Πέρυσι τέτοια εποχή ο Κώστας Φορτούνης υπήρχε και… δεν υπήρχε στον Ολυμπιακό. Για τον Μίτσελ δεν ήταν καν στο ακροτελεύτιο πλάνο επιλογής του. Θεωρούνταν μόνο ένα μέλος του ερυθρόλευκου ρόστερ με το αμφιλεγόμενο μέλλον και τις πιθανότητες ξεπετάγματος του να τοποθετούνται στην ελπιδοφόρα σφαίρα της λογικής ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί και Ελληνόπουλο, για το οποίο κάποια στιγμή ίσως και να προκύπταν ευκαιρίες.
Τον είχε ζυγίσει λάθος ο Ισπανός; Κάτι δεν του άρεσε στον Θεσσαλό διεθνή, κάποια πράγματα δεν τον ικανοποιούσαν στις προπονήσεις, είχε άλλες προτεραιότητες για να μοιράσει αγωνιστικά λεπτά συμμετοχών, δεν υπήρχε στα πλάνα του. Ασυζητητί έσφαλε ο Μίτσελ. Παραξενευόμασταν στην περίοδο που τον απέρριπτε. Η ευχέρεια στο χειρισμό της μπάλας, η τεχνική κατάρτιση που διαθέτει σε συνάρτηση με τη δυνατότητα που έχει να μοιράζει παιχνίδι αλλά και να παίρνει πρωτοβουλίες πατημάτων στην περιοχή και σκοραρίσματος και με πόδια που δεν αφήνουν απαρατήρητα τα ισχυρά και τεχνικά σουτ που εξαπολύει – συγκερασμός στοιχείων τα οποία σμιλεύουν το προφίλ ενός αξιοπρόσεκτου επιθετικού μέσου και ενορχηστρωτή –δεν «συμφωνούσαν» με το… άκυρο που έτρωγε από τον προπονητή του.
Έτυχε και έτσι είχε συμβεί. Ο Μίτσελ άλλωστε – και άσχετα σε ποιον κάνει και σε ποιον δεν κάνει ο Ισπανός – δεν είναι ο μοναδικός στον κόσμο προπονητής που κάνει λάθος εκτίμηση στην αξιολόγηση ενός παίκτη του. Η τρέχουσα σεζόν συν τοις άλλοις, παρακάμπτει το τι έγινε την πρώτη χρονιά αγοράς του Φορτούνη από τη Γερμανία και αυτό που έχει σημασία είναι το παρόν. Το οποίο φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του «Φόρτου» σε έναν γύρο πρωταθλήματος.
Ενδιαφέρον περισσότερο, εδώ που έχει φτάσει η τωρινή εξέλιξη αυτού του παιδιού, παρουσιάζει το τι έκανε αυτός μέσα σε ένα χρόνο για τον εαυτό του και για τη διάψευση του Μίτσελ προς το πρόσωπο του.Πόσο και προς ποιες κατευθύνσεις εργάστηκε προκειμένου να εξυψώσει το «εγώ του», μέσα από αυτοπεποίθηση και στόχους λαμπρής καριέρας. Πόσο ήθελε να παίξει στον Ολυμπιακό, να δικαιωθεί που διάλεξε τον Πειραιά αντί για την Τούμπα πριν ενάμιση χρόνο πιστεύοντας στις ικανότητες του και μη φοβούμενος την αποτυχία σε μια δυσκολότερη αποστολή που ήταν εκ προοιμίου η ανάδειξη του μέσα από τις τάξεις του πρωταθλητή.
Εξυπακούεται ο σκληρός αγώνας για να καλύψει αρχικά το χαμένο έδαφος. Ακολούθως η στιγμή της καθιέρωσης και ύστερα οι κατακτήσεις της δημοφιλίας του και του εκτεταμένου ενδιαφέροντος από την Αγγλία, από το εξωτερικό γενικά γι’ αυτόν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Όλα έγιναν γρήγορα για τον Κώστα Φορτούνη. Και είναι πραγματικά άδικο, παρανοϊκό και εξοργιστικό να το πολεμάνε κάποιοι τόσο πολύ αυτό το παιδί των 24 ετών που πάτησε στα πόδια του υπό το βάρος αρνητικής ψυχολογίας από την απόρριψη (ουσιαστικά) Μίτσελ προς το πρόσωπο του. Και να έχει πετύχει τόσα πολλά μέσα σε λίγους μήνες ώστε να λογίζεται το «πρώτο βιολί» του πρωταθλητή!
Άρα το άκρο άωτο δεν είναι να τον αποκαλούν ορισμένοι «πεναλτάκια» και «καταδύτη»! Να τον λένε «βουτηχτή» και να του αποδίδουν… ρεκόρ και διακρίσεις στις υποκριτικές εμφαντικές πτώσεις στην περιοχή για να κερδίζει πέναλτι!
Επειδή ο Ριτσόλι – σωστά αλλά αυτό τι σημαίνει και γιατί γενικεύεται ως κρίση και άποψη για τον Φορτούνη – του έδειξε κάρτα όταν προσποιήθηκε με την Άρσεναλ προκειμένου να εκμαιεύσει απόφαση του Ιταλού ρέφερι για εσχάτη των ποινών. Και τι μ’ αυτό; Εκείνη η περίπτωση στα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης του Καραϊσκάκη «καταδικάζει» δια βίου τον Φορτούνη; Όποτε πέφτει… πέφτει μόνος του;
Γιατί στο τελευταίο ματς με την Καλλονή, τον γκρέμισε ο Δαύκος και του επιτέθηκαν με πρωτοσέλιδα… Λουγκάνη ότι κάπως έτσι κοροϊδεύει, παρασύρει, ξεγελάει τους διαιτητές!
Σαφέσταταδεν είναι ο στόχος τους οΦορτούνης αλλά ο Ολυμπιακός. Φυσικά ο Ολυμπιακός. Οπότε, βαρώντας μια στο σαμάρι… πονάει και ο γάιδαρος. Παράπλευρο θύμα είναι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και ασφαλώς πολυτιμότερος ερυθρόλευκος παίκτης στο τέλος του 1ου γύρου. Και πώς αλλιώς άλλωστε να τον αμφισβητήσουν;
Σάμπως τον Ολυμπιακό που αμφισβητούν, τη λασπολογία επιστήμη δεν έχουν κάνει;
Διαψεύδονται όμως από τα αγωνιστικά αποτελέσματα και την απόσταση που χωρίζει τους υπόλοιπους από τον πρωτοπόρο σε βαθμό που ούτε τα κιάλια αρκούν για να το διαπιστώνουν. Τηλεσκόπια χρειάζονται.
Πηγή: Sportit.gr