Το ποδόσφαιρο έχει ένα χρυσό κανόνα. ‘Η μάλλον δυο. Θέλει σεβασμό στους νόμους και την λογική του και θέλει και μέτρο.
Θεωρητικά όλοι το ξέρουμε αυτό, αλλά κανείς σχεδόν δεν το τηρεί ποτέ.

Κι όσο πιο καθυστερημένη ποδοσφαιρικά είναι μια χώρα, τόσο περισσότερο έχει την τάση να περιφρονεί και τους δύο αυτους κανόνες.
Με την ίδια ευκολία δηλαδή που ένα 4-0 με την Βαλενσιέν σε φιλικό έριξε στα τάρταρα όλο το σύστημα, με την ίδια ευκολία ένα 0-0 με την Λάτσιο αντιμετωπίζεται σαν κάτι μεταξύ… εθνικής ανάταξης και… σιγουριάς για το μέλλον.

Να πω ότι και τα δύο είναι λάθος, ίσως και να μην έχει σημασία. Σε ένα κοινό που χρόνια τώρα «εκπαιδεύεται» να νοιώθει και να αντιδρά ακριβώς έτσι, δεν έχει και νόημα.

Αλλά παρ’ όλα αυτά, μια όσο γίνεται περισσότερο ποδοσφαιρική προσέγγιση ποτέ δεν κάνει κακό. Κι όποιος θέλει την σκέφτεται, όποιος δεν θέλει, δικό του πρόβλημα, μπορεί δηλαδή να συνεχίσει από εκει που… σταμάτησε στο προηγοήμενο άρθρο μου, στα μπινελίκια, στην χυδαιότητα και στον παραλογισμό.

Ήταν λοιπον βελτιωμένος ο Παναθηναϊκός; Ασφαλώς και ήταν. Και ήταν λογικό κατ΄αρχήν να είναι έτσι. Και γιατί μιλάμε για δέκα σχεδόν επιπλέον μέρες προετοιμασίας σε σχέση με την προηγούμενη εικόνα που είχαμε απ’ αυτόν. Και γιατί ήταν κατά πολύ αλλαγμένος από πλευράς προσώπων στην ενδεκάδα του.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός αν σκεφτεί κάποιος την σύνθεσή του, δεν ήταν η νεανική ομάδα που είχε σαν βάση τους μικρούς της Παιανία που βλέπαμε στα φιλικά στο εξωτερικό, αλλά μια ομάδα με την πλειοψηφία της ενδεκάδας της, να αποτελείται από έμπειρους σχετικά ποδοσφαιριστές, από τους οποίους βεβαίως διαφέρουν οι απαιτήσεις.

Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος ή ξεχνάω κάποιον, αλλά στην ενδεκάδα που ξεκίνησε το παιχνίδι, μόνο ο Μαρινάκης και ο Καπίνο, ήταν από τα παιδιά της ακαδημίας του Παναθηναϊκού.

Οπότε έτσι είχαμε ένα πιο σαφές δείγμα της εικόνας του φετινού Παναθηναϊκου, έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το ρόστερ του φέτος.
Πάνω σ’ αυτή την βάση λοιπόν. Μια πρώτη παρατήρηση. Ο Παναθηναϊκός ήταν βελτιωμένος σαν εικόνα, όμως δεν ήταν διαφορετικός τακτικά απ’ όσα είχαμε δει μέχρι τώρα και στα προηγουμενα φιλικά. Για να προλάβω τους στημένους ή τους αφελείς.

Δεν λέω καλύτερος ή χειρότερος, λέω δεν ήταν διαφορετικός τακτικά. Τι εννοώ δηλαδή μ’ αυτό. Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε την ίδια εικόνα, απλά σε ένα παραπάνω επίπεδο.

Συνοπτικά, στα μέχρι τώρα φιλικά, ο Παναθηναϊκός ξεκινάει απίστευτα πιεστικά πρεσσάροντας ψηλά έως πολύ ψηλά σε πολύ δυνατό τέμπο, για περίπου δεκαπέντε με είκοσι λεπτά στο ξεκίνημα του αγώνα.

Στην συνέχεια… κάθεται εμφανέστατα κοντά στην περιοχή του και προσπαθεί με μακρινές μπαλλιές, ή ατομικές ενέργειες να φτάσει μπροστά, ενώ δείχνει σημάδια… ηρωικής άμυνας αν ο αντίπαλός του γίνει πιεστικός.

Στο δεύτερο ημίχρονο, κρατάει ένα σταθερό σχετικά τέμπο, όχι το ίδιο πιεστικό όπως στα ξεκινήματα των αγώνων και επαφίεται πλέον στις ατομικές καθαρά προσπάθειες, ή στην φρεσκάδα μερικών νεαρών ποδοσφαιριστών του, στο δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι του.
Αυτή την γενική εικόνα, την είχε σε όλα τα φιλικά μέχρι τώρα ο Παναθηναίκός, την είχε και σ’ αυτό με την Λάτσιο.

Αυτό έχει τα συνη του έχει και τα μείον του.

Τα συν του είναι, ότι γενικά είναι καλό για μια ομάδα, να έχει κάποια στάνταρ χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της. Και απλά με το πέρασμα του χρόνου, να ανεβάζει «χρονικά» τα διαστήματα που επιχειρεί να παίξει πιεστικά και να μειώνει αντίστοιχα τα διαστήματα που ο ρυθμός του πέφτει και είναι πιο ευάλωτος από πλευράς κρατήματος και κυριαρχίας του παιχνιδιού και του ρυθμού μέσα στο γήπεδο.

Στα μείον είναι το γεγονός, ότι αυτό το στιλ παιχνιδιού, αν δεν έχει μέσα του και το στοιχείο της ανατροπής, θα είναι γενικά «γνωστό» και αντιμετωπίσιμο από τους αντιπάλους σου, που θα μπορούν να προσαρμόσουν αντίστοιχα την τακτική τους.

Και τα δύο και τα συν και τα μείον δηλαδή, χρειάζονται ακόμα πολλή δουλειά και κυρίως βοήθειες και μεγαλύτερη ένταξη σ’ αυτά των μεταγραφών.
Γιατί κακά τα ψέμματα και από το χθεσινό φιλικό, η εικόνα ήταν πως παρά τις μεταγραφές ο Ζέκα κατά κύριο λόγο στο χώρο του κέντρου και ο Ντήνας στο δημιουργικό και εκτελεστικό κομμάτι, ξεχώριζαν και πολύ μάλιστα σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους.

Τέλος κάτι που εμφανώς φαίνεται μέσα στο αγωνιστικό χώρο. Όταν επιλέγεις να παίξεις το 4-3-3 με ένα αμυντικό χαφ, τότε αυτό το αμυντικό χαφ δεν αρκεί απλά να είναι έμπειρο και να μπορεί να είναι σχετικά σίγουρο στις μεταβιβάσεις του.

Δυστυχώς χρειάζεται ταυτόχρονα να είναι και «σκύλος» συνολικά στην παρουσία του στο χώρο ευθύνης του. Κι ο Μέντες, αν στην καλύτερη των περιπτώσεων έδειξε μέχρι τώρα μια σχτική ικανότητα στο πρώτο, δηλαδή στην εμπειρία και στο χειρισμό της μπάλας, στο δεύτερο υστερεί εμφανέστατα και δημιουργούνται τεράστια κενά εκεί. Ειδικά στα διαστήματα που ο Παναθηναϊκός πιέζει ψηλά.

Λάτσιο Παναθηναϊκός