«Είναι ιερόσυλο να είσαι οπαδός της Αρσεναλ και να τα βάζεις με τον Βενγκέρ». Γράφει ο Μιχάλης Τσόχος.
«Με τόσα που έχει προσφέρει στο σύλλογο αυτός ο προπονητής δεν επιτρέπεται να τον αμφισβητεί κανείς».
«Την μπάλα που έχουμε δει με τον Βενγκέρ δεν την έχουμε δει με κανέναν».
« Και καλά άντε και έφυγε ο Βενγκέρ, ποιος να τον διαδεχθεί».
Αυτά είναι ένα πολύ μικρό δείγμα από τα σχόλια που έλαβα στο twitter κατά τη διάρκεια του αγώνα Μίλαν – Αρσεναλ. Ανεξάρτητα από το καλαμπούρι, την πλάκα, την υπερβολή ή την ορθότητα των σχολίων που έκανα κατά την διάρκεια του ματς για τον Βενγκέρ, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι δεδομένα σε σχέση με την Αρσεναλ και τον Αρσεν Βενγκέρ.
Η προσωπικότητα του Βενγκέρ είναι τέτοια που έχει σημαδέψει τον σύλλογο τα τελευταία 15 χρόνια. Οπότε και όπως κι’ αν φύγει θα είναι ο μεγαλύτερος προπονητής στην Ιστορία του συλλόγου. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Αρσεναλ με αυτόν στον πάγκο της, δεν το έπαιξε ποτέ στην ιστορία της. Το άλμα προς τα εμπρός που έκανε με την οικονομική σταθερότητα και την επένδυση του γηπέδου επιτρέπουν στο σύλλογο να μείνει στους κορυφαίους της Αγγλίας για αρκετά χρόνια ακόμη. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη για τον Βενγκέρ, αλλά νομίζω το «είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος προπονητής στα 125 χρόνια ιστορίας της» είναι αρκετό για να καταλάβουμε το μέγεθος της προσφοράς του στο σύλλογο, αλλά και της προσωπικής ικανότητάς του.
Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται από κάποιον σαν και εμένα που πιστεύει ότι το ερχόμενο καλοκαίρι η Αρσεναλ χρειάζεται μία μεγάλη αλλαγή. Και την χρειάζεται γιατί αυτή η κοινή πορεία είναι φανερό ότι έφτασε στο τέρμα της, αυτός ο κύκλος έκλεισε και ήρθε η ώρα να ανοίξει ένας νέος. Και εξηγώ γιατί νομίζω ότι έκλεισε αυτός ο κύκλος και η παραμονή του Βενγκέρ στον πάγκο δεν κάνει κακό μόνο στην ομάδα που τα τελευταία χρόνια βαδίζει προς τα κάτω, αλλά και στον ίδιο τον Βενγκέρ και την υστεροφημία του…
Το βασικό επιχείρημα πολλών, όχι κατ’ ανάγκη και το δικό μου (είναι όμως και αυτό ένα ξεκάθαρο δείγμα της πτώσης), είναι ότι η Αρσεναλ θα μείνει φέτος για έβδομη συνεχόμενη χρονιά (όπως όλα δείχνουν) χωρίς τίτλο. Κατά την άποψη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι θα μείνει και εκτός Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου. Αλλωστε αυτό ήταν και το βασικό επιχείρημα του Βενγκέρ σε όσους τον αμφισβητούν. «Οσα χρόνια είμαι εδώ η ομάδα πάντα παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ μαζί με την ελίτ της Ευρώπης». Το θεωρώ από πολύ πιθανό ως σχεδόν βέβαιο ότι του χρόνου η Αρσεναλ δεν θα είναι ούτε εκεί. Αλλά ας αφήσουμε τα αποτελέσματα, τους τίτλους και ας πάμε στην προοπτική του συλλόγου.
Τα τρία τέσσερα τελευταία χρόνια ο Βενγκέρ επέλεγε να πουλήσει παίκτες για να βγάλει χρήματα που χρειάζονταν για την κατασκευή του νέου γηπέδου. Μαζί του 100%. Το τελευταίο καλοκαίρι όμως δεν πούλησε παίκτες επειδή ήθελε, αλλά παρά τη θέλησή του. Και αν για την περίπτωση του Σεσκ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί το παιδί ήθελε να γυρίσει σπίτι του, για τις περιπτώσεις των Νασρί και Κλισί τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι δύο Γάλλοι που ο Βενγκέρ πήρε αμούστακα παιδιά και τα μετέτρεψε σε παίκτες ευρωπαϊκής εμβέλειας, έφυγαν γιατί του είπαν στα μούτρα. «Σε ευχαριστούμε που μας έκανες αυτό που είμαστε σήμερα, σε ευχαριστούμε που μας πήρες μεγάλα ταλέντα και μας έκανες ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης, αλλά τώρα θέλουμε να πάρουμε και κάποιον τίτλο για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε από την καριέρα μας». Προσέξτε, δεν έφυγαν από την Αρσεναλ για τα λεφτά, δεν έφυγαν από την Αρσεναλ για να πάνε σε μία πιο όμορφη πόλη από το Λονδίνο, δεν έφυγαν για να γυρίσουν σπίτι τους, έφυγαν γιατί ήθελαν τίτλους. Όταν λοιπόν ως προπονητής και μέντορας αυτών των παιδιών, αδυνατείς να τα πείσεις να μείνουν στην ομάδα που προπονείς, γιατί αδυνατείς να τα πείσεις ότι θα πάρεις τίτλους με αυτή την ομάδα, είναι η ώρα να φεύγεις. Εχεις πάψει πλέον να εμπνέεις.
Και δεν είναι το μόνο στοιχείο που δείχνει ότι ο κύκλος του Βενγκέρ έκλεισε. Ολοι μιλούν για την ικανότητα του Βενγκέρ να διαλέγει παίκτες. Εγώ πρώτος. Ακόμη και αυτή η ικανότητα όμως τα τελευταία δύο χρόνια δεν επιβεβαιώνεται σχεδόν από καμία επιλογή του. Φέτος πλήρωσε περίπου 35 εκατ. λίρες και πήρε τον Μερτεζάκερ, τον Αντρέ Σάντος, τον Αρτέτα και τον Παρκ. Δεν θα σταθώ στο ότι ο μικρότερος είναι 26 ετών, άρα δεν έχει περιθώρια εξέλιξης που είναι μία ξεκάθαρη στροφή στη λογική Βενγκέρ, αλλά θα σταθώ στην ποιότητά τους. Στην καλύτερη των περιπτώσεων (προσωπικά ούτε αυτό δεν πιστεύω με εξαίρεση ίσως τον Αρτέτα) και οι τέσσερις μπορούν να χαρακτηριστούν ως παίκτες που μπορούν να πλαισιώσουν κάποιους καλύτερούς τους ώστε η Αρσεναλ να ξαναγίνει πρωταθλήτρια. Πιστεύει κανείς ότι έστω και ένας από αυτούς μπορεί να γίνει ο παίκτης leader που θα οδηγήσει την Αρσεναλ ξανά σε τίτλους; Φυσικά όχι. Και αυτές οι τέσσερις ακριβές επιλογές, για τα δεδομένα της Αρσεναλ, ήρθαν να προστεθούν στους Σκιλασί, Τσαμάκ που ο Βενγκέρ αγόρασε πρόπερσι.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Βενγκέρ όλα αυτά τα χρόνια της λιτότητας προκειμένου να εξοικονομηθούν τα χρήματα για το γήπεδο, έπαιρνε νεαρούς παίκτες με σκοπό να τους κάνει παίκτες παγκόσμιας κλάσης και η ενδεκάδα της Αρσεναλ είχε μόλις και μετά βίας μέσο όρο ηλικίας 22 με 23 χρόνια. Θέλετε να δούμε την βασική ενδεκάδα της Αρσεναλ σήμερα αν όλοι οι παίκτες της ήταν καλά στην υγεία τους.
Σέζνι (22), Σανιά (29), Κοσιενλί (27), Βερμάελεν (27), Ντος Σάντος (29), Σονγκ (25), Αρτέτα (30), Γουίλσιρ (21), Ζερβίνιο (25), Γουόλκοτ (23), Φαν Πέρσι (29). Σε παρένθεση αναφέρω την ηλικία κάθε παίκτη. Ο μέσος όρος ηλικίας της καλής ενδεκάδας της Αρσεναλ σήμερα είναι 26,1 ετών. Αρα τα περιθώρια εξέλιξης τους είναι μικρά. Αλλωστε όπως βλέπετε και από την ηλικία του κάθε παίκτη η εξέλιξη είναι εφικτή και αναμενόμενη μόνο για τον Σέζνι και τον Γουίλσιρ. Πάνω κάτι έτσι είναι η κατάσταση και με τους αναπληρωματικούς. Ο Σκιλασί, ο Μερτεζάκερ και ο Τζουρού είναι από 25 και επάνω, άρα βελτίωση δεν μπορείς να περιμένεις. Να γίνει καλύτερος ο Γκιμπς, άντε να γίνει αυτός. Στη μεσαία γραμμή και την επίθεση να εξελιχθούν ο Τσάμπερλέιν ο Ράμσεϊ, ίσως και οι πολύ μικροί Φρίμπονγκ και Μιγιάτσι; Μπορεί. Για τους υπόλοιπους όμως τα πράγματα είναι δεδομένα. Διότι ο Αρσάβιν, ο Ντιαμπί, ο Μπεναγιούν, ο Τσαμάκ, ο Παρκ, ο Ροζίτσκι (όλοι τους λίγο πάνω ή κάτω από τα 30) ότι ήταν να κάνουν το έκαναν.
Όπως βλέπετε λοιπόν σήμερα η Αρσεναλ είναι γεμάτη από έμπειρους και έτοιμους παίκτες και δεν έχει να περιμένει την εξέλιξή τους με εξαίρεση τρεις τέσσερις περιπτώσεις. Αρα και το επιχείρημα ότι κάθε χρόνο που θα μεγαλώνουν τα μωρά η ομάδα θα γίνει καλύτερη, τελείωσε. Ακόμη όμως και σε οικονομικό επίπεδο, αν η Αρσεναλ δεν παίξει του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ, το οικοδόμημα θα αρχίζει να τρίζει. Τα 35 -40 εκατ. ευρώ που έβγαζε σταθερά κάθε χρόνο η Αρσεναλ από αυτή την διοργάνωση θα λείψουν πολύ, πάρα πολύ από τα ταμεία της.
Το χειρότερο από όλα όμως είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται εντός των συνόρων. Οι δύο Μάντσεστερ έχουν ξεφύγει πολύ σε ποιότητα, ρόστερ και δυναμική από την Αρσεναλ. Η Τσέλσι φέτος δείχνει να περνά μία μεγάλη κρίση, αλλά το πορτοφόλι του Αμπράμοβιτς είναι τόσο μεγάλο που μέσα σε ένα καλοκαίρι αυτό μπορεί να αλλάξει. Η Τότεναμ συνεχώς κάνει βήματα προς τα εμπρός και από άποψη ποιότητας ρόστερ και παικτών κλάσης, αλλά και από οικονομική σταθερότητα, ενώ υπάρχει πάντα και η Λίβερπουλ που μπορεί να κάνει συνεχώς λάθος επιλογές, αλλά έχει χρηματοδότες που βάζουν γερά το χέρι στην τσέπη ακόμη. Οι πιθανότητες η Αρσεναλ να μείνει όχι μόνο φέτος, αλλά και του χρόνου εκτός τετράδας είναι μάλλον πολλές.
Το ακόμη χειρότερο είναι ότι και το φετινό καλοκαίρι θα είναι μία ακόμη «κόλαση» για τον Βενγκέρ αν μείνει στην ομάδα. Ο Φαν Πέρσι και ο Γουόλκοτ είναι ένα χρόνο πριν τη λήξη του συμβολαίου τους και χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ, θα το σκεφτούν πολύ να το ανανεώσουν. Αν μάλιστα η Ρεάλ και η Γιουβε επιμείνουν στην απόκτησή τους, το πιθανότερο είναι ότι και αυτοί θα πωληθούν αναγκαστικά και η αμφισβήτηση αν φύγουν και αυτοί θα μοιάζει με χιονοστιβάδα έτοιμη να τελειώσει μαζί με τον Βενγκέρ και την Αρσεναλ για κανά δύο χρόνια. Διότι μην ξεχνάτε ότι με απόφαση του Βενγκέρ η Αρσεναλ έχει σήμερα τα ακριβότερα διαρκείας στον κόσμο. Πολύ ακριβότερα από αυτά που έχει η Γιουνάιτεντ, η Σίτι και η Τσέλσι.
Και φτάνουμε στο τελευταίο ερώτημα αρκετών από εσάς. «Εντάξει πειστήκαμε ότι πρέπει να φύγει, αλλά ποιος να έρθει» είναι ένα από τα πολλά ερωτήματα που πήρα στο twitter. Μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει, αλλά σχηματικά θα ρίξω μερικές ιδέες. Αν ο σύλλογος σκοπεύει να πληρώσει και να ζητήσει αμέσως τίτλους, η καλύτερη λύση είναι ο αντιπαθής σε εμένα Μουρίνιο. Αν ο σύλλογος θέλει να βαδίσει στο μοντέλο του Βενγκέρ, η λύση είναι ο Λοράν Μπλαν της Εθνικής Γαλλίας, και αν ο σύλλογος θέλει να επιστρέψει σε πιο βρετανικές λύσεις, τότε η λύση είναι ο Μάρτιν Ο’ Νιλ της Σάντερλαντ. Οποιος κι’ αν έρθει ο πρώτος χρόνος θα πρέπει να θεωρηθεί πίστωση χρόνου. Αυτή η ομάδα είναι τόσο χτισμένη πάνω στην τεράστια προσωπικότητα του Βενγκέρ που όλα είναι Βενγκέρ. Ο νέος τεχνικός θέλει ένα χρόνο για να αντιμετωπίσει αυτό το… φάντασμα που θα το συναντά παντού για τουλάχιστον 12 μήνες. Η πρώτη κριτική για το αν ο νέος τεχνικός τα καταφέρνει θα πρέπει να γίνει από την δεύτερη χρονιά του και μετά.
Πηγή: theinsiders.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις