του Κώστα Γκόντζου
Ποιοι προκαλούν πανηγυρίζοντας για την... υπέρβαση του Τριφυλλιού; Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς που κάνει τα ίδια λάθη και χάνει για τους ίδιους λόγους, σχολιάζουν όσους έχουν στήσει και πάλι ένα πανηγυρικό κλίμα κει παρουσιάζει τα προβλήματα που προσπαθούν να μην δουν εντός κι εκτός ομάδας!
Δυστυχώς, μιλώντας για μια ακόμα φορά για ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού την επόμενη μέρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά, καθώς ακόμα και αυτά κάπου χάνονται μέσα στην οχλαγωγία και την... αποθέωση για τα... επί μέρους.
Αρχικά λοιπόν.
Παιδιά δεν ξέρω αν είδατε όλο το παιχνίδι, αλλά ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι με την Βιγιαρεάλ... ΕΧΑΣΕ.
Το ξαναλέω αυτό, καθώς με όσα αξούμε και διαβάζουμε από την στιγμή της λήξης του αγώνα και μετά, μάλλον δεν θα πρέπει να μιλάμε για το συγκεκριμένο παιχνίδι, καθώς η αίσθηση είναι το λιγότερο... πανηγυρική και μέσα στην τρελή χαρά.
Κατά δεύτερον και το πιο σημαντικό.
Ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμα "μεγάλο" παιχνίδι, σε ένα ακόμα παιχνίδι που ο αντίπαλος ήταν στοιχειωδώς ανταγωνιστικός, έχασε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχασε και όλα τα προηγούμενα και ειδικά στην Ευρώπη.
Μα θα είναι δηλαδή ένα ημίχρονο, μα θα είναι ένα 30λεπτο, μα θα είναι ένα 20λεπτο και κόντρα στην Βιγιαρεάλ ήταν αρκετό ακόμα και ένα 5λεπτο, η ουσία είναι ότι σ' αυτά τα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός, πάντα παθαίνει κάποια μπλακ-άουτ λες και φεύγει ξαφνικά από το γήπεδο και μετά αρκείται απλά στο ότι... αντιδράει στην κατάσταση που έχει ήδη δημιουργηθεί εξαιτίας αυτού του μπλακ-άουτ.
Αυτό ακριβώς έγινε και με την Μαρσέιγ στην Γαλλία στο πρώτο ημίχρονο, το ίδιο και με την Μπράγκα στην Πορτογαλία για ένα μισάωρο στο δεύτερο ημίχρονο, το ίδιο και με την Ρεν στην Γαλλία που δέχτηκε δυο γκολ από μια ομάδα που έπαιζε με δέκα παίκτες, το ίδιο και με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη, το ίδιο και με την Βιγιαρεάλ χθες.
Η πλάκα είναι ότι όντως σε όλα αυτά τα παιχνίδια, μετά το μπλακ-άουτ ο Παναθηναϊκός αντιδρούσε.
Και μάλιστα με την Μαρσέιγ κατάφερε κιόλας με πέναλτι στο τελευταίο δευτερόλεπτο να γυρίσει την κατάσταση.
Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται πάντα.
Και δεν έγινε φυσικά.
Κι όσο ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός, αυτοί που διαμορφώνουν την άποψη γι' αυτόν στον κόσμο αλλά και στο ίδιο το ποδοσφαιρικό τμήμα, στον προπονητή και τους παίκτες, γυρνάνε το κεφάλι στο πρόβλημα, δεν ασχολούνται καν με το αποτέλεσμα, δεν μιλάνε καν σχεδόν για όλο το παιχνίδι, αλλά στέκονται απλά στο,,, πως αντέδρασε κάθε φορά ο Παναθηναϊκός στο πρόβλημα και στην κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε, η ιστορία αυτά δυστυχώς θα επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Τα αποτελέσματα θα είναι αυτά που είναι. Oι στόχοι θα χάνονται όπως χάθηκαν στην ρεβάνς με την Μπράγκα ή ο στόχος της πρόκρισης στο Γιουρόπα και θα μένουν απλά τα πανηγύρια για την... αντίδραση και φυσικά το τράβηγμα από τα μαλλιά και το τεχνητό μεγάλωμα και διόγκωση των μίνιμουμ στόχων που απομένουν, οι οποίοι ξαφνικά εμφανίζονται σαν... υπέρβαση και σαν... μέγα και τρανό κατόρθωμα που θα πρέπει να το πανηγυρίσουμε και... δεόντως μάλιστα.
Όμως η πραγματικότητα δεν είναι αυτή.
Η πραγματικότητα είναι ότι με αντίπαλο την Μπράγκα ο Παναθηναϊκός έχασε τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και σε ένα όμιλο με Ρεν, Βιγιαρεάλ και Μακάμπι του Γιουρόπα, ο Παναθηναϊκός απέμεινε με αυτό που από την ημέρα της κλήρωσης φάντζα σαν αυτονόητο, το να περάσει δηλαδή την Μακάμπι και να μην τερματίσει τέταρτος.
Και με την ευκαιρία μια παρατηρησούλα εδώ, γιατί κάπου έχει και η... αμνησία τα όριά της.
Διαβάζω και ακούω μια σειρά "αναλύσεις", επισημάνσεις και... στατιστικά με βάση τα οποία η μέχρι τώρα πορεία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη έχει ήδη αποφασιστεί ότι είναι... επιτυχημένη.
Βέβαια, για ένα οργανισμό που μόνο... φιέστα δεν έκανε και έβγαλε και με... άνεση κιόλας πετυχημένη και... υπέρβαση μια χρονιά στην οποία έχασες το πρωτάθλημα ενώ ήσουν δέκα και δώδεκα βαθμούς μπροστά από τους αντιπάλους στον πρώτο γύρο, δεν αποτελεί έκπληξη και η παραπάνω διαπίστωση.
Αλλά να ακούς και να διαβάζεις, ότι η πορεία του Παναθηναϊκού ήταν επιτυχημένη γιατί, λέει, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα που έρχεται από την θέση 267 στο ρανκινγκ της ΟΥΕΦΑ, ε αυτό είναι τουλάχιστον πρόκληση και ειδικά από τους συγκεκριμένους από τους οποίους λέγεται.
Για να έχουμε καλό ρώτημα λοιπόν παιδιά, σ' αυτή την... 267 θέση στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ ο Παναθηναϊκός πως έφτασε;
Και τι λέγατε τόσα χρόνια όσο ο Παναθηναϊκός κατρακυλουσε σ' αυτή την θέση;
Και για να έχουμε και πάλι καλό ρώτημα και να μην ξεχνιόμαστε, όταν ο Παναθηναϊκός ήταν στην 20η και στην 18η ακόμα και στην 16η θεση στην κατάταξη στην Ευρώπη, τι ακριβώς λέγατε τότε και για ποιο πράγμα καλούσατε τον κόσμο να... ξεσηκωθεί;
Για να πάει με σιγουριά στην... 267 θέση και να μπορούμε να πανηγυρίζουμε αν κάνει την... υπέρβαση και ανέβει στην... 200στή;
Τέλος πάντων, από ένα σημείο και μετά ίσως και να μην έχει αξία να ασχολείσαι πια με όλα αυτά και απλά να μένεις με την απορία πως μπορούν όλοι αυτοί να δουλεύουν ψιλό γαζί και να μοιράζουν χόρτο αμάσητο τόσα χρόνια σε τόσους πολλούς ανθρώπους.
Αλλά αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο και πρόβλημα αυτής της χώρας και δυστυχώς δεν έχει να κάνει μόνο με το ποδόσφαιρο και δεν γίνεται μόνο στο ποδόσφαιρο.
Για να επιστρέψουμε λοιπόν τελειώνοντας στο παιχνίδι με την Βιγιαρεάλ και το αγωνιστικό κομμάτι του.
Ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά πλήρωσε συγκεκριμένες αδυναμίες του μεσοεπιθετικά και δημιουργικά και συγκεκριμένα κενά και ανεπάρκειες ανασταλτικά.
Και το θέμα δεν είναι εδώ γιατί δεν μπήκε από την αρχή ο Ιωαννίδης και ο Γιοβάνοβιτς που ακούω σχεδόν από' όλους από χθες.
Το ότι ο Ιωαννίδης προφανώς και σ' αυτόν τον Παναθηναϊκό είναι αναντικατάστατος είναι προφανές και το βλέπουν πια ή έστω αναγκάζονται να το παραδεχτο΄πυν ακόμα και αυτοί που πριν λίγους μόλις μήνες έγραφαν και έλεγαν ότι δεν κάνει, είναι φιλότιμος μεν αλλά... άμπαλος και να φύγει να πάρουμε κανα φορ της προκοπής.
Όμως δεν γίνεται ούτε να μην λείψει ποτέ ο Ιωαννίδης για διάφορους λόγους κάθε φορά, ούτε όταν λείπει να θεωρούμε φυσιολογικό ότι ο Παναθηναϊκός... τέλος, δεν μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς σε ένα απαιτητικό παιχνίδι.
Τι πάει να πει δηλαδή, έλειπε ο Ιωαννιδης και γι' αυτό κύλησε έτσι το ματς;
Πως επηρέασε ή ακόμα χειρότερα... προκάλεσε η απουσία του Ιωαννίδη το να τρως τρία γκολ για πλάκα σε λίγα λεπτά;
Καλή λοιπόν η... προσπάθεια και... πιασάρικη από πρώτη ματιά καθώς όντως με το που μπήκε ο Ιωαννίδης άλλαξε όλος ο Παναθηναϊκός και οι αμυντικοί της Βιγιαρεάλ άρχισαν να κουτουλάνε ο ένας με τον άλλον.
Όμως η ανασταλτική ανεπάρκεια ήταν και πάλι παρούσα, άσχετα αν ο Μπρινιόλι από την μια και η... έκσταση και ο... οργασμός από την... αντίδραση του Παναθηναϊκού δεν την άφησαν να φανεί και να μείνει σαν τελική εντύπωση.
Οπότε ναι, εντάξει ο Ιωαννίδης είναι αυτή την στιγμή αναντικατάστατος και όταν δεν παίζει η απουσία του φαίνεται, αλλά δεν γίνεται αυτό από μόνο του να είναι η εξήγηση και η... δικαιολογία ταυτόχρονα για όλα.
Τώρα αν αυτό βολεύει καθώς θα πρέπει ντε και καλά να πούμε ότι ο Αϊτόρ θάμπωσε, ο Βιλένα ήταν ογκόλιθος, ο Πέρεθ διαβήτης, μοιρογνωμόνιο και κομπιούτερ ταυτόχρονα, αλλά κάτι μαγικό έγινε και επειδή έλειπε ο Ιωαννίδης φάγαμε τρία γκολ σε λίγα λεπτά, εντάξει πάσο, περί ορέξεως και αυτών που τα λένε και αυτών που τα πιστεύουν ουδείς λόγος.
Μόνο που το ποδόσφαιρο το λέγαμε και την προηγούμενη φορά, από... επικοινωνίες, άρθρα, αναλύσεις και τέτοια, δεν καταλαβαίνει.
Και στο χορτάρι κάνει αυτά που εκείνο θέλει και αυτά που η λογική του σαν άθλημα επιβάλλει.
Αν το καταλάβουν εγκαίρως αυτό στον Παναθηναϊκό και ειδικά ο προπονητής και το ποδοσφαιρικό τμημα συνολικά, έχει καλώς.
Αν όχι, από... πανηγύρια και... εντυπωσεις,θα χορτάσουμε πολύ και πάλι φέτος, αλλά από στόχους με τέτοια λογική δεν πας πουθενά.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις