Νίκο Γουίλιαμς: Το παιδί που έτρεξε πιο γρήγορα απ’ τις προσδοκίες (ΒΙΝΤΕΟ)

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που γεννιούνται με ευκαιρίες. Και υπάρχουν και εκείνοι που γεννιούνται σε συνθήκες που ούτε το ποδόσφαιρο δεν εγγυάται.

Η ιστορία του Νίκο Γουίλιαμς ξεκινά πριν καν γεννηθεί — σε μια δραματική διαδρομή. Πριν καν γεννηθεί, είχε ήδη νικήσει τη ζωή. Οι γονείς του, Μαρία και Φέλιξ, έφυγαν από τη Γκάνα πεζοί, διασχίζοντας τη Σαχάρα με θερμοκρασίες που έλιωναν παπούτσια (υπερέβαινε τους 50 βαθμούς Κελσίου). 

Λέγεται πως κάποια στιγμή, σε ένα εγκαταλελειμμένο φορτηγό στην έρημο, ο πατέρας του λιποθύμησε. Ξύπνησε δύο μέρες μετά, με τον ήλιο να του καίει το δέρμα και τη Μαρία (έγκυος τότε στον Ινιάκι) να του δίνει τις τελευταίες σταγόνες νερού. Ήταν το "τελευταίο checkpoint" — όπως λένε μεταξύ τους.

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη IÑAKI WILLIAMS ARTHUER (@williaaaams11)

Ο δικηγόρος που τους έσωσε

Ομως, η Οδύσσεια τους δεν τελείωσε εκεί. Η αστυνομία τους συνέλαβε σε μια ισπανική αυτόνομη πόλη στα εδάφη του Μαρόκο, τη Μελίγια, λίγο πριν τον πορθμό του Γιβραλτάρ.

Αφέθηκαν ελεύθεροι χάρη στη βοήθεια ενός δικηγόρου, που τους συμβούλευσε να πουν ότι είναι πρόσφυγες πολέμου από τη Λιβερία.

Τελικά, έφτασαν στην Ισπανία. Εκεί γνώρισαν έναν ιερέα, ο οποίος τους βοήθησε να αποκτήσουν άδεια διαμονής καθώς επίσης και δουλειά. Η ιστορία δεν τους υποσχέθηκε τίποτα — απλώς τους άφησε να προσπαθήσουν. 

Πρώτο γήπεδο μια αυλή πολοικατοικίας

Στην Παμπλόνα, το 2002 γεννιέται ο Νίκο. Μεγαλώνει σε μια γειτονιά με περισσότερα όνειρα παρά ευκαιρίες. Η πρώτη του επαφή με μπάλα δεν έγινε σε γήπεδο αλλά σε μια αυλή με τσιμέντο και σκισμένο δίχτυ. Το πρώτο του... γήπεδο ήταν μια αυλή πολυκατοικίας. Εκεί, ανάμεσα σε ξεφτισμένες μπάλες και σχολικές τσάντες, έμαθε να παίζει. Γρήγορα. Ενστικτωδώς. Σαν να ήξερε από πάντα ότι αυτή θα ήταν η διαδρομή του.

 

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη IÑAKI WILLIAMS ARTHUER (@williaaaams11)

Ντεμπούτο στα 18

Ο Ινιάκι και ο Νίκο μεγάλωσαν μαζί, έμαθαν να παίζουν μαζί, και έφτασαν μαζί στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Εκεί όπου τα όνειρα γίνονται πράξη μόνο με ιδρώτα.

Ο μεγάλος του αδελφός, Ινιάκι, ήδη αστέρι της Μπιλμπάο, του έλεγε: «Αν θέλεις να τρέχεις, τρέξε. Αν θέλεις να παίζεις, παίξε. Αλλά αν θέλεις να κάνεις κάτι που αξίζει… δούλεψε σιωπηλά».

Ο Νίκο Γουίλιαμς έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Αθλέτικ μόλις στα 18. Μετά από εντυπωσιακές σεζόν και τρομερή εξέλιξη, έγινε αναντικατάστατος.

Έτρεχε με 35,59 χλμ/ώρα

Ο Νίκο δούλεψε. Κι έτρεξε. Πιο γρήγορα απ’ όλους. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 κατέγραψε τη δεύτερη ταχύτερη κούρσα (πίσω από τον Χακίμι) του τουρνουά (35,59 χλμ/ώρα!), ξεπερνώντας μέχρι και τον Κιλιάν Εμπαπέ. Ήταν σαν το DNA του να θυμόταν εκείνη τη διαδρομή μέσα στη Σαχάρα — μόνο που τώρα δεν έτρεχε για να σωθεί. Έτρεχε για να νικήσει.

Το καλοκαίρι του 2024, στο Euro, ο Νίκο γίνεται εθνικός ήρωας. Στον τελικό απέναντι στην Αγγλία, χορεύει στην πτέρυγα σαν φλόγα στον άνεμο: γκολ, ασίστ, MVP. Δεν έπαιξε απλώς. Με τις κινήσεις του, θύμισε στον κόσμο πως ο δρόμος προς τη δόξα δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα.

Σήμερα, στα 22 του, ο Νίκο δεν είναι απλώς παίκτης. Είναι σύμβολο. Για κάθε παιδί που γεννιέται χωρίς πολλά, αλλά τρέχει σαν να έχει τα πάντα. Για κάθε οικογένεια που πέρασε την έρημο της ζωής της με την ελπίδα να βρει ένα γήπεδο. Κι όταν το βρει, να βάλει γκολ.

Δύο αδέρφια, δύο ήπειροι, μία καρδιά

Ο Νίκο και ο Ινιάκι Γουίλιαμς είναι από τα πιο δυνατά αδερφικά δίδυμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Κι όμως, ενώ φοράνε (μέχρι πρότινος) την ίδια φανέλα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, εκπροσωπούν… διαφορετικές ηπείρους όταν φοράνε τις εθνικές.

Ο μεγάλος αδερφός επέλεξε το 2022 να εκπροσωπήσει τη Γκάνα, την πατρίδα των γονιών τους, με βαθιά συναισθηματική σύνδεση. Μάλιστα, πήγε εκεί για πρώτη φορά ως ενήλικας για να γνωρίσει συγγενείς που δεν είχε δει ποτέ. Στο Μουντιάλ του Κατάρ έπαιξε βασικός.

 Αντίθετα, ο μικρός επέλεξε να παίξει για την Ισπανία, τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Είμαστε από τη Γκάνα. Αλλά εγώ είμαι και από τη Ναβάρα. Δεν θέλω να διαλέξω μεταξύ τους — απλώς τιμώ αυτό που είμαι σήμερα.», τόνισε.

Και οι δύο βρέθηκαν στο ίδιο Μουντιάλ (Κατάρ 2022), εκπροσωπώντας διαφορετικές εθνικές ομάδες, γεγονός μοναδικό στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Μία οικογένεια, δύο σημαίες.

Δεν αγαπά τα φώτα της δημοσιότητας

Παρά την εκρηκτική του παρουσία στο γήπεδο, ο Νίκο δεν αγαπάει τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν του αρέσει να μιλά για τον εαυτό του. Πολλές φορές έχει ζητήσει από τη Μπιλμπάο να μην ανεβάζει βίντεο με τις προπονήσεις του. 

«Δεν ξέρω να είμαι διάσημος. Με αγχώνει. Μου αρέσει να είμαι με φίλους μου, να τρώω παέγια και να παίζω PlayStation», αναφέρει ενώ ο Νίκο έχει μιλήσει δημόσια κατά του ρατσισμού «Δεν ντρέπομαι που είμαι μαύρος. Ντρέπομαι που κάποιοι ακόμα φωνάζουν τέτοια πράγματα στα γήπεδα».