του Κώστα Γκόντζου
Οι υπερβολές, το μεγάλο πρόβλημα και οι αποφάσεις για την επόμενη σεζόν. Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για τα σχόλια που ακολουθούν τις νίκες και τις ήττες του Παναθηναϊκού, αλλά και τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο σύλλλογος.
Μπαίνει ήρεμα ο Παναθηναϊκός στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, μετά την νίκη του στο ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Κι αυτό είναι το μοναδικό κέρδος απ' αυτή την νίκη ουσιαστικά, καθώς όλα τα υπόλοιπα που ως συνήθως μετά από κάθε καλό αποτέλεσμα, ακολούθησαν αυτή την νίκη, ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα έχουν.
Κι αυτό είναι επίσης ένα από τα διαχρονικά προβλήματα του Παναθηναϊκού, το οποίο ειδικά φέτος μοιάζει να το έχει τερματίσει.
Ο λόγος γι' αυτό το απίστευτο σκαμπανέβασμα των συμπερασμάτων και των εκτιμήσεων για την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού και τις δυνατότητές του σαν ομάδα, από εβδομάδα σε εβδομάδα και ανάλογα με το κάθε φορά αποτέλεσμα.
Κι εδω΄πια έχει χαθεί εντελώς το μέτρο.
Με την ίδια ευκολία που την μια εβδομάδα βγάζουμε ανίκανους έως μέτριους στην καλύτερη όλους τους; παίκτες, μυρωδιά τον Γιοβάνοβιτς και αποτυχημένο πλήρως σαν ομάδα τον Παναθηναϊκό, με την ευκολία μετά από ένα καλό αποτέλεσμα γυρίζουν όλα τούμπα και μιλάμε για εκπληκτικούς παίκτες που ανέβασαν επίπεδα την ομάδα, για μεταγραφάρες που έβγαλαν και με το παραπάνω τα λεφτά τους και για τον φοβερό και τρομερό Γιοβάνοβιτς που πρέπει επειγόντως να του ανανεωθεί άμεσα το συμβόλαιό του.
Όλα αυτά όμως, δεν είναι ποδοσφαιρική κριτική.
Αυτό είναι τουρλουμπούκι και πανηγυράκι διάρκειας τριών ή τεσσάρων το πολύ ημερών.
Όποιος διάβαζε ή ακουγε τις κριτικές για τον Παναθηναϊκό την εβδομάδα πριν το ντέρμπι με την ΑΕΚ, θα έβλεπε να μιλάνε για "έλλειμμα παικτών με προσωπικότητα στην ομάδα", για "χτυπητές αδυναμίες σε επίθεση και άμυνα" για "αργές αντιδράσεις και κακή προετοιμασία της ομάδας και αγωνιστικά και ψυχολογικά από τον Γιοβάνοβιτς" και για μια ομάδα που "...είναι λούζερ και δεν μπορεί να πάρει αποτέλεσμα μακριά από την Λεωφόρο και έχει γίνει η χαρά του κάθε χωριού και του κάθε πικραμένου".
Κι όποιος μπει στον κόπο να ξαναδεί ή να ξανακούσει τι λέγεται και γράφεται από την Κυριακή το βράδυ μετά την νίκη επί της ΑΕΚ, θα πιστέψει ότι ο λόγος γίνεται για κάποια άλλη ομάδα, κάποιους άλλους παίκτες και κάποιον άλλον προπονητή.
Ο Γιοβάνοβιτς έχει γίνει... μαέστρος, ο Παναθηναϊκός μια... ομαδάρα που βγάζει φωτιές και σαρώνει όποιον βρει μπροστά του, ενώ οι παίκτες είναι όλοι... μεγάλοι και τρανοί με κάποιους όπως για παράδειγμα ο Παλάσιος, να έχουν ήδη βγάλει τα λεφτά τους και να έχουν αποδείξει πως... ότι πληρώνεις παίρνεις και όλα τα σχετικά.
Κι όμως, το πρόβλημα δεν είναι απλά όλα αυτά, ούτε καν αυτοί που τα κάνουν.
Το πρόβλημα είναι πως ακριβώς αυτή η νοοτροπία και η ψυχολογία, έχει περάσει και έχει διαπεράσει μέχρι το μεδούλι μάλιστα την ίδια την ομάδα.
Κι αυτό ακριβώς βγάζει μέσα στο γήπεδο όλη την σεζόν.
Μια απίστευτη αστάθεια, που την μια την φέρνει να κερδίζει αέρα ακόμα και δύσκολους αντιπάλους και την άλλη να γίνεται έρμαιο και να ξευτιλίζεται μέσα στο γήπεδο ακόμα και από ομάδες που παλεύουν για την σωτηρία τους.
Αυτή ακριβώς η υπερβολή στην αντιμετώπισή της και κυρίως η ευκολία με την οποία η ομάδα δέχεται την... αποθέωση ακόμα και μετά από απλά νορμάλ αποτελέσματα ή εμφανίσεις, προσπερνώντας σαν μην υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα αποτελέσματα και την εικόνα προηγούμενων αγώνων, είναι που έχει κάνει τους παίκτες να μην νιώθουν την παραμικρή πίεση ή ευθύνη για απίστευτα τραγικά αποτελέσματα και εμφανίσεις, είναι που μικραίνει τις απαιτήσεις συνολικά της ομάδας από τον ίδιο της τον εαυτό και είναι στην τελική αυτό που την κρατάει επαναπαυμένη, ήσυχη και "δεμένη" σε ένα μέτριο και χωρίς απαιτήσεις ανταγωνιστικών στόχων επίπεδο το οποίο καταλήγει στην τελική στο... ότι κάτσει κι όπως έρθει και δεν τρέχει και τίποτα.
Γι' αυτό ακριβώς, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Παναθηναϊκού φέτος σαν ομάδα, είναι το εξής.
Πως αν το παιχνίδι του πάει καλά από την αρχή, αν βρει γκολ στην πρώτη ευκαιρία που θα κάνει, αν ο αντίπαλός του παρά την υπεροχή του δεν καταφέρει να προηγηθεί και αν ακόμα και οι λεπτομέρειες ή οι συγκυρίες τον ευνοήσουν, τότε όχι μόνο δεν χάνει τα παιχνίδια αλλά συνήθως από ένα σημείο του αγώνα και μετά και ειδικά αν έχει σιγουρέψει το αποτέλεσμα παίζει και καλό ποδόσφαιρο.
Αντίθετα, αν το παιχνίδι στραβώσει από την αρχή ή αν έχει γκίνια ή και δυο φαλτσοσφυρίγματα που να μπορούν να σταθούν σαν αιτία αλλά και... δικαιολογία για το τελικό αποτέλεσμα, η ομάδα όχι απλά μοιάζει ανήμπορη να αντιδράσει, αλλά δείχνει εντελώς παραδομένη και ανίκανη μέσα στο γήπεδο.
Έτσι όμως, καμιά ομάδα δεν μπορεί να γίνει και να είναι ανταγωνιστική και φυσικά δεν μπορεί να συμπεριφερθεί και αντίστοιχα.
Με αποτέλεσμα, να συνηθίζει στην μετριότητα, να της έχουν γίνει δεύτερη φύση οι εύκολες ήττες και να μην την ταρακουνάνε ή να την προβληματίζουν σαν οργανισμό και τελικά να δημιουργείται ένα πλαδαρό αγωνιστικά πράγμα, που απλά διεκπεραιώνει τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις, χωρίς ουσιαστικά κάποιο συγκεκριμένο στόχο, παρά μόνο το πως θα βγει επικοινωνιακά ή ετσι ή αλλιώς η εβδομάδα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι και κυρίως είναι ο πιο κακός σύμβουλος και ο μεγαλύτερος κίνδυνος ειδικά καθώς έρχονται οι ημιτελικοί και καλώς εχόντων των πραγμάτων και ο τελικός του κυπέλλου, όπως φυσικά και τα πιο ανταγωνιστικά -θεωρητικά τουλάχιστον- παιχνίδια στα πλέϊ-οφ.
Ζητούμενο τελικά, είναι ένα πράγμα αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό.
Η σταθερότητα και πάνω απ' όλα η επίγνωση με καθαρό μάτι και ανεξαρτήτως αποτελέσματος κάθε αγωνιστική, της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ομάδα και των αντικειμενικών δυνατοτήτων και αδυναμιών της.
Μόνο έτσι θα μπορέσει όχι μόνο να τελειώσει σχετικά νορμαλ και καλά την χρονιά, αλλά κυρίως να βάλει τις βάσεις ώστε στο ξεκίνημα της νέας να μην συζητάμε ξανά αυτά που συζητάμε κάθε καλοκαίρι μηδέ εξαιρουμένου και αυτου που μας πέρασε.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
