Ας ξεκινήσουμε ακριβώς από κει. Από το Κυριακάτικο 1-1 του «Νταλλ’ Άρα» ανάμεσα στους «Rossoblu’» και τους «Bianconeri». Δεν βρέθηκε ούτε ένα ιταλικό Μέσο, είτε του γραπτού, είτε του ηλεκτρονικού Τύπου που ν’ ανέφερε πως η Γιουβέντους έχασε μία μεγάλη ευκαιρία για νίκη. Γιατί γράφτηκε ή ειπώθηκε ακριβώς το αντίθετο: ότι η Μπολόνια έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να την κερδίσει στο σπίτι της ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια. Δεν την έχασε όμως μόνη της: είχε και τη βοήθεια, τρόπος του λέγειν και του «κοινού».

 Εν προκειμένω του διαιτητή Ντοβέρι, που δεν είδε ή δεν θέλησε να δει πεντακάθαρο πέναλτι του ΜακΚένι σε βάρος του Φρόιλερ, με κανονικότατο «γκρέμισμα» και εκτόπισμα του Ελβετού μες στην περιοχή. Και που ύστερα, πάλι δεν είδε ή τεχνηέντως δεν ήθελε να δει επίσης πεντακάθαρο χέρι του Σαβόνα, αυτή τη φορά έξω από την περιοχή που θα σήμαινε απευθείας κόκκινη κάρτα στον Ιταλό αμυντικό, ως τελευταίο παίκτη και φάουλ για τους γηπεδούχους.

 Με αυτά και μ’ αυτά, το θέμα είναι ότι το κυνήγι για την 4η θέση που θα οδηγήσει στο επόμενο Champions League μετατράπηκε πλέον σε κανονικότατο πόλεμο ανάμεσα σε τέσσερις ομάδες που χωρίζονται από έναν και μόνο βαθμό: τις Γιουβέντους, Ρόμα και Λάτσιο με 63 και τη Μπολόνια με 62. Ενώ οι τρεις πρώτες θέσεις έχουν ουσιαστικά ήδη «καπαρωθεί» από την πρωτοπόρο Νάπολι (77), τη δεύτερη Ίντερ (74) και την τρίτη Αταλάντα (68).

 Αντικειμενικά, από τις 4 ομάδες που διεκδικούν μία θέση στα επόμενα αστέρια εκείνη που θα την άξιζε και με το παραπάνω είναι η Ρόμα του Κλάουντιο Ρανιέρι, που από τότε που την ανέλαβε, από τον Κροάτη Γιούριτς και σε πλήρη ζώνη υποβιβασμού πέτυχε ένα απίστευτο σερί 18, μπορεί και 19, συνεχόμενων αγώνων χωρίς ήττα.

 Το «Σύστημα» όμως, εννοώντας η Ομοσπονδία, η ιταλική Λέγκα, φυσικά και η ίδια η Uefa θέλουν να στείλουν, σώνει και καλά, σχεδόν με το ζόρι στο επόμενο Champions League τη Γιουβέντους μόνο και μόνο γιατί είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους, το μεγαλύτερο brand name και, εννοείται την πλέον «βαριά» φανέλα. Και ας μην το αξίζει, τουλάχιστον για τα έως σήμερα αποτελέσματά της σε Ιταλία και Ευρώπη, πρώτα με τον Τιάγκο Μότα, ύστερα με τον Ίγκορ Τούντορ στην τεχνική της ηγεσία.

 Η Γιουβέντους, πράγματι χαρακτηρίστηκε κάποτε από τον τότε Ιταλό πρωθυπουργό, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που παράλληλα ήταν και σιωπηλός ιδιοκτήτης της Μίλαν «ως η ομάδα σύμβολο της ιταλικής κληρονομιάς, περιουσίας, φιλοσοφίας και κουλτούρας, μαζί με τη Φίατ, τα σπαγκέτι και την πίτσα».

 Και η αλήθεια είναι πως καμία άλλη ομάδα δεν έχει κατακτήσει τόσους πολλούς τίτλους στην Ιταλία: 36 πρωταθλήματα, 15 κύπελλα, 9 Σούπερ Καπ.  Και καμία επίσης, δεν έφτασε σε τόσους πολλούς ευρωπαϊκούς τελικούς (17) χάνοντας τους 10.

 Απ’ αυτούς, οι «Bianconeri» ηττήθηκαν σε 7 τελικούς Πρωταθλητριών/ Champions League (μία φορά από Άγιαξ, Αμβούργο, Ντόρτμουντ, Μίλαν και Μπαρτσελόνα, δύο από τη Ρεάλ Μαδρίτης), κερδίζοντας δύο τρόπαια με Άγιαξ και Λίβερπουλ, συν 3 Uefa με Μπιλμπάο, Φιορεντίνα, Ντόρτμουντ, 1 Κυπελλούχων με την Πόρτο και ένα Intertoto με τη Ρεν. Χάνοντας επίσης, δύο Εκθέσεων, από Φερεντσβάρος και Λιντς και ένα Uefa από την Πάρμα.

 Δεν χωράει καμία αμφιβολία για το μέγεθος και την οντότητα που αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος σύλλογος αν και καμία φορά -μπάλα είναι, ποτέ δεν ξέρεις- όσο και να σε σπρώχνει το «Σύστημα» δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα πετύχει τον στόχο του. Να, για παράδειγμα, τρεις αγωνιστικές ή καλύτερα 270’ πριν τη λήξη του Campionato η επόμενη, με τα παιχνίδια Αταλάντα- Ρόμα, Λάτσιο- Γιουβέντους και Μίλαν-Μπολόνια θα κρίνει πολλά για το ευρωπαϊκό μέλλον τουλάχιστον τεσσάρων ομάδων. Και μόνο τότε θα δούμε εάν το «Σύστημα» του ιταλικού ποδοσφαίρου θ’ αποδειχθεί ισχυρότερο από την Επιστήμη της λογικής, της αντικειμενικής δυναμικότητας ή των αριθμών…        

Campionato Γιουβέντους