Όφειλαν να μας προβληματίσουν όλες οι δύσκολες εμφανίσεις της Εθνικής μας. Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης.
Δεν ανταποκρίθηκαν στις περιστάσεις. Η έκταση του σκορ αλλά και η αποκαρδιωτική εμφάνιση της Εθνικής αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Και επιμένω να χρησιμοποιώ πληθυντικό -περιστάσεις και όχι περίσταση- γιατί αν απομονώσουμε το παιχνίδι με τη Βοσνία και αρχίσουμε να μιλάμε για μια κακή παρένθεση και αλλά επικολυρικά, τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε στον ίδιο λανθασμένο παρανομαστή έχοντας την εντύπωση ότι λύνουμε την εξίσωση με τον σωστό μαθηματικό τρόπο.
Αν όμως καθαρίσουμε το μυαλό μας, τρίψουμε τα ματάκια μας για να δούμε καθαρά και ψύχραιμα, θα διαπιστώσουμε ότι η μόνη ανταγωνιστική ομάδα στον όμιλο ήταν αυτή της Βοσνίας.
Οι υπόλοιπες απλά συμπληρώνουν το γκρουπ! Με σκωπτική διάθεση και χωρίς καμία ρατσιστική αιχμή (μακριά από μένα αυτές οι ρατσιστικές αναφορές) πέσαμε με όλες τις παραδουλεύτρες.
Δεν τη νικήσαμε ποτέ τη Βοσνία. Αντίθετα, οι μεταξύ μας αναμετρήσεις συνοδεύτηκαν από εμφανίσεις μέτριες έως αποκαρδιωτικές που οφείλουν να μας προβληματίσουν. Όπως όφειλαν να μας προβληματίσουν όλες οι δύσκολες εμφανίσεις της Εθνικής μας σε αυτό το τουρνουά.
Η θεωρία ότι το αποτέλεσμα μετράει είναι μια εύκολη δικαιολογία που εύκολα από επιχείρημα μετατρέπεται σε έξωθεν κακή μαρτυρία.
Και εξηγούμαι: σ' έναν όμιλο χαμηλής ανταγωνιστικότητας δεν μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι η Εθνική μας αδυνατεί να παράγει ελκυστικό ποδόσφαιρο. Αν οι υπόλοιπες ομάδες ήταν πρώτης γραμμής άντε να το δεχθώ! Αλλά είχαμε να κάνουμε με ομάδες υποδεέστερες, που τις αντιμετωπίζαμε σαν να ανεβαίναμε ανηφόρα.
Η καμπάνα χτυπούσε προειδοποιητικά, αλλά εμείς αρκούμασταν στο να κάνουμε τον σταυρό μας. Αντίθετα, η δικαιολογία «ποιος θα θυμάται αν παίξαμε μπάλα» ταιριάζει γάντι σε ομάδες πρωτοκλασάτες που κρατάνε την ποιότητα στα κρίσιμα ματς του ομίλου ή σε τελική φάση διοργάνωσης.
Είναι σαν τη δημόσια εμφάνιση μιας πολύ όμορφης γυναίκας. Πολλοί λίγοι θα θυμούνται τι φόρεμα φορούσε ή αν τα παπούτσια και τα στολίδια της ταίριαζαν απόλυτα με το ένδυμα. Η ομορφιά της δεν αμφισβητείται. Εμείς όμως δεν ήμασταν ποτέ αντικειμενικά όμορφοι. Ημασταν ελκυστικοί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην περνάμε αδιάφοροι. Ημασταν Γιατί τώρα φλερτάρουμε με την ασχήμια και την κουτοπονηριά.
Η Βοσνία μας καθάρισε σαν πασχαλινό αυγό, έχοντας έναν από τους καλύτερους παίκτες της, τον Πιάνιτς, εκτός μάχης. Οι υπόλοιποι κατάφεραν να βγάλουν περίσσια ενέργεια αντικαθιστώντας επάξια την απουσία του μεγάλου απόντος.
Εμείς από ενέργεια μηδέν. Από σχέδιο μηδέν, από ταυτότητα μηδέν. Το ποδόσφαιρο με ή χωρίς τον Σάντος έχει γίνει πολύ αθλητικό. Κερδίζει όποιος τρέξει περισσότερο, όποιος αντέξει στο ρυθμό. Η ποιότητα, απαραίτητη το δίχως άλλο, απλά συμπληρώνει το πακέτο.
Εμείς το μόνο που είχαμε να αντιτάξουμε ήταν η εμπειρία. Οι έμπειροι διεθνείς πρόσθεσαν άλλη μια τραυματική εμπειρία στο πλούσιο βιογραφικό τους! Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Κυρίως φταίει αυτός που έκανε τις επιλογές. Αυτός που έκατσε ράθυμα πάνω στο αυγό της εμπειρίας και περίμενε να... κλωσσήσει!
Από την άλλη οι Ελληνες ποδοσφαιριστές, κυρίως αυτοί που κλείνουν το κύκλο τους απόλυτα επιτυχημένοι αναμφισβήτητα, δεν διακρίνονται από την κουλτούρα της διαδοχής!
Ακόμα θυμάμαι τον Γκαμπρίνι να δηλώνει την αποχώρησή του από την εθνική σαν παγκόσμιος πρωταθλητής, παρακαλώ, και συγχρόνως να δικαιολογεί την απόφασή του χρίζοντας αντικαταστάτη του τον τότε παγκοσμίως άγνωστο Μαλντίνι, στηρίζοντάς τον πρωτίστως, δευτερευόντως διευκολύνοντας προπονητή και ομοσπονδία.
Ο Σάντος έχασε τη χρυσή ευκαιρία, να φιλοτεχνήσει ένα ελκυστικό μοντέρνο πίνακα με πινελιές κλασικών γραμμών. Εκατσε πάνω στα σίγουρα, στηρίχθηκε στη γεροντοκρατία που η γεννήτριά της αγκομαχά για να παράγει φως και τώρα περιμένει να στραβοπατήσει η Βοσνία μήπως κι έτσι δικαιωθεί αυτός!
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις