Ο γιος μιας οικογένειας μεταναστών από την Τανζανία ξεκίνησε την ιστορία του από το προάστιο Χέντενσρουντ της πόλης Ντράμεν, ένα από τα μέρη που αν τα δει κανείς με τουριστική ματιά, περιέχει όλα τα τυπικά στοιχεία για να ερωτευτείς τον Βορρά. Ωστόσο, είναι μια από τις φτωχότερες πόλεις σε ολόκληρη τη Νορβηγία. Το βιοτικό επίπεδο δεν είναι το καλύτερο και εκεί πέρασε την παιδική του ηλικία ο Αμάλ. Επίσης, ο πατέρας του, τους εγκατέλειψε και η μητέρα του έπρεπε να μεγαλώσει μόνη της την οικογένεια. 

Ο τρόμος της μητέρας για τα παιδιά της

Έμενε σε ένα διαμέρισμα με τα παντζούρια πάντα κατεβασμένα όπου έμενε με τη μητέρα του και τα τρία αδέρφια του. Η μαμά του είχε τον τρόμο των κοινωνικών υπηρεσιών μην τους εντοπίσουν και στη συνέχεια πάρουν τα παιδιά της. Ήταν ολομόμαχη για να διευθύνει την οικογένεια και εργαζόταν ακόμα και ως σερβιτόραμ, παρότι μιλούσε ελάχιστα και άσχημα νορβηγικά.

Ο Αμάλ Πελγκρίνο έφευγε από το διαμέρισμα το απόγευμα για να πάει στο γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά μόνο για να παρακολουθήσει την προπόνηση της τοπικής ομάδας, αφού στο σπίτι είχαν οικονομικές δυσκολίες και τα χρήματα που έμπαιναν ίσα - ίσα που έφταναν για τα βασικά αγαθά. Δεν αρκούσαν ούτα για να αγοράσει παπούτσια, πόσο μάλλον για ένα ποδοσφαιρικό σετ.

Η προπόνηση στην στάση

Ο χώρος προπόνησης του ήταν η στάση του λεωφορείου, όπου προπονείται με τον μικρότερο αδερφό του επαναλαμβάνοντας τις κινήσεις που φαίνονται στο γήπεδο. 

Η μπάλα είναι το μόνο ενδιαφέρον που έχει. Μόλις μπήκε στην εφηβεία είχε εγκληματικούς πειρασμούς και εύκολες απολαβές που είναι δημοφιλείς σε πολλούς από τους συνομηλίκους του, οι οποίοι ήταν μαζί του κάθε μέρα στο λεωφορείο. Ο Αμάλ δέχθηκε και ρατσιστικές επιθέσεις.

Όταν πέθανε ο ποδοσφαιρικός του πατέρας

Στην πρώτη του ποδοσφαιρική εμπειρία, σε ένα μικρό κλαμπ που ονομάζεται Ασκόλεν, ο Πελεγκρίνο συναντά τον πατέρα που δεν είχε ποτέ. Ο Ρόνι Λίαν είναι ο προπονητής της μικρής ομάδας. Κοουτσάρει τη νεανική ομάδα και από την πρώτη στιγμή πιστεύει στον Αμάλ παρότι είναι αδύνατος, αλλά για πολλούς και αργός. Στην τέταρτη κατηγορία ο Αμάλ καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή. Ανέβηκε επίπεδο και έπαιξε μπροστά σε 500 θεατές. Όμως, δεν είναι όλα ρόδινα. To 2009 ο ποδοσφαιρικός του πατέρας πεθαίνει.

Τότε, έπεσε και σωματικά και ψυχολογικά και σκέφτηκε μέχρι και να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Κοιμόταν μετά βίας δύο ώρες τα βράδια. «Ήταν σαν πατέρας για μένα. Κανείς δεν πίστευε σε μένα όπως εκείνος. Πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα χωρίς τη βοήθειά του. Ο θάνατός του ήταν ένα σοκ, εντελώς απροσδόκητο. Δεν μπορούσα να δω το νόημα στο να παίζω ποδόσφαιρο. Ευτυχώς κράτησε μόνο για τρεις εβδομάδες» τόνισε ο Πελεγκρίνο. Γι' αυτό με κάθε γκολ που βάζει κοιτάζει πάντα τον ουρανό.

Το ντεμπούτο στην πρώτη κατηγορία

Σε ηλικία 20 ετών αποφασίζει να μην βγει ούτε για ένα ποτό με φίλους το βράδυ. Χρειάστηκε άλλα τέσσερα χρόνια για να μπορέσει να κάνει το ντεμπούτο του στην κορυφαία κατηγορία της Νορβηγίας, και πέντε για να πετύχει το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα.

Η ιστορία του δεν ήταν ποτέ σε μια ευθεία γραμμή και ακόμη και η προσγείωσή του στον επαγγελματικό χώρο είχε σκαμπανεβάσματα. Παίζει ελάχιστα στη Λίλεστρομ και εντυπωσιάζει μόνο στη Μιοντάλεν (σε μικρότερη κατηγορία) με συνέπεια να επιστρέψε στα σαλόνια με την Στρόμσγκοντσετ, μια ομάδα από την πόλη Ντράμεν. Ομως, σε 39 συμμετοχές πέτυχε μόλις 4 γκολ. Σε ηλικία 30 ετών, κάνει το μεγάλο μπαμ, όπου με τη φανέλα της Κρίστιανσουντ σε 39 αγώνες πρωταθλήματος σκοράρει 33 γκολ.

Ενας σούπερ σκόρερ που δεν είναι διεθνής.