Στον ΠΑΟΚ λείπει αυτό που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κάνει τη διαφορά!

Η Τούμπα φόρεσε τα ευρωπαϊκά της, η ατμόσφαιρα ήταν εκεί, ο κόσμος περίμενε την πρεμιέρα με τη Μακάμπι για να δει τον ΠΑΟΚ να ξεκινά με το δεξί στη League Phase. Και όμως, το 0-0 ήρθε σαν μια υπενθύμιση ότι αυτή η ομάδα, παρά τη δουλειά, την ένταση και την προσπάθεια, έχει ένα σοβαρό πρόβλημα: δεν μπορεί να σκοράρει.

Δεν είναι μόνο οι αριθμοί, που από μόνοι τους φωνάζουν. Είναι η αίσθηση πως ο ΠΑΟΚ δημιουργεί, πιέζει, ψάχνει λύσεις, αλλά όταν φτάνει στην περιοχή, όλα μοιάζουν να σταματούν. Με τη Μακάμπι μέτρησε 18 τελικές, χωρίς ούτε μία να γίνει γκολ. Προηγήθηκαν τα 24 «άκαρπα» σουτ με τον Παναιτωλικό, είχαν προηγηθεί και οι 14 στο Κύπελλο με τον Λεβαδειακό. Συνολικά, 56 τελικές προσπάθειες και μόλις ένα πέναλτι-γκολ. Αν μη τι άλλο, πρόβλημα.

Ο ΠΑΟΚ μοιάζει να του λείπει αυτό που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κάνει τη διαφορά: ο κυνισμός στην τελική ενέργεια. Να πάρεις τη φάση, να την καθαρίσεις, να βρεις το γκολ όταν πρέπει. Κι εδώ είναι που φαίνεται πως οι σημαντικοί παίκτες του βρίσκονται εκτός ρυθμού: ο Ζίβκοβιτς που μοιάζει σκιά του εαυτού του, ο Τάισον που σπαταλά ενέργειες, ο Ντεσπόντοφ που επιστρέφει από τραυματισμό, ο Ιβανούσετς που ακόμη «ψάχνεται», ο Κωνσταντέλιας που παλεύει με πίεση και ατυχίες.

Το 0-0 με τη Μακάμπι δεν είναι καταστροφή, αλλά είναι καμπανάκι. Γιατί τέτοια παιχνίδια, με τον κόσμο στο πλευρό σου, πρέπει να τα κερδίζεις – ακόμη κι αν δεν είσαι στην καλύτερη μέρα σου. Ο ΠΑΟΚ σήμερα δείχνει να έχει ιδέες, να βγάζει ενέργεια, αλλά του λείπει η ουσία. Και αυτή, στο ποδόσφαιρο, μετριέται μόνο με γκολ.

ΚΑΙ ψυχολογικό το πρόβλημα του ΠΑΟΚ

Το ζήτημα δεν είναι μόνο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Ο ΠΑΟΚ μπαίνει δυνατά στα ματς, ελέγχει τον ρυθμό, αλλά όσο περνούν τα λεπτά χωρίς να βρει δίχτυα, η πίεση μεγαλώνει. Οι παίκτες αγχώνονται, παίρνουν βεβιασμένες αποφάσεις, εκτελούν χωρίς καθαρό μυαλό. Και στο ποδόσφαιρο, ο κυνισμός στην τελική ενέργεια είναι αυτός που κάνει τη διαφορά.

Αυτό που λείπει σήμερα από τον ΠΑΟΚ είναι η προσωπικότητα του «killer», εκείνου που θα τελειώσει τη φάση όταν θα πρέπει. Ο Τσάλοφ δουλεύει πολύ, αλλά δεν είναι ο φορ που θα δώσει τη σιγουριά του εύκολου γκολ όπως και ο Γιακουμάκης το ίδιο. Ο Καμαρά ακόμη ψάχνει τον ρόλο του φέτος στα χαφ που πέρσι έδινε λύσεις στο σκοράρισμα. 

Αυτό το μείγμα δημιουργεί ένα μοτίβο: ο ΠΑΟΚ φτάνει κοντά στο γκολ, αλλά δεν το βρίσκει. Το κοινό της Τούμπας έφυγε από το ματς με τη Μακάμπι με ένα παράπονο: ότι η ομάδα τους δεν εκμεταλλεύτηκε την υπεροχή της και άφησε δύο πολύτιμους βαθμούς να χαθούν σε μια ευρωπαϊκή πρεμιέρα που έπρεπε να «κλειδώσει».

Για τον Λουτσέσκου, η λύση δεν είναι εύκολη ούτε άμεση. Χρειάζεται υπομονή με τους παίκτες που επιστρέφουν από τραυματισμούς, περισσότερη αυτοπεποίθηση σε όσους βρίσκονται σε κακό φεγγάρι και ίσως διαφορετική προσέγγιση στο πώς τελειώνουν οι φάσεις. Γιατί αν κάτι έδειξε αυτό το ξεκίνημα της σεζόν, είναι πως ο ΠΑΟΚ έχει ιδέες και παραγωγή, αλλά χωρίς γκολ δεν μπορεί να κάνει βήματα μπροστά.

Το 0-0 με τη Μακάμπι δεν ήταν «καταστροφή», αλλά ήταν άλλη μία χαμένη ευκαιρία. Και στο ποδόσφαιρο, όταν οι χαμένες ευκαιρίες γίνονται συνήθεια, το τίμημα στο τέλος είναι πάντα βαρύ.