Κάθε φορά που σε αυτές τις ιστορίες εμφανίζεται ο μαντράχαλος ο Κεβόρκ, γράφω μια ολόκληρη αράδα με τα «ονόματά» του λες κι ήταν φυλακόβιος κι όμως, κάθε φορά πιστεύω πως τελικά δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Σάμπως εγώ είχα καταλάβει;

Λοιπόν... έβρεχε (όχι, θα το άφηνα). Καθόμουν με τον Φώτη, τον Δεμπασκαλά και τον Βαγγέλη τον Πατούσα έξω από τον καφενέ του Μπάφα. Ο Δεμπασκαλάς δεν είχε αρχίσει να δουλεύει ακόμα στον καφενέ.

Ο Πατούσας δεν είχε αγοράσει ακόμα την αναθεματισμένη τη μηχανή που τον ταξίδεψε μακριά μας. Εγώ δεν είχα αρχίσει ακόμα να κρατάω σημειώσεις. Ο Φώτης δεν είναι κριτήριο. Ό,τι ήταν τότε είναι και τώρα. Έφηβος τότε, αιώνιος έφηβος τώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σχέση του με τις μ@λ@κίες.

Ήμασταν έφηβοι, λοιπόν, μαθητές Γυμνασίου στις πρώτες μέρες της Πρώτης κι εκεί, αυτό το πρωί του Σαββάτου, βλέποντας τη βροχή από ένα υπόστεγο όπου το καλοκαίρι ο Μπάφας έβγαζε τραπέζια και το χειμώνα ντάνιαζε τα καφάσια με τις μπίρες, είχαμε ανοίξει ένα ασυνήθιστο -για την ηλικία και τα ενδιαφέροντά μας- θέμα συζήτησης.

Από το ...γραφείο Τύπου της γειτονιάς, τη Δωροθέα τη Ζαβή, είχε διαρρεύσει πως το απόγευμα θα γινόταν στην εκκλησία η βάφτιση ενός νεοαφιχθέντα Αρμένη, του Κεβόρκ, που ήταν εγγονός ενός υπεραιωνόβιου τσαγκάρη, ο οποίος γύρναγε στις γειτονιές φορτωμένος με ένα ζεμπίλι, φώναζε «τσανγκάρε» και τρέχανε οι γυναίκες να του φέρουν τα παπούτσια του σπιτιού να τα σολιάσει.

Έβαζε τότε ο «τσανγκάρε» μια χούφτα πρόκες στο στόμα, έκοβε με μια φαλτσέτα όσο δέρμα χρειαζόταν, έπιανε το σφυρί κι άρχιζε την «επιχείρηση» καθισμένος στα σκαλοπάτια του κάθε σπιτιού.

Όλο το άρθρο στο gazzetta.gr.

Miltos+ Ψυχαγωγία Ημίχρονο