Έχετε καταλάβει τι πρωτάθλημα βλέπουμε;

Του Δημήτρη Σκούφου

Χωρίς αμφιβολία το φετινό πρωτάθλημα που παρακολουθούμε είναι ένα απο τα λιγότερο ανταγωνιστικά των τελευταίων χρόνων, ίσως το λιγότερο, με ομάδες που... πελαγοδρομούν, με ομάδες που δεν μπορούν να κάνουν ούτε τα βασικά, αλλά και με ομάδες που έχουν εκπλήξει τους πάντες, κάνοντας την διαφορά.

Από την μία βλέπουμε έναν Ολυμπιακό που κερδίζει τα παιχνίδια του με επαγγελματικό τρόπο, όσο χρειάζεται, πολλές φορές χωρίς να παρουσιάσει τίποτα το ιδιαίτερο στον αγωνιστικό χώρο. Κι όμως η διαφορά του με τους υπόλοιπους είναι τόσο τεράστια, που αυτή η αφέλειά του μέσα στο γήπεδο δεν γίνεται σχεδόν ποτέ εμφανής.

Και έχεις απέναντι τους άλλους τρεις μεγάλους, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, οι οποίοι δεν ξέρουν πού πατούν και πού βρίσκονται, καταβάλλοντας αγώνα και... προσπάθεια για να νικήσουν ακόμα και αντιπάλους πολύ χαμηλότερης δυναμικότητας και πολλές φορές αυτή η προσπάθεια δεν φτάνει.

Στους Πράσινους ο Μαρίνος Ουζουνίδης παλεύει με ό, τι όπλα διαθέτει, με απουσίες, με λάθη του καλοκαιριού, με κακή διαχείριση και εκγύμναση του ρόστερ. Κακά τα ψέματα, ο Έλληνας κόουτς το ψάχνει από 'δω, το ψάχνει από 'κει, αλλά θέλει ακόμα πολύ χρόνο για να παρουσιάσει αυτό που θέλει και με τα "υλικά" που έχει ή που θα πάρει στην ομάδα (βλέπε μεταγραφές).

Από κοντά βρίσκεται και μια ΑΕΚ που δεν ήξερε τι έπαιζε ούτε επί Κετσπάγια, ούτε επί Μοράις (όχι ότι φταίνε αποκλειστικά οι δυο τους για την φετινή κατρακύλα) και τώρα γυρίζει στα... παλιά και σε εποχές Μανόλο Χιμένεθ, ο οποίος έβγαλε ψυχή και μίλησε στην καρδιά των παικτών, όπως είπε, προκειμένου να δείξει η "Ένωση" αυτό που μπορεί μέσα στο γήπεδο. Το πρώτο συν ήταν το χθεσινό ματς με τον Αστέρα και η αυταπάρνηση που έδειξαν οι Κιτρινόμαυροι. Μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια.

Και μετά ο ΠΑΟΚ. Του Βλάνταν Ίβιτς που δουλεύει ασταμάτητα, με πολλά παρατράγουδα στο background, αλλά και με ένα ποδόσφαιρο που τις περισσότερες φορές είναι το πιο θελκτικό από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα από τους "μεγάλους". Ακόμα κι εκεί, όμως, αναζητείται η σταθερότητα και η καίρια αυτή μεταγραφή (μπορεί να είναι και του Πρίγιοβιτς), η οποία θα δώσει άλλον αέρα και χρόνο για καλά πράγματα από τον Ιβάν Σαββίδη.

Τα μόνα που αξίζουν

Καταλαβαίνει κανείς το τι πρωτάθλημα βλέπουμε, ρίχνοντας μια ματιά στην βαθμολογία μετά από 16 αγώνες. +12 από Παναθηναϊκό, +17 από την ΑΕΚ, +19 από τον ΠΑΟΚ, για έναν Ολυμπιακό που έχει, ίσως, το χειρότερο δυναμικό των τελευταίων χρόνων. Η ανυπαρξία των υπολοίπων είναι τόσο μεγάλη, όμως, που σε αυτήν την "κούρσα" έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν ομάδες που περιμέναμε, αλλά και άλλες που δεν τις είχαμε καν στο μυαλό μας για τόσο ψηλά. Κι αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φετινής Superleague.

O σταθερός Πανιώνιος με τον ελληνικό κορμό και της σωστής λειτουργίας, παρά την πώληση βασικών παικτών όπως ο Ανσαριφάρντ, η απίστευτη Ξάνθη που τους τελευταίους μήνες έχει χάσει μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά και ο εξαιρετικός ΠΑΣ που έχει κοιτάξει στα μάτια όλους τους "ισχυρούς". Είναι από τις ελάχιστες φορές που τόσες μικρότερες -θεωρητικά- ομάδες έχουν αυτή την παρουσία και την δυναμική, ώστε να μπουν σφήνα στους παραπαίοντες μεγάλους και να δημιουργήσουν κάτι που βλέπουμε σπάνια, αλλά θα θέλαμε πολύ περισσότερο.

Και μπορεί να "κράζουμε" την "κλίκα" των... ισχυρών, εντούτοις υπάρχουν πράγματα, ακόμα κι έτσι δηλαδή, που αξίζουν. Όπως η δουλειά που κάνει ο Ουζουνίδης με τους μικρούς. Ο Χατζηγιοβάννης, ο Ευαγγέλου, ο Μαρινάκης, ο Χουχούμης, οι αδερφοί Βλαχοδήμοι, ο Κουρμπέλης. Μπορεί ακόμα να μην υπάρχει η απαιτούμενη ποιότητα, αλλά τουλάχιστον βλέπουμε Έλληνες παίκτες με μέλλον. Γιατί τι παραπάνω έχει ο Μέστο, ο Ιβανόφ, ή ο Ρέις από τους προαναφερθέντες; Τίποτα.

Όπως και στον Ολυμπιακό, με τον Μπέντο, ο οποίος μπορεί να έχει ακούσει τα μύρια όσα, αλλά κανείς δεν του παραγνωρίζει το γεγονός πως δουλεύει με τους πιτσιρικάδες. Ξεκινάει βασικό τον Ρέτσο, τον Μανθάτη, χρησιμοποιεί τον Ανδρούτσο, προετοιμάζει τον Νικολάου, δεν καταλαβαίνει από μεγάλα ονόματα και δείχνει πως το προσπαθεί με τον τρόπο του, τον οποίο λίγοι προπονητές έχουν υιοθετήσει στην Ελλάδα.

Μια απ' τα ίδια και στον ΠΑΟΚ με Κουλούρη, Μυστακίδη, Πέλκα, Δεληγιαννίδη. Μπορεί να μην είναι πολλοί, αλλά σημασία έχει η δουλειά. Σημασία έχει να γίνει η αρχή και να έρθει η καθιέρωση.

Σε ένα πρωτάθλημα που βγάζεις... σπυριά για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις έναν ολόκληρο αγώνα, οι πιτσιρικάδες και οι ομάδες σαν τον Πανιώνιο, τον ΠΑΣ και την Ξάνθη (ακολουθούν Πλατανιάς, Αστέρας και Ατρόμητος) είναι ίσως τα μοναδικά που αξίζουν την προσοχή μας.