του Κώστα Γκόντζου
Πώς πρέπει να παίξει με Ολυμπιακό και τι δεν έχουν οι άλλοι Big-5. Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για τα συμπεράσματα μετά την "πεντάρα" του Τριφυλλιού στον Βόλο, για τα όσα πρέπει να δείξει η ομάδα στο Γ. Καραϊσκάκης, αλλά και για τον νεαρό επιθετικό που δεν έχει να... ζηλέψει τίποτα από τους Παυλίδη και Δουβίκα!
Παναθηναϊκός: Το να μπαίνουμε ακόμα και σε συζήτηση μετά από ένα 5-1 αν η ομάδα που το πέτυχε ήταν καλή, έπαιξε καλή μπάλα και όλα τα σχετικά, προφανώς και είναι κουβέντα άνευ σημασία και αν την κάνουμε, την κάνουμε απλά για να την κάνουμε.
Ο Παναθηναϊκός προφανώς επίσης, ήταν εντυπωσιακός, χορταστικός στο μάτι και στο αποτέλεσμα και πολύ λογικά σκόρπισε ενθουσιασμό στους φίλους του και άφησε υποσχέσεις για κάτι καλό στο μέλλον.
Αν λοιπόν μπαίνουμε σε συζήτηση για όσα είδαμε από τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι με τον Βόλο, έχει νόημα μόνο αν κάτσουμε να δούμε μια σειρά πράγματα που μπορεί να βοηθήσουν στο μέλλον την ομάδα να κάνει ένα βήμα παραπάνω από το να πετυχαίνει ευρείες και άνετες νίκες στη Λεωφόρο με αντιπάλους τον Βόλο και τον Απόλλωνα.
Γιατί τέτοιου είδους βραδιές έκανε και στο πρόσφατο παρελθόν ο Παναθηναϊκός.
Ακόμα και σε χρονιές πλήρως αποτυχημένες που τερμάτιζε μερικές δεκάδες βαθμούς πίσω από την κορυφή, ή έμενε εκτός κυπέλλου από την Λαμία και τα Γιάννενα.
Το θέμα είναι κάποια στιγμή, αυτού του είδους οι νίκες και τα αποτελέσματα, να μην είναι... παρενθέσεις ή αναλαμπές σε μια κακή και αποτυχημένη σεζόν, να μην έχουν αυτό το μόνιμο χαρακτήρα του... ξεδώματος μετά από σερί τραγικών αποτελεσμάτων και εν πάσει περιπτώσει να αρχίσουν να μετράνε αγωνιστικά και βαθμολογικά και σε μια προσπάθεια για την κατάκτηση κάποιου στόχου που θα είναι κάτι παραπάνω από το να περάσει τον... Άρη και να βγει στην Ευρώπη.
Αν αυτό είναι το ζητούμενο, που πρέπει να είναι το ζητούμενο για μια κανονική και ανταγωνιστική ομάδα, τότε το παιχνίδι με τον Βόλο θα είναι ολέθριο σφάλμα αν αντιμετωπιστεί αποσπασματικά και μόνο σαν ένα εντυπωσιακό απόγευμα και όχι σαν το ένα τέταρτο μιας πορείας που έχει διανύσει μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός.
Γιατί, εντάξει, απόλυτα φυσιολογικό και λογικό είναι να υπάρχει ενθουσιασμός για το εντυπωσιακό 5-1 και την εμφάνιση και τον Καρλίτος και όλα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς στον Παναθηναϊκό, ότι εξακολουθούμε πάντα να μιλάμε για την ομάδα, τον προπονητή και τους παίκτες, που μέχρι τώρα σε δύο εκτός έδρας παιχνίδια έχασε από Γιάννενα και Άρη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μάλιστα χωρίς ουσιαστικά να κάνει και... ευκαιρία.
Πολύ περισσότερο, που το παιχνίδι που ακολουθεί, αυτό με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, είναι παιχνίδι υψηλών απαιτήσεων ακόμα και στις καλές εποχές του Παναθηναϊκού και όχι απλά για το τώρα και για τις δυνατότητες της συγκεκριμένης ομάδας.
Δεν βοηθάει σε τίποτα λοιπόν τον Παναθηναϊκό, αυτή η φλύαρη και ακατάσχετη θριαμβολογία που ακολούθησε το παιχνίδι με τον Βόλο και που ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με όσα ακολούθησαν το παιχνίδι της πρεμιέρας με τον Απόλλωνα με τα γνωστά αποτελέσματα στην συνέχεια.
Πολύ περισσότερο δεν βοηθάει, όταν αγνοείς και τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικράτησαν στο ξεκίνημα του παιχνιδιού,μ καθώς ουσιαστικά και πρακτικά ο ΠαναθηναΪκός το ξεκίνησε με ένα σκορ 2-0 υπερ του που μάλιστα διαμορφώθηκε χωρίς καν να ιδρώσεις και να μπεις στην διαδικασία του άγχους ή της ιδιαίτερης προσπάθειας για να πάρεις προβάδισμα στο σκορ.
Γιατί με το συγνώμη κιόλας, σε ένα παιχνίδι με τον Βόλο, ακόμα και με αυτόν τον καλό φέτος Βόλο, που ξεκινάει με σκορ 2-0 στο 4' λεπτό, δεν μπορώ να διανοηθώ πως στο καλο θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά απ' ότι εξελίχθηκε.
Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να συνεχίσει την προσπάθειά του στο πρωτάθλημα και πολύ περισσότερο να πάει την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, όχι με την αίσθηση της ομάδας που κέρδισε 5-1 τον Βόλο, αλλά με τον εγωϊσμό, την αγωνία και την αποφασιστικότητα να αλλάξει την μοίρα της, της ομάδας που σε τέσσερα παιχνίδια κέρδισε μεν Απόλλωνα και Βόλο στην έδρα της, αλλά ταυτόχρονα έχασε με κάτω τα χέρια σχεδόν από τα Γιάννενα και τον Άρη.
Το οποίο πρακτικά σημαίνει, πως ο Γιοβάνοβιτς θα έπρεπε ήδη -αν δεν τόχει κάνει από την Κυριακή το βράδυ κιόλας-, να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά της ομάδας του στο προπονητικό κέντρο, μακριά από τους αλαλαγμούς και τα τραβηγμένα από τα μαλλιά διθυραμβικά που ακολούθησαν μετά το παιχνίδι με τον Βόλο.
Και κάτι τελευταίο.
Ασφαλώς και ο Καρλίτος ήταν το πρόσωπο του αγώνα με τον Βόλο και δικαιολογημένα άκουσε και διάβασε σε τρεις μέρες όσα δεν έχει ακούσει και διαβάσει από τότε που ήρθε στον Παναθηναϊκό.
Όμως για μένα, αν δούμε σε βάθος χρόνου και κυρίως σαν προοπτική και αυτό το παιχνίδι, ο παίκτης που εντυπωσίασε και κυρίως με σταθερότητα σε κάθε εμφάνισή του πείθει ότι θα αποτελέσει μονάδα και εμπορεύσιμη αξία για τον Παναθηναϊκό, ήταν ο Ιωαννίδης.
Σε σημείο μάλιστα, που πραγματικά σκέφτομαι, αν δεν... απορώ κιόλας, τι παραπάνω έχουν ο Δουβίκας και ο Παυλίδης που αποτελούν τους βασικούς φορ της Εθνικής και δεν έχει κληθεί ακόμα ο Ιωαννίδης από τον Βαν Σκιπ στο εθνικό μας συγκρότημα.
Όπως επίσης, μάλλον περνάει απαρατήρητο το γεγονός πως αν κάποιος δει τις ενδεκάδες των λεγόμενων πεντε πρώτων ομάδων του πρωταθλήματος, θα διαπιστώσει πως ενώ σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρη, αναζητείται με silver allert έλληνας παίκτης στις ενδεκάδες τους, ο Παναθηναϊκός με τον Βόλο ξεκίνησε το παιχνίδι με ΕΞΙ Έλληνες στην αρχική του ενδεκάδα, και συγκεκριμένα του Διούδη, Κώτσιρα, Πούγγουρα, Αλεξανδρόπουλο, Χατζηγιοβάννη και Ιωαννίδη.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
