ΤΩΡΑ που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, βλέπω ότι πολύ απλά ο Γκουαρδιόλα έκανε στο Μόναχο στον Ολυμπιακό ό,τι μας είχε κάνει πέρσι ο Σιμεόνε στη Μαδρίτη. Γράφει ο Κώστας Νικολακόπουλος...
Και δεν εννοώ το εξόφθαλμο, δηλαδή το 4-0 και της Μπάγερν και της Ατλέτικο. Εννοώ τον τρόπο με τον οποίο και οι δύο κατέβασαν τις ομάδες τους εναντίον μας!
• Τι έκανε ο Γκουαρδιόλα: για πρώτη φορά έπαιξε με πέντε τόσο επιθετικογενείς παίκτες στην εξάδα κέντρου και επίθεσης! Αφησε για πιο οπισθοχωρημένο μέσο μόνο τον Βιδάλ και είχε και Κόστα, και Κομάν, και Ρόμπεν, και Μίλερ, και Λεβαντόφσκι! Με τον Αλόνσο στον πάγκο. Πιέζοντας αφόρητα τον Ολυμπιακό στο α’ μισό του α’ ημιχρόνου. Εκανε το 3-0 στο 20’ και καθάρισε.
• Τι είχε κάνει πέρσι ο Σιμεόνε: για πρώτη φορά είχε παίξει κι αυτός με πέντε τόσο επιθετικογενείς παίκτες στην εξάδα κέντρου και επίθεσης! Αφησε για πιο οπισθοχωρημένο μέσο τον Τιάγκο και είχε και Γκάμπι, και Κόκε, και Ραούλ Γκαρθία, και Αρντά, και Μάντζουκιτς! Με τον Μάριο Σουάρες στον πάγκο. Πιέζοντας αφόρητα τον Ολυμπιακό στην αρχή και ανοίγοντας το σκορ στο 9’...
• Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή να βρει ο Ολυμπιακός ένα αντίδοτο απέναντι σε τόσο «επιθετικά» σχήματα. Αντίδοτο που μάλλον δεν είναι να παίζει με τρία αμυντικά χαφ. Γιατί και ο Μίτσελ πέρσι έτσι είχε πάει να σταματήσει την Ατλέτικο: με Μιλιβόγεβιτς, Εντινγκά στον άξονα και τον Μανιάτη λίγο πιο δεξιά τους.
• Για να είμαι ειλικρινής, βέβαια, αναρωτιέμαι μήπως με αυτές τις τόσο δυνατές ομάδες, ιδίως εκτός έδρας, μπορεί να είχες και χειρότερη τύχη, αν ήσουν λιγότερο συντηρητικός στο παιχνίδι σου. Θεωρώ ότι σχετικό είναι κι αυτό, αφού, κακά τα ψέματα, ένα 6-0 από την Μπάγερν δεν ήταν μακριά. Οπως δεν ήταν ένα 6-0 μακριά κι από την Ατλέτικο (θυμηθείτε πως είχε ακυρωθεί κι ένα μάλλον κανονικό γκολ του Γκριεζμάν, που μπήκε αλλαγή).
• Τέλος πάντων, εγώ θα ήθελα να καταλήξω κάπου αλλού: δεν θα μπορούσε κι ο Ολυμπιακός απέναντι σε ομάδας κατώτερές του, δηλαδή στο ελληνικό πρωτάθλημα, να παίξει έτσι επιθετικά στο Καραϊσκάκη; Ρε παιδί μου, δεν λέω σε όλα τα ματς, αλλά σε κάποια. Να έχει, δηλαδή, έναν πιο αμυντικογενή μέσο, π.χ. τον Μιλιβόγεβιτς, και να παίξει με δύο επιθετικογενείς χαφ, τον Φορτούνη και τον Τσόρι. Ή τον Ντουρμάζ, που επανειλημμένως έχει παίξει σε αυτό το ρόλο στην εθνική Σουηδίας. Και μπροστά με τους δύο εξτρέμ και τον σέντερ φορ. Δηλαδή, με πέντε επιθετικογενείς παίκτες στην εξάδα του κέντρου και της επίθεσης.
• Ή άλλο παράδειγμα, να παίξει ο Ολυμπιακός με δύο σέντερ φορ (Ιντέγε, Φινμπόγκασον), δύο ακραίους κυνηγούς και τον Φορτούνη πίσω από αυτή την τετράδα. Πάλι δηλαδή με έναν κόφτη.
• Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν μπορεί να το κάνει ο Ολυμπιακός αυτό το πράγμα σε αρκετούς αγώνες στο ελληνικό πρωτάθλημα και μπορούν να το κάνουν η Μπάγερν και η Ατλέτικο στον Ολυμπιακό, στο Champions League…
• Ομως, θα δεχθώ μία μεγάλη αλήθεια -ότι πολύ πιο εύκολα γίνεται, αν ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή δουλευτεί δύο και τρία χρόνια από τον ίδιο προπονητή, όπως κάνουν αυτές οι μεγάλες ομάδες.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 27/11/2015)
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις