Ο 66χρονος πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός, που μέχρι πριν από τέσσερις μήνες καθόταν στον πάγκο της «Squadra Azzurra» αντικατέστησε τον Ιγκόρ Τούντορ υπογράφοντας συμβόλαιο έως τις 30 Ιουνίου του ’26, το οποίο θ’ ανανεωθεί αυτόματα για δύο ακόμη χρόνια στην περίπτωση πρόκρισης στο επόμενο Champions League.

 Διετές συμβόλαιο είχε υπογράψει όμως, τόσο ο Κροάτης που μόλις αποχαιρέτησε… νύχτα το Τορίνο, όσο ο προκάτοχός του, Ιταλό- Βραζιλιάνος Τιάγκο Μότα που εάν δεν βρει άμεσα ομάδα θα εισπράξει από τη Γιουβέντους έως το ’27, 15.5εκ. ευρώ. Συν τα 7 στον Τούντορ, συν τα 12.5 που είχε δώσει πέρυσι στον Αλλέγκρι φτάσαμε, πάνω, κάτω στα 50εκ. ευρώ πεταμένα, σε διάστημα μόλις ενός έτους στα σκουπίδια.

 Και δεν τελειώσαμε. Γιατί στο ποσό αυτό προστίθενται και τα 7.5εκ. ευρώ αποζημίωσης στον Κριστιάνο Τζούντολι, τον γενικό διευθυντή που είχε έρθει στο Τορίνο με μεγάλες περγαμηνές από τη Νάπολι, αλλά που απέτυχε παταγωδώς σε όλες τις μεταγραφές, συν την επιλογή του Τιάγκο Μότα υπερχρεώνοντας τη «Γηραιά Κυρία» ούτε λίγο, ούτε πολύ 380εκ. ευρώ.

 Στην Ιστορία της, η Γιουβέντους συνήθως επέλεγε προπονητές που θα άνοιγαν έναν κύκλο και όχι ανθρώπους που θα τον έκλειναν σε λίγους μήνες. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι κράτησε τον Τζοβάννι Τραπατόνι 13 χρόνια στον πάγκο της, έστω κι αν σε δύο διαφορετικές περιόδους, τους Μαρτσέλλο Λίππι και Μασσιμιλιάνο Αλλέγκρι για 8, τον Αντόνιο Κόντε για 3 σεζόν.

 Μετά όμως κάτι άλλαξε, και στα τελευταία 5 χρόνια στον πάγκο της πλέον αγαπητής, αλλά ταυτόχρονα και πλέον μισητής ομάδας στην Ιταλία κάθισε, στην κυριολεξία όποιος ήθελε: ο Μαουρίτσιο Σάρρι, ο Αντρέα Πίρλο, ξανά ο Αλλέγκρι, μετά ο Μότα, ο Τούντορ, πλέον και ο Σπαλέτι, που πριν την παταγώδη αποτυχία του στην εθνική Ιταλίας είχε χαρίσει με πανηγυρικό τρόπο το 3ο, από τα 4 πρωταθλήματα στη Νάπολι.

 Υποχρέωσή του, στους επόμενους 8 μήνες να ξανά οδηγήσει τους «Bianconeri» το λιγότερο στην πρώτη 4άδα του Champions League γιατί, διαφορετικά σε περίπτωση αποτυχίας ήδη κυκλοφόρησε το όνομα του επόμενου αντικαταστάτη: του Ρομπέρτο Μαντσίνι.

 Τους Σάρρι, Πίρλο και ξανά Αλλέγκρι τους είχε επιλέξει για να ξανά δώσουν στην ομάδα την παλιά της αίγλη, με μία νέα, ποδοσφαιρική ιδέα που θα μπορούσε να συνδυάσει την «πολιτιστική επανάσταση» με τον ιστορικό πραγματισμό μίας ομάδας που, δεν αποκαλείται τυχαία «επίσημη αρραβωνιαστικιά της Ιταλίας».

 Και οι τρεις τους όμως απέτυχαν γιατί, για το μέγεθος μίας Γιουβέντους ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα δεν είναι απολύτως τίποτα αφού είναι η ομάδα που κατέχει το ρεκόρ κερδισμένων «scudetti» (36), Κυπέλλων (15), Σούπερ- Καπ (9), αλλά και, χαμένων, έστω 7 Πρωταθλητριών/ Champions League σε σύνολο 9 τελικών.

 Με το στοίχημα- Σπαλέτι στο τιμόνι της, η ιδιοκτήτρια οικογένεια των Ανιέλλι είναι βέβαιη πως η ηγεμονία της «Vecchia Signora» θα επιστρέψει στα υψηλά της standards αν και δεν έχει, ίσως υπολογίσει ότι το σημερινό, έμψυχο δυναμικό της δεν έχει καμία σχέση με τους Κβαρατσκέλια, Όσιμεν ή Λομπότκα με τους οποίους είχε πανηγυρίσει στη Νάπολι…       

Μότα Τούντορ Εθνική Ιταλίας Γιουβέντους