Καταλαβαίνω πως η διάθεση των περισσότερων από όσους μου κάνετε την τιμή και μου δίνετε τη χαρά να γράφετε τις απόψεις σας στο συγκεκριμένο blog είναι να συζητήσουμε για το μέλλον της ΠΑΕ ΑΕΚ, το εγχείρημα της λαϊκής βάσης, ίσως το ταξίδι του Αρναρ Γκρέταρσον στην Ρουμανία, το μέλλον του Μανόλο Χιμένεθ και κάποιων ποδοσφαιριστών με τα νέα δεδομένα. Θα γράψω (και) γι' αυτά σε μία, δυο μέρες από τώρα. Να είστε σίγουροι. Απλά να πω ότι ήμουν, είμαι και παραμένω υπέρμαχος της άποψης ότι Μεσσίας για την ΑΕΚ δεν υπάρχει, μόνο ο κόσμος της υπάρχει όταν το. θυμάται!

Επιτρέψτε μου όμως πρώτα να θυμηθώ και να μοιραστώ μαζί σας: «τη μαγεία της Κυριακής», όπως τη συζητούσα πριν με τον Αντρέα σε μία κουβέντα που αφορούσε τι σήμαινε για μας να είσαι ΑΕΚ και πόσο πιο δυνατή γινόταν η αγάπη για την ομάδα όταν γνώριζε την ήττα και μέσα από την απογοήτευση δυνάμωνε η επιθυμία για να την βοηθήσεις να ξεπεράσει τη. στραβή!
 
Με όλα τα τελευταία γεγονότα (και δεν αναφέρομαι σε όσα έγιναν στον τελικό του Κυπέλλου, πριν από το ματς και μετά, αλλά και στα ματς χάντμπολ σε Λαμία και Νέα Φιλαδέλφεια και πολλά άλλα που δεν είναι γνωστά) αναπόλησα καταστάσεις και θυμήθηκα γεγονότα. Θέλω να γράψω λοιπόν για τη «μαγεία της Κυριακής», για το «κιτρινόμαυρο» οπαδικό dna όπως τότε το γνώρισα εγώ. Να το γνωρίσω ίσως στον κόσμο της ΑΕΚ, τους. πιτσιρικάδες που δεν ξέρω το γιατί, αλλά έμαθαν διαφορετικά να αγαπάνε την ομάδα τους και να το εκδηλώνουν ανάποδα.
 
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Ατρόμητος Κύπελλο Ελλάδας LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο ΑΕΚ SPORTS