Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τους πρωταγωνιστές του τελικού, που οδήγησαν τον Ολυμπιακό στο 3-0 επί του Παναθηναϊκού, τα διαιτητικά λάθη και τα παιχνίδια πρωταθλήματος που έπονται.
Πάει και το κύπελλο. Το πήρε πάλι ο Ολυμπιακός μόνο που φέτος πέραν της αξίας του τίτλου, το αποτέλεσμα μετρά σίγουρα διπλά για τους κυπελλούχους και στο χέρι τους είναι να τριπλασιάσουν τα οφέλη. Καταρχάς με την επιλογή του Ίβκοβιτς να μην ρίξει στην μάχη τον Σπανούλη και να κυνηγήσει τον τίτλο ουσιαστικά χωρίς τους δύο πολυτιμότερούς τους παίκτες φέτος(Νεστέροβιτς, Σπανούλη), με τον αρχηγό του απλά να παρίσταται στο παρκέ για 12 λεπτά, κέρδισε μία ολόκληρη ομάδα. Ο Ολυμπιακός που έχει ψυχολογικό μειονέκτημα απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος του παίρνει τους τίτλους και τις νίκες, φέτος νικάει με πρωταγωνιστές παίκτες συμπληρωματικούς. Μαυροκεφαλίδης, Χαλπερίν, Παπανικολάου αποτέλεσαν την διαφορά.
Το όποιο προβάδισμα ή την όποια ισορροπία έφεραν οι ερυθρόλευκοι στην κόντρα τους με τον Παναθηναϊκό, δεν την εξασφάλισε το κύπελλο ή το έως τώρα 3-0. Είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός αισθάνεται ότι μπορεί να νικήσει τον μεγάλο του αντίπαλο ότι κι αν συμβεί. Με τρίποντο από τα επτά μέτρα με ταμπλό, με συνεχόμενα buzzer beater του Χαλπερίν. Κάνει πια αυτός τον Παναθηναϊκό να σκέφτεται ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Τον αγχώνει και τον αποδομεί.
Μέχρι τώρα οι πρωταθλητές είχαν κάθε δικαίωμα να σκεφτούν ότι ηττώνται μεν αλλά σε αγώνες πλήρως ελεγχόμενους από την πλευρά τους αφού κάποια στιγμή πάρουν αυτή το πάνω χέρι. Όταν όμως σε 125 λεπτά των τριών αγώνων, ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, ήταν ο εαυτός του για 25-30 λεπτά, αυτό δημιουργεί νέα δεδομένα.
Δεδεομένα που οφείλονται σε έναν μεγάλο προπονητή. Όχι γιατί αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό όπως δεν κατάφεραν ο Πασκουάλ, ο Πιανιτζιάνι ή ο Μπλατ. Αλλά γιατί πέτυχε να βελτιώσει το μέταλλο της δικής του ομάδας. Ο Μπουρούσης που κυριαρχεί απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο σοβαρός Μπουρούσης, ο κορυφαίος Έλληνας ψηλός Μπουρούσης είχε να κάνει τόσο μεστό παιχνίδι από τα χρόνια του Γκέρσον. Λάθος ,είναι η πρώτη φορά που νικά μόνος του στο τέλος τον Παναθηναϊκό και μάλιστα σε τελικό. Ο ...persona non grata Μπουρούσης του Μαρτίου, ήρωας της ομάδας του τον Μαϊο. Έργο...Ντούντα. Έργο και του ίδιου του καπετάνιου που επικεντρώθηκε στην αποστολή του και συνέχισε να δουλεύει.
Ο Τεόντοσιτς που παίζει όπως πέρυσι και ουσιαστικά καλύπτει το κενό του Σπανούλη και την αδυναμία του Παπαλουκά στις ζώνες, ο Τεόντοσιτς που θα περάσει τις δύο καλύτερες πάσες του αγώνα στο τελευταίο λεπτό. Ο Τεόντοσιτς που θα παίξει άμυνα στον Νίκολας και τον Διαμαντίδη. Ο Τεόντοσιτς που δεν θα τσακωθεί, ούτε θα κάνει βλακείες με ή...χωρίς την μπάλα, είναι έργο Ντούντα.
Ο Μαυροκεφαλίδης που θυμίζει κάτι από Ολάζουον και Ντάνκαν στα τελειώματά του στις επιθέσεις, κι ας χάνει τα περισσότερα ριμπάουντ, είναι έργο Ντούντα. Τα 2/4 τρίποντα του Παπανικολάου, ο οποίος μέχρι πρόσφατα στο πρώτο άστοχο θα βρισκόταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, είναι έργο Ντούντα. Ο Χαλπερίν που γίνεται Κόμπε σε τρίτο σερί παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό είνα έργο Ντούντα.
Η αξιοποίηση του Γλυνιαδάκη ή του Έρτσεγκ για μία άμυνα, ένα σουτ, είναι έργο Ντούντα.
Το τρίτο παιχνίδι Διαμαντίδη που δεν θυμίζει 3D είναι έργο Ντούντα.
Δεν ξέρουμε τί θα έκανε ο Σέρβος με την περυσινή υπερηχητική ομάδα, σε ατομικό ταλέντο. Βλέπουμε ότι ακόμα και από την εξέδρα θα κατεβάσει παίκτη, θα τον ρίξει στο παρκέ και αυτός κάτι θα προσφέρει. Κάπου θα βοηθήσει.
Χάρις σε αυτόν τον προπονητή ήρθε η νίκη του Ολυμπιακού. Ήρθε όπως την αναμέναμε. Για τρίτη φορά ήταν οι ερυθρόλευκοι αυτοί που αποδόμησαν κομμάτι κομμάτι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού και όταν τον βρήκαν αποδυναμωμένο τον κτύπησαν για το φινάλε. Αυτοί έπαιξαν την δυνατή άμυνα, αυτοί έκοψαν στα δύο τον Παναθηναϊκό αφήνοντας την μπάλα στα χέρια του Διαμαντίδη υποχρεώνοντάς τον να κάνει κρίσιμα λάθη από την πολύ τρίπλα και να μην πάρει τα μεγάλα σουτ.
Αυτά συνέβησαν την Κυριακή ή τέλος πάντων αυτά είδαμε. Τί μας περιμένει σε 10-15 ημέρες στους τελικούς θα είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Επί του παρόντος υπάρχει ένας θριαμβευτής, ο Ολυμπιακός, ένας λίγο χαμένος, ο Παναθηναϊκός και οι πολλοί …χαμένοι εμείς για το άθλιο θέαμα που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο. Μας ξεγέλεσαν τα παλιόπαιδα με τον γρήγορο ρυθμό του α μέρους, αλλά στο τέλος μας…αποζημίωσαν. Ξύλο, επιθέσεις γιουρούσια, καμία μπασκετική λογική, μόνο «κύπελλο να είναι και όπως να είναι». Στο τέλος της ημέρας σκέφτεσαι ότι και αυτοί οι 1500 που βρέθηκαν στο γήπεδο πολλοί ήταν για τέτοιο θέαμα.
Μέρος του οποίου υπήρξαν και οι διαιτητές. Τί να πρωτοθυμηθούμε, τί να πιάσουμε και τί να αφήσουμε; Το πέμπτο φάουλ του Μπουρούση που έγινε μία, δύο φορές ή τον Διαμαντίδη που σε 29 λεπτά αγώνα δεν χρεώθηκε με αμυντικό φάουλ; Την υπέροχη φάση όπου εξώφθαλμα ο Φώτσης σπρώχνει τον Έρτσεγκ, δεν δίνεται φάουλ, ο Σέρβος φεύγει με την μπάλα…αγκαλιά έξω και η κατοχή δίνεται στον Ολυμπιακό; Μήπως το τράβηγμα του στεφανιού από τον Γλυνιαδάκη ή η συγκλονιστική στιγμή που ο Μπατίστ πατάει έξω από το γήπεδο με τον διαιτητή να κοιτάει και δίνει…παίζετε; Α, αυτά είναι τα ωραία. Επαγγελματίες που έκαναν τόσα απίθανα λάθη σε βάρος και των δύο ώστε κανείς να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί. Αυτοί είναι οι διεθνείς Έλληνες διαιτητές, συνεχιστές μορφών του χώρου. Όλοι διεθνείς κι αξιολογημένοι. Με την σφραγίδα επιτίμων και μη. Οι μίστερ…Μπιν με τα γκρι.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ευτυχία των αδερφών Αγγελόπουλων για την νίκη δείχνει αυτό που λέμε καιρό: δύο νέοι άνθρωποι που αγαπάνε το μπάσκετ και αξίζουν να χαίρονται κάθε στιγμή. Στην διαδρομή τους θα κάνουν λάθη, θα έρθουν οι επιτυχίες, πρόκειται όμως για παράγοντες αφοσιωμένους στο άθλημα κάτι που δεν βλέπουμε συχνά. Μακάρι να είναι έτοιμοι να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση χρειαστεί για να προασπίσουν το ίδιο το άθλημα και να αποτρέψουν όσους επιζητούν το χάος, τα επεισόδια και την διάλυση. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκλησή τους. Περισσότερο και από το πρωτάθλημα.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις