Το παραμύθι ενός… λικέρ που μεταμορφώθηκε σε εθνική ομάδα

 Μέχρι να μάθουμε για την Ιστορική (πρώτη, ίσως όμως και τελευταία) πρόκριση της εθνικής ομάδας στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού του ’26 η αλήθεια είναι πως γνωρίζαμε ελάχιστα.

 Ότι το άκουσμα του ομώνυμου ονόματος «Blue Curacao», συνήθως παρέπεμπε στο διάσημο λικέρ, από το ντόπιο, πικρό κίτρο «Iaraha».

 Ότι το μικρό κρατίδιο, μόλις 150.000 ανθρώπων το 2004 κατέκτησε, με τη Βίλεμσταντ τον παγκόσμιο τίτλο του μπέιζμπολ συντρίβοντας τους Αμερικανούς της Καλιφόρνια.      

 Ότι ανήκοντας στις Μεγάλες Αντίλλες, επί δεκαετίες ολλανδική αποικία το μακρινό 1921, το ποδόσφαιρο το έφεραν αναπόφευκτα στο νησί κάποιοι «Οράνιε» Marines διδάσκοντας τους κανονισμούς του «νέου» αθλήματος σε κάποιους ντόπιους μοναχούς στον κήπο της Εκκλησίας της Santa Famia.

 Ότι η τότε εθνική, ποδοσφαιρική ομάδα των Αντιλλών (με εκπροσώπους από Κουρασάο, Αρούμπα, Μπονέρ, Σάμπα, Σιντ Εουστάτιους και Σιντ Μάαρτεν), είχε λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του ’52, αλλά και στο Κύπελλο της Concacaf φεύγοντας με δύο αξιοπρεπέστατες τρίτες θέσεις.

 Μετά επέστρεψε το πάθος για το μπέιζμπολ, και το ποδόσφαιρο μπήκε στο ψυγείο μέχρι το 2015 όταν ο πρώην ποδοσφαιριστής των Άγιαξ και Μίλαν, Πάτρικ Κλάιφερτ, Ολλανδός από το Άμστερνταμ, αλλά με μαμά από το Κουρασάο δέχτηκε να ξαναχτίσει την εθνική.

 Δεν έχει σημασία εάν δεν κατάφερε να στείλει την ομάδα στο Μουντιάλ του ’18, είχε ρίξει όμως τις σωστές βάσεις για να κατακτήσει ύστερα το ιστορικό Κύπελλο της Καραϊβικής πριν παραδώσει τα ηνία στον 78χρονο συμπατριώτη του, «globetrotter» και γυρολόγο Ντικ Άντβοκατ.      

 Μία ζωή κάτω από το φτερό του «Στρατηγού», Ρίνους Μίχελς η πλάκα είναι πως ο… «Μικρός Στρατηγός» Άντβοκατ δεν βρισκόταν στον πάγκο της ομάδας την ώρα που το Κουρασάο, χάρη στο 0-0 με την Τζαμάικα κατακτούσε κι αριθμητικά το pass του Μουντιάλ.

 Είχε επικαλεστεί οικογενειακούς λόγους, και από το σπίτι του στην Ολλανδία άκουγε το παιχνίδι σε απευθείας, τηλεφωνική σύνδεση με τον βοηθό του. Ακόμη κι έτσι όμως τα κατάφερε. Και στην καριέρα του ήταν ίσως το μεγαλύτερό του επίτευγμα, γιατί δεν μπορεί να είναι τυχαίο να στείλεις μία εντελώς άσημη ομάδα σε ολόκληρο Μουντιάλ εάν δεν πετύχεις πρώτα 11 νίκες, 6 ισοπαλίες και 2 μόνο ήττες σε 19 παιχνίδια.

 Στα 45 χρόνια που βρίσκεται στους πάγκους, μοιρασμένα σε 16 συλλόγους  και 8 εθνικές ομάδες (τρεις φορές στην Ολλανδία κι από μία σε Ρωσία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράκ, Νότιο Κορέα, Βέλγιο, Σερβία), ο Άντβοκατ δεν έχει κατακτήσει πολλά πράγματα: πρωτάθλημα και κύπελλο με την Αϊντχόφεν, «treble» με τη Ρέιντζερς, πρωτάθλημα, Κύπελλο Uefa και Σούπερ- Καπ Ευρώπης με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.  

 Το πραγματικό του αριστούργημα το βίωσε μόλις τώρα, στο νησί των Αντιλλών: κι ας μην ήταν εκεί να πανηγυρίσει με τους υπόλοιπους 150.000.