Τα γεγονότα του τελικού Κυπέλλου σχολιάζει ο Παύλος Τσίμας, κάνοντας σύγκριση με τα παιχνίδια Ρεάλ-Μπαρτσελόνα που δεν έπεσε στο γήπεδο ούτε χαρτοπετσέτα.
Είχαμε όλοι την ευκαιρία να δούμε, τρεις φορές μέσα σε λίγες μέρες, δύο από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου να παίζουν μεταξύ τους στο πιο παθιασμένο ντέρμπι της ποδοσφαιρικής υφηλίου. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα έχουν η καθεμιά πολύ περισσότερους φανατικούς, παθιασμένους οπαδούς από όλες τις ελληνικές ομάδες μαζί. Ανάμεσά τους κυλά ποταμός μίσους, που ξεσέρνει ιστορία, πολιτιστικές και εθνικές διαφορές και αρκετό αίμα. Και, επιπλέον, οι αναμετρήσεις που είδαμε είχαν ένταση, σκληρά μαρκαρίσματα και αμφιλεγόμενες διαιτητικές αποφάσεις- ό,τι δηλαδή στην καθ’ ημάς ποδοσφαιρική κουλτούρα θεωρείται απόλυτη δικαιολογία για βίαια επεισόδια. Κι όμως! Στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη δεν ράγισε ούτε βιτρίνα. Και μέσα στο γήπεδο, παρ΄ότι οι πρώτες σειρές των θεατών είναι σε επαφή με τον αγωνιστικό χώρο, χωρίς φράχτες, τάφρους και διμοιρίες αστυνομικών, δεν έπεσε ούτε χαρτοπετσέτα. Και κανείς θεατής δεν κουνήθηκε από τη θέση του.
Αντίθετα, ένας τελικός κυπέλλου στην Αθήνα, ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ατρόμητο, θεωρείται φυσικό να κάψει την πόλη πριν καν αρχίσει το ματς. Και ακόμη φυσικότερο να μοιάζει το γήπεδο με την Μιζράτα της Λιβύης, με εκρήξεις, καπνούς και μάχες εκ του συστάδην. Απολύτως φυσικό: Τα ίδια έχουν συμβεί πολλές φορές φέτος στο ίδιο γήπεδο, αλλά και στην Τούμπα, στο Καραϊσκάκης και αλλού, χωρίς ποτέ να τιμωρηθεί κανείς, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή συνέπεια για τους αυτουργούς ή τις ομάδες τα χρώματα των οποίων φορούσαν οι αυτουργοί. Γιατί να μην συμβούν τα ίδια και σ’ έναν τελικό Κυπέλλου;
Κάτι πάει στραβά με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Προφανώς. Για λόγους που η εξήγησή τους θα έκανε αυτό το σημείωμα πολύ μακρύ και βαρετό, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα πεδίο από την ρύθμιση του οποίου το κράτος απεσύρθη προ πολλού (όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη) αλλά την θέση του δεν κατάφερε να λάβει (όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη), μια στοιχειωδώς αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά, με τα καλά και τα κακά της, που εκμεταλλεύεται και προστατεύει το χρυσόφορο προϊόν της.
Οι σοβαρές επιχειρηματικές δυνάμεις που επιχείρησαν να μπουν στο ποδόσφαιρο, δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν πλαίσιο κανόνων, ηττήθηκαν από τις δυνάμεις του υποκόσμου, οι οποίες έδιωξαν ή υπέταξαν τους περισσότερους κανονικούς επιχειρηματίες, με όπλο τις «θύρες», τις μικρομαφίες των χουλιγκάνων, οι οποίες πια κυριαρχούν απολύτως στον χώρο της «μπάλας». Και η «μπάλα» δεν διευθύνεται πια ούτε με κανόνες έννομης Πολιτείας, ούτε με κανόνες ελεύθερης αγοράς. Διευθύνεται με τους ίδιους κανόνες που ρυθμίζουν, παραδοσιακά, την αγορά των λαθραίων τσιγάρων, των όπλων ή των «γυναικών» στην Νάπολι. Και κυριαρχείται από πρώτα ξαδέλφια των ναπολιτάνων νονών…
Αλλά αν η εξήγηση που προτείνω έχει κάποια αξία και αλήθεια, για όποιον θέλει να κατανοήσει τις ρίζες και τις αιτίες της κακοδαιμονίας του ελληνικού ποδοσφαίρου (που αυτοκαταστρέφεται στα χέρια των μαφιόζων που το διαφεντεύουν, την ώρα που η μικρή, φτωχή και επίσης υπουδουλωμένη στην τρόϊκα Πορτογαλία στέλνει τρεις ομάδες στα ημιτελικά του Europa league), η εξήγηση είναι εντελώς περιττή μπροστά τις εικόνες βίας του προχθεσινού τελικού, που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια του μοναδικού παρόντος εκπροσώπου της Πολιτείας, του Προέδρου της ΕΠΟ, που παρακολουθούσε απαθής και αδύναμος. Οι εικόνες αυτές δεν έχουν ανάγκη ερμηνείας. Μιλούν μόνες τους. Και δεν μιλούν για το ποδόσφαιρο, αλλά για την χώρα.
Για να τις μεταφράσω σε μια γλώσσα που η κυβέρνηση καταλαβαίνει καλύτερα- μπας και ξυπνήσει και καταλάβει τι σχέση έχουν όλα αυτά με την χρεοκοπία που ήρθε και την αναδιάρθρωση που έρχεται- οι εικόνες στέλνουν στον κόσμο όλο ένα μήνυμα δραματικά απλό: This is a failed state…
(σ.σ. ο ελληνικός όρος «αποτυχημένος κράτος» δεν αποδίδει με την ίδια ευκρίνεια αυτό που ο αμερικανικός όρος περιγράφει).
Πηγή: aixmi.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις