Ο Βάιος Τσούτσικας γράφει για τον... παρκαρισμένο Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών και το «δεν ασχολούμαι» του Τζίγκερ.
Αν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή; Ρητό πολυφορεμένο και εν ισχύ σε πολλές περιπτώσεις. Οχι εντός των ποδοσφαιρικών μας συνόρων. Με άλλα λόγια ο Παναθηναϊκός δεν είναι αντικείμενο συγκρίσιμο με τον Ολυμπιακό. Διότι, πολύ απλά, ως «προϊόντα» έχουν πολλές, ουσιαστικές και ως ένα βαθμό «κατασκευασμένες» διαφορές.
Η μεταξύ τους ψαλίδα άρχισε να ανοίγει την εποχή που άνοιξαν το πορτοφόλι οι μεγάλοι χορηγοί, έδωσαν τα λεφτά τους στην ΟΥΕΦΑ και αυτή με τη σειρά της στους «αστεράτους» συλλόγους. Ας μη συζητήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ο Ολυμπιακός είχε «εξασφαλισμένο» εισιτήριο στους χρυσοφόρους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ κάθε χρόνο παρά τις «ατυχείς» εμφανίσεις του εκτός συνόρων. Ας μιλήσουμε για το αποτέλεσμα.
Ποιο είναι αυτό; Το ένα «μαγαζί» ξόδευε με την άνεση που του χάριζε η «εξασφάλιση» αυτή, έφτιαχνε το ρόστερ του - και όχι μόνο -, βελτίωνε τις σχέσεις του με άλλους συλλόγους της Ελλάδας. Παγιωνόταν ως η πρώτη δύναμη σε ένα πρωτάθλημα που οι άλλοι έτρεχαν για να... βγουν δεύτεροι και να ψάξουν τον εναλλακτικό δρόμο προς το πολύ χρήμα. Ακόμα και αν το άλλο «μαγαζί», ο Παναθηναϊκός εν προκειμένω, κατάφερνε συχνά να προκρίνεται και να καρπώνεται μερίδιο των χρημάτων ποτέ δεν έμοιαζε «εξασφαλισμένος». Ακόμα και όταν γυρνούσε στην πατρίδα «φορτωμένος» με ιστορικές νίκες εκτός συνόρων, εντός αυτών όλο και κάποιος «φίλος» του άλλου «μαγαζιού» θα βρισκόταν να του βάλει ανυπέρβλητα εμπόδια προς την ελληνική κορυφή. Διότι, πολύ απλά, ποτέ ο Παναθηναϊκός από το 1996 και μετά δεν έμοιαζε και δεν ήταν ο ισχυρός στη χώρα του...
Η διαδικασία αυτή επηρεάζει και την εξέδρα... Οσο και να πληγώνεσαι από τις Μόλντε και τις Χέρενφειν ξεχνιέσαι και δεν μουρμουράς όταν τον Μάη έχεις ραντεβού σε μία ακόμα φιέστα. Να το πούμε και αλλιώς: όσο και να δακρύζεις με επιτυχίες απέναντι στη Σάλκε, τη Γιουβέντους, την Αρσεναλ, την Μπαρτσελόνα, την Πόρτο του Μουρίνιο ξεχνιέσαι εύκολα, πικραίνεσαι, αρχίζεις την γκρίνια και γυρίζεις την πλάτη στην ομάδα. Αν πρέπει να γίνει; Οσο εμφατικά και να πει κανείς το «ΟΧΙ» έγινε συνήθεια στον Παναθηναϊκό τα τελευταία 16 χρόνια...
Μία άλλη πτυχή της ψαλίδας που συνεχώς άνοιγε: οι παίκτες που έφευγαν, έστω και με κακό τρόπο, από τον πρωταθλητή ποτέ δεν αποτέλεσαν πρόβλημα για την ομάδα τους. Στον «καταδικασμένο» δεύτερο (στην καλύτερη) κάθε απομάκρυνση, ακόμα και οι λογικές, γινόταν αφορμή νέου «εμφυλίου» σε εξέδρες και όχι μόνο. Εχει και αυτό τη σημασία του...
Και ερχόμαστε στο 2004... Ο Παναθηναϊκός κατακτά ένα νταμπλ αλλά νικητής της χρονιάς, παρασκηνιακά ξανά, αναγορεύεται ο Ολυμπιακός. Σε μία νύχτα μέσα αλλάζει το πλάνο επισκευής του «Νίκος Γκούμας», αντικαθίσταται αυτό από το «Γ. Καραϊσκάκης» και ο Ολυμπιακός αποκτά σε χρόνο «μηδέν» το δικό του γήπεδο. Κι άλλα λεφτά... Και οι άλλοι στη μιζέρια, στο νοίκι και στο πήγαινε - έλα μεταξύ της ιστορικής πλην όμως θλιβερής «Λεωφόρου» και του σύγχρονου αλλά «παγωμένου» ΟΑΚΑ. Μετά ήρθαν οι... κορμοράνοι.
Και δεν είναι μόνο τα λεφτά. Οι διαφορές μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας στο μυαλό του κάφρου είναι τεράστιες. Μόνο χάριν περιγραφής: πόσο διαφορετικά συμπεριφέρονται κατά κανόνα οι εν δυνάμει μπαχαλάκηδες στα ματς που εποτεύει η ΟΥΕΦΑ και σε αυτά που εποποτεύει η ΕΠΟ και το ελληνικό κράτος; Βρείτε τις διαφορές για να νιώσετε τη διαφορά στην αντιμετώπιση που έχει ένα κάθισμα π.χ. στο «γήπεδό μας» και στο «δημόσιο γήπεδο». Σε συνδυασμό με την σε σημείο εθισμού γκρίνια στην πράσινη εξέδρα και την πεποίθηση που παγιωνόταν χρόνο με τον χρόνο ότι «οι άλλοι δεν μας αφήνουν να κερδίσουμε» δημιουργείται ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που αδειάζει την εξέδρα και αφήνει σε αυτή μόνο άτομα έτοιμα να «πάρουν εκδίκηση»...
Πάμε και στα πρόσωπα: άφησε ποτέ ο Σωκράτης Κόκκαλης να «επηρεάσει» ουσιαστικά την ομάδα του η μπόχα που αναδυόταν από τις απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες για... τον Ολυμπιακό και το Αιγάλεω; Αφησε ποτέ ο Σωκράτης Κόκκαλης να τιμωρηθεί ουσιαστικά η ομάδα του για το αίσχος της Ριζούπολης; Είδατε ποτέ ουσιαστικό κίνδυνο τιμωρίας για τον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη μετά τα περσινά μπάχαλα; Και όλα αυτά τα λέμε γιατί τα επεισόδια που οδήγησαν το ντέρμπι σε διακοπή και τον Παναθηναϊκό εμπρός σε μία ιστορική τιμωρία - ως πρώτη είναι τέτοια - ήταν αναμενόμενα άρα και σε ένα βαθμό αντιμετωπίσιμα από οικονομικούς τιτάνες με πρόσβαση στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, όμως, το έχει ξεκαθαρίσει: το «δεν ασχολούμαι» πρέπει να το έχει χρησιμοποιήσει περισσότερο από τη λέξη «Παναθηναϊκός» το τελευταία 6μηνο. Στην ουσία, όμως, το... έλεγε συνεχώς από την πρώτη μέρα που παρέλαβε τη σκυτάλη από τον θείο του...
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις