Ποιο θα είναι ακριβώς το μέλλον του σταδίου που οι οπαδοί της Μίλαν αποκαλούν μία ζωή «Σαν Σίρο», και της Ίντερ «Τζουζέππε Μεάτσα» (;) ίσως διαλευκανθεί στα μέσα Σεπτεμβρίου όταν οι διοικήσεις των δύο ομάδων θα στρογγυλοκαθίσουν με τον δήμαρχο του Μιλάνο παραθέτοντας τα σκεπτικά τους.

 Για την ώρα, πάντως το 70% των πιθανοτήτων θέλει τόσο τους «Rossoneri», όσο τους «Nerazzurri» να προσανατολίζονται στην κατασκευή δύο δικών τους, περισσότερο μοντέρνων και λειτουργικών ποδοσφαιρικών «σπιτιών», αναπόφευκτα έξω από το Μιλάνο συνολικού κόστους κοντά στα 2δις το καθένα τα οποία ωστόσο δεν θα είναι έτοιμα πριν το 2035. Μέχρι τότε θα παραμείνουν εκεί που είναι και από κει και πέρα θα ξεκινήσει το σταδιακό ξήλωμα ή και γκρέμισμα ενός γηπέδου- συμβόλου που, με τα χρόνια απέκτησε δικαίως το παρατσούκλι της «La Scala» του ποδοσφαίρου.    

 Γιατί όμως το αποκαλούν, οι μεν «Σαν Σίρο» και οι δε «Μεάτσα»; Αφενός γιατί ο πρώτος που είχε την ιδέα, και τα χρήματα για την κατασκευή ενός γηπέδου, αγγλικού στυλ, χωρίς δηλαδή στίβο υπήρξε ο πρόεδρος της Μίλαν.

 Και αφετέρου γιατί η ιδέα της μετονομασίας σε «Σαν Σίρο» ήταν ενός παράγοντα της Μίλαν, του Αντέο Καραπέτσι εμπνευσμένη από το ομώνυμο εκκλησάκι που παραμένει ακριβώς δίπλα από το γήπεδο. Εκκλησάκι, που σήμερα μεταμορφώθηκε σε Μοναστήρι, αλλά που κατά τη διάρκεια του αιώνα, και της γερμανικής κατοχής χρησιμοποιήθηκε, τόσο από τους Γερμανούς, όσο τους Φασίστες ως χώρο βασανιστηρίου των πασών αντιφρονούντων. «Τζουζέππε Μεάτσα» ονομάζεται αντίθετα, και επισήμως από το 1980 προς τιμήν του μεγάλου Ιταλού σέντερ- φορ, τόσο της Ίντερ, όσο της Μίλαν που είχε φύγει από τη ζωή ένα χρόνο νωρίτερα.

 Η πλάκα είναι, πως η αρχική σκέψη του Πιρέλλι ήταν η κατασκευή ενός γηπέδου πολλαπλών χρήσεων, ικανό να φιλοξενήσει τόσο ποδοσφαιρικά παιχνίδια, όσο ιπποδρομιακούς αγώνες. Μάλιστα, για αρκετά χρόνια οι «κοιλιές» των πετάλων χρησιμοποιούνταν ως αποθηκευτικούς χώρους τροφής των αλόγων, αλλά και φιλοξενίας των φροντιστών τους.

 Το όνειρο του Πιρέλλι όμως, ήταν κυρίως η μπάλα και επισήμως το γήπεδο εγκαινιάστηκε μπροστά σε 35.000 θεατές στις 19 Σεπτεμβρίου του 1926 άσχετα εάν με μία καταστροφική, για την ομάδα του ήττα σοκ με 3-6 (!) από την αιώνια «Internazionale». Το μεγαλειώδες, για την εποχή έργο είχε ανατεθεί στον Ουλίσσε Στακκίνι, μεταξύ άλλων αρχιτέκτονα του σιδηροδρομικού σταθμού «Stazione Centrale» του Μιλάνο, όπως και του «Ristorante Savini» στη μαγευτική «Galleria» στην επιβλητική Πιάτσα Ντουόμο.

 Για την κατασκευή του χρειάστηκαν συνολικά 13 μήνες, 10.000 τόνοι τσιμέντου, 3.500 κυβικά μέτρα άμμου, 1.500 τόνοι σιδήρου, 80 κιλά ασβέστη για τη διαγράμμιση των γραμμών του αγωνιστικού χώρου και 5εκ. λιρέτες, που με τη σημερινή αξία αγγίζουν ή ξεπερνούν το 1δις ευρώ.

 Το ’35 η χωρητικότητα αυξήθηκε στους 55.000 θεατές. Το ’47 η Ίντερ εγκατέλειψε την «Arena di Milano», μετακόμισε στο «Σαν Σίρο» και οι θέσεις αυξήθηκαν κι άλλο. Το ’57 εγκαταστάθηκαν οι προβολείς, το ’67 ο ηλεκτρονικός πίνακας και το ’88, με αφορμή το Μουντιάλ του ’90 το γήπεδο υπέστη ένα ακόμη «lifting», ολικό και ριζικό με την κατασκευή κι ενός τρίτου πυλώνα που έφερε τη χωρητικότητά του στις σημερινές προδιαγραφές των 76.000 θέσεων.

 Κατά τη διάρκεια ενός αιώνα το «Σαν Σίρο» υπέστη πολλές αλλαγές και ανακατασκευές. Φιλοξένησε αγώνες δύο παγκοσμίων Κυπέλλων, του ’34 και του ’90, ενός Euro, του ’80, τέσσερις τελικούς του Πρωταθλητριών/ Champions League, άλλους τόσους  Uefa. Αλλά και συναυλίες, με «sold out» των Μπομπ Μάρλει,  Μαντόνα ή Μάικλ Τζάκσον. Αγώνες στίβου, αλλά και ράγκμπι. Ανέκαθεν επιδεικνύοντας γρήγορα αντανακλαστικά ως προς την προσαρμογή στον χρόνο και τα σημεία των καιρών.

 Και πάνω που ο Δήμος πρότεινε σε Μίλαν και Ίντερ ένα ακόμη, κι αυτή τη φορά τελεσίδικο «lifting» για να μην αποκτήσει το γήπεδο την κατάληξη της «Sagrada Familia» στη Βαρκελώνη, που κατασκευάζεται και ανακατασκευάζεται εδώ και 144 χρόνια, και που θα ολοκληρωθεί, επιτέλους το 2026, και οι δύο ομάδες προσανατολίζονται να το εγκαταλείψουν πετώντας παράλληλα, στα σκουπίδια κι ένα μεγάλο κομμάτι της ιδίας της Ιστορίας τους. Θα σωθεί ή θα αφεθεί στην τύχη της η «La Scala» του ποδοσφαίρου;   

Σαν Σίρο Ίντερ Ποδόσφαιρο Μίλαν