της βαρύτητας της κιτρινόμαυρης φανέλας την οποία σέβομαι και υπολήπτομαι, αναγνωρίζω ως ένα μεγάλο σύλλογο, αλλά με το ξεκάθαρο ποιοτικό-ανταγωνιστικό της έλλειμα στο υλικό της εν συγκρίσει με του Ολυμπιακού.
Ο Δέλλας, λοιπόν, δεν έκανε κάτι διαφορετικό, κάτι άλλο, από το να επιχειρήσει να ακολουθήσει και εφαρμόσει την περσινή συνταγή του Κυπέλλου. Ο Ολυμπιακός όμως δεν είναι εκείνος ο Ολυμπιακός. Είναι εντελώς αλλιώτικος.
Τώρα είναι μια ομάδα με τα όλα της. Γεμάτη, γοητευτική ποδοσφαιρικά, πλήρης σε όλες τις θέσεις, άλλης κλάσης και «ευρυγωνικής» προσέγγισης των ματς.
Και αυτή η ΑΕΚ η οποία είναι πάνω κάτω η ίδια με την προηγούμενη σεζόν, άντεξε όσο άντεξε. Το μπόρεσε για μια ωρίτσα. Έως εκεί που… διανοήθηκε να παρατήσει για λίγο την αυστηρά αμυντική, ανασταλτική πολιτική της, που τόλμησε να θελήσει να αναμετρηθεί με τους ερυθρόλευκους. Ε, κάπου εκεί φάνηκαν οι αποστάσεις στο μπόι του ενός και της άλλης…
Χαλαρά πράματα για τους πρωταθλητές. Νομίζω ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα της εμφάνισης τους στο δεύτερο ντέρμπι (νικηφόρο και αυτό μετά τον ΠΑΟΚ) της σεζόν, η οποία στο 1ο ημίχρονο ήταν πολύ κάτω από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους.
Γιατί ο Τσόρι ύστερα από ένα μήνα που πάτησε γήπεδο (είχε να παίξει από την Μπάγερν) δεν ήταν ούτε καν… ο Τσόρι και ο Κασάμι ανέβηκε σημαντικά μετά την ανάπαυλα ωστόσο στο πρώτο μισό του αγώνα υστερούσε, οπότε ο Ολυμπιακός ήταν μπλοκαρισμένος μια που δεν λειτουργούσε φυσιολογικά η δημιουργική μεσαία του γραμμή.
Επιθετικά, ξέχωρα από μεμονωμένες ενέργειες, στο ξεκίνημα ειδικά όπου ο Γκάλο είδε 2-3 φορές το… Χριστό φαντάρο, ο Ντουρμάζ ήταν επηρεασμένος από τον τραυματισμό και ο Σεμπά από την άλλη πτέρυγα δεν βρέθηκε σε καλό φεγγάρι. Άρα απέμενε μόνος ο… βιονικός Ιντέγε να… τα βάζει με όλους. Να φτάνει ως το κέντρο του γηπέδου για να… μαρκάρει, να πατάει περιοχή για να σκοράρει, τη μια στιγμή να είναι εδώ και στην επόμενη ματιά να είναι… απέναντι! Απίστευτος!
Πριν το ντέρμπι είχα αναρωτηθεί αν το φαληρικό γήπεδο θα μπορούσε όντως να… πάρει κλίση, επαληθεύοντας τους χειρότερους εφιάλτες των ΑΕΚτζήδων ή θα έχει χρώμα κλασικού ντέρμπι, που πάντως εύκολα ή δύσκολα θα το έπαιρναν οι ερυθρόλευκοι. Συνέβησαν και τα δύο. Με διπλή αναφορά, κριτική και ανάγνωση, υπό τους τίτλους: «Π.Ε.» και «Μ.Ε.». Δηλαδή: «Προ του εξήντα» και «μετά το εξήντα».
Επέμενα για τον Ντομίνγκες δύο ημέρες, τις παραμονές του ντέρμπι, σε σχολιασμούς στην τηλεοπτική εκπομπή μου στο Action24, χωρίς σχετική πληροφόρηση ειλικρινά, ότι θα τον ξεκινούσε βασικό. Δεν γίνεται να έχεις ετοιμοπόλεμο (ιατρικά) τον μεγάλο αρχηγό, να παίζεις με την ΑΕΚ και να μην τον βάλεις 11άδα. Θα του έδειχνες ότι ουσιαστικά δεν τον υπολογίζεις. Σύμφωνα με την αξία και το πολύ βαρύ status που διαθέτει. Ο Μάρκο Σίλβα – το είχα καταλάβει, βεβαιώθηκα με την κίνηση του… – είναι ταλαντούχος και στη διαχείριση προσωπικοτήτων στα αποδυτήρια…
Επίσης είχα σημειώσει ότι η επιστροφή Ντα Κόστα δεν συνεπάγεται απαραίτητα την αλλαγή του διδύμου των στόπερ που έχει πάει και πολύ καλά όσο καιρό απουσίαζε ο Πορτογαλομαροκινός.
Συγκλονιστικό, ακόμα ένα παιχνίδι φέτος, από τον Λεάντρο Σαλίνο! Ο Βραζιλιάνος «τρώει» μπάλα, «χορτοκοπτικό μηχάνημα» γίνεται, καταπίνοντας και… γκαζόν! Ο Μιλιβόγεβιτς, εξάλλου, έκανε σχεδόν τέλειο παιχνίδι ανασταλτικά στο 1ο μέρος.
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις