Ο Δημοσθένης Καρμοίρης ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας της «χρυσής κότας» που συνεχίζει να γεννάει τα πολύτιμα αβγά της, από το καλοκαίρι της φυγής από την ΑΕΚ μέχρι την προμηνυόμενη άφιξη του στην Premier League
Εισπράττει τμηματικά εδώ και δύο χρόνια τις δόσεις του συμφωνηθέντος ποσού των 15 εκατομμυρίων για την μεταγραφή του 2014 και ουδείς δύναται να εκτιμήσει πόσα ακόμα θα κονομήσει ο Ολυμπιακός από τον Κώστα Μανωλά.
Προφανώς δεν θα μείνουν αμέτοχοι οι Ρωμαίοι, αφήνοντας να πιαστούν… κότσοι, «χαρίζοντας» στους ερυθρόλευκους – ως μερτικό μεταπώλησης του διεθνή αμυντικού – άλλη μια «20άρα» που διαβάζαμε όλη τούτη τη βδομάδα ότι γίνεται υπό προϋποθέσεις να μπει στα πειραϊκά ταμεία εφόσον επόμενος σταθμός του Μανωλά του «κάτσει» του παιδιού να είναι μια Γιουνάιτεντ ή μια Τσέλσι!
Ομως και πάλι, ανεξαρτήτως των έξυπνων κινήσεων των Ιταλών, οι πρωταθλητές Ελλάδας θα τύχουν νέας πλουσιοπάροχης «εισπρακτικής», έχοντας προνοήσει και διαχειριστεί την «μετοχή» του Κώστα Μανωλά κατά θαυμάσιο τρόπο, τέτοιο που καλύτερα δεν θα γινόταν! Η… κότα με τα χρυσά αυγά που δεν κοπιάζει να τα γεννάει, είναι για τον Ολυμπιακό ο Μανωλάς.
Κι όμως, τον… αδριάντα εκείνος θα πρέπει να τον χτίσει στους ερυθρόλευκους. Αν το καλοκαίρι του 2012 είχε μείνει στην ΑΕΚ εξυπακούεται ότι θα ήταν πρακτικά αδύνατο να τύγχανε όλης αυτής της εξέλιξης, της προόδου και των δαφνών διασημότητας που απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια το παλικάρι χάρη στον Ολυμπιακό και τη δύσκολη απόφαση του τότε να φύγει για το Ρέντη από ένα ιστορικό σωματείο.
Δεν δείλιασε πάντως και παρότι «αμούστακος» ποδοσφαιρικά προ τετραετίας, ο Μανωλάς πίστευε ότι θα κερδίσει την πρόκληση της ζωής του, ανεξάρτητα από το αν είχαν φτάσει τα όνειρα του στο υψηλό αυτό σημείο της πυραμίδας που αγγίζει ήδη η καριέρα του. Χρειάστηκε βέβαια να υπάρξει ένα φυτίλι και μια φωτιά. Να πυροδοτηθεί το έναυσμα. Και να είναι και φουντωμένο.
Αυτό έγινε. Αφού ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσωπικά τον πίστεψε, τον κατέβασε στον Πειραιά, τον είδε αρχικά να σηκώνει δύο πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό και μετά η γνωστή συνέχεια της απίστευτης εισπρακτικής επιτυχίας (και για τις δύο πλευρές) μέσω των διαδοχικών μεταγραφών του.
Ο Μανωλάς είχε το ταλέντο. Διέθετε τις προδιαγραφές με κορυφαία προσωπικά στοιχεία του τα σπριντ, την άφθαστη για στόπερ ταχύτητα στις επεμβάσεις, όπως και την καταπληκτική αλτικότητα του. Η οποία υπερκαλύπτει την έλλειψη άλλων φυσικών προσόντων για την συγκεκριμένη θέση (πολύ μπόι, πιο γερό κορμί με την έννοια του βαρυκόκκαλου για κεντρικό μπακ). Που βεβαίως, αν ήταν προικισμένος με αυτά, το πιθανότερο να ήταν πιο αργός στην αμυντική συμπεριφορά του και ούτε να πηδούσε τόσο ψηλά.
Πίστεψε και στον εαυτό του, ανταποκρινόμενος στην εμπιστοσύνη του Ολυμπιακού, σε μια εποχή των 21 χρόνων της ηλικίας του κρίσιμη για το μέλλον του, εν μέσω των απογοητεύσεων που έπαιρνε τότε στην ΑΕΚ και, εννοείται, ότι εργάστηκε σκληρά για να φτάσει μέχρι εδώ. Και ακόμα παραπέρα όπως μας «προειδοποιούν» ήδη οι συνθήκες για τούτο το καλοκαίρι.
Θέλω όμως να σταθώ και σε κάτι ακόμα, κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό γεγονός. Οχι μονάχα για ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, για αθλητές. Για κάθε επαγγελματία που έχει φιλοδοξίες ως άτομο και βάζει στόχους διαδοχικούς, σαν να προγραμματίζει και να καταφέρνει τις καταρρίψεις των ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο.
Είναι η διορατικότητα. Ο Μανωλάς είναι έξυπνο παιδί. Τον καταλαβαίνεις τον άνθρωπο από τις κινήσεις του στον αγωνιστικό χώρο πόσο του «κόβει». Πόσο γρήγορα διαβάζει τις φάσεις, πόσο πρόωρα τρέχει και κλείνει τον αντίπαλο. Τοποθετείται σωστά. Κι ας του λείπει η μεγάλη εμπειρία η οποία είναι συνήθως ο «αυτόματος πιλότος» στην ανάγνωση της επόμενης στιγμής της μπάλας!
Αμα ρωτήσεις στο Ρέντη για το πέρασμα του Κώστα, από τα πρώτα που θα σου διηγηθούν για να σπάσουμε πλάκα, θα είναι για το πόσο φοβιτσιάρη τύπο πρόκειται. Πέφτει από τζαρτζάρισμα στο έδαφος και ουρλιάζει. Σηκώνεται διστακτικά από το έδαφος, φιλώντας το κομποσκοίνι και κάνοντας το σταυρό του με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό, μην του τύχει τραυματισμός.
Στα σοβαρά όμως θα σου πουν πόσο «σκύλος» είναι στη δουλειά του, πόσο συνεπής στις τεχνικές εντολές, πόσο επαγγελματικά συμπεριφέρεται και πόσο εύγλωττη ήταν από την πρώτη στιγμή που ντύθηκε στα ερυθρόλευκα να πιάσει από τον ταύρο από τα κέρατα.
Υπάρχει τίποτα τυχαίο σε αυτή τη ζωή; «Νο» που λέει με τα άπταιστα ιταλικά του τώρα ο Μανωλάς. «Νόου» που θα λέει από το Μεγάλο Νησί σε λίγο καιρό…
*** Την καλύτερη σειρά τελικών πρωταθλήματος με τα χρώματα του Ολυμπιακού σαν να την είχε κρατήσει ο Βασίλης για τη στιγμή της αποχώρησης του άσπονδου φίλου του, Δημήτρη! Για να θυμάται ο Διαμαντίδης τον Σπανούλη. Για τους πολύ βαθιά γνώστες της καριέρας των δύο αυτών τεράστιων παικτών, ειδικά από τα χρόνια της συνύπαρξης τους στον Παναθηναϊκό, ο Kill Bill κάπως έτσι θα φανταζόταν να «σκότωνε» το αντίπαλο δέος του…
Και μετά, πώς να χάσει τον τίτλο ο Ολυμπιακός; Με τέτοιο «ψυχρό δολοφόνο» στα τσακίρ κέφια του; Εστω και δίχως από δω και πέρα, την μεγάλη ψυχάρα του, τη «Γιωργάρα» του.
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις