Οταν στα 60s ο Ουίλτ Τσέιμπερλιν έγινε ο πρώτος μπασκετμπολίστας στο ΝΒΑ με εξαψήφια ετήσια αμοιβή, την ελάχιστη εξαψήφια, δηλαδή 100.000 δολλάρια, τότε ο Μπιλ Ράσελ, "το αντίπαλον δέος" ας πούμε, απαίτησε ετήσια αμοιβή 100.001 δολλαρίων. Ενας συμβολισμός. Δεν θα έκανε διαφορά στη ζωή του προφανώς, το +1 δολλάριο. Ο συμβολισμός απηχούσε ένα είδος "ηθικής τάξεως". Αν θέλετε, την αποκατάσταση της τάξεως. 

Μερικά πράγματα στη ζωή (πρέπει να) είναι έτσι. Κατ' αυτήν την έννοια, ή μάλλον αντιστρέφοντας το παράδειγμα, ουδείς στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου νοείται να παίρνει περισσότερα χρήματα από τον Ελ Κααμπί. Ηταν μια παράλειψη, στην ημερήσια διάταξη της Σούπερ Λιγκ σήμερα. Χρειάζεται, να εισαχθεί οικονομικός κανόνας. Να θεσμοθετηθεί ο κόφτης Ελ Κααμπί. 

Τα γκολ είναι ένα πράγμα, πολύτιμο φυσικά. Γκολ έβαζε...και ο Τσέιμπερλιν, πιο πολλά από οποιονδήποτε άλλον, ως και εκατό πόντους σε ένα παιγνίδι. Το υπόλοιπο πακέτο είναι όμως, που κάνει τον Ελ Κααμπί κάτι περισσότερο από πολύτιμο. Τον κάνει, μοναδικό. Είναι εκείνα τα φανταστικά τρεξίματα, τα ίδια είτε στο 1' είτε στο 90'. Το πώς επιτίθεται, σαν γεράκι, για να κυνηγά τις πιο απίθανες μπάλες που κυκλοφορούν αδέσποτες στον αγωνιστικό χώρο. Πόση υπεραξία δίνει, έτσι όπως τις τελειώνει, στην ομαδική δουλειά των στατικών φάσεων.

Διαβάστε τη συνέχεια στο sdna.gr

LIFE

Ολυμπιακός