Βαλ’ τον μέσα, βρε ευλογημένε, από την αρχή το Γερμαναρά! Είναι που είναι ιδιόρρυθμη περίπτωση ο τύπος, ένας χαρακτήρας διόλου απλοϊκής διαχείρισης και το μαρτυράει το αδιευκρίνιστο βλέμμα του, μην τον αναγκάσεις κιόλας να του… γυρίσουν τα μάτια.

Να αισθανθεί ριγμένος, να νιώσει αδίκως παραγκωνισμένος, ξεχασμένος, θυσιασμένος, όπως θέλεις πάρε το, και, να μην τον έχεις όταν τον χρειάζεσαι να σου καθαρίσει τη μπουγάδα! Όπως και έγινε δηλαδή, από την ώρα που πάτησε χορτάρι στην Κέρκυρα.

Ο Μάριν και ο Τζούρτζεβιτς, δεν ήταν μόνο οι σκόρερ της ανατροπής-νίκης, της πρώτης (καλώς την και ας άργησε) στην επαρχία για τον Ολυμπιακό φέτος, ήταν οι καθοριστικές «εμπνεύσεις» του Τάκη Λεμονή, που άλλαξαν άρδην το σκηνικό. Έφεραν τη ρότα του αγώνα στα μέτρα και τις επιδιώξεις των ερυθρολεύκων.

Στον τεχνικό των πρωταθλητών αναγνωρίζονται οι αλλαγές-χρυσάφι, καθώς και τα ρίσκα που πήρε για να παίξει το δεύτερο ημίχρονο με φουλ επίθεση, ρίχνοντας στη βροχή και τη λάσπη, ότι πιο αξιόπιστο διέθετε ο πάγκος του για να προκαλέσει… αδιαχώρητο στη γραμμή κρούσης της ομάδας, αναζητώντας πάση θυσία το «διπλό». Κατέλυσε ορθολογιστικά συστήματα, θέσεις και ρόλους εντός των 4 γραμμών και όπως τον υποχρέωσε η ανάγκη, έπαιξε ρέστα και κέρδισε. Κι αυτός και όλοι μαζί.

Υπάρχει όμως και η σημαντική παράλειψη του Έλληνα προπονητή, να αφήσει εκτός 11άδας τον Μάρκο Μάριν, προκαλώντας ερωτηματικά και αιφνιδιασμό, αφού ο Γερμανός είχε πάει θαυμάσια στα περασμένα νικηφόρα ματς με Πλατανιά και Λεβαδειακό και (επίσης παράδοξα) δεν χρησιμοποιήθηκε καν στη Λισσαβώνα!

Όταν όμως ο Σισέ, παίκτης «κομμένος» από τον Χάσι, δεν χάνει ευκαιρία να σπεύσει να πνίξει στις αγκαλιές του τον Λεμονή και να του αφιερώνει τα γκολ που σημειώνει (τρία μέχρι τώρα, είναι κιόλας αρκετά!), μην απορούμε γιατί ο Γερμανός κλειδώνει τη νίκη στην Κέρκυρα και τρέχοντας στον πάγκο σημασία δεν δίνει στον προπονητή και πανηγυρίζει έξαλλα με τον Δουρέκα…

Ο Τάκης είναι γενικά ακριβοδίκαιος. Πάντοτε ήταν έτσι και τώρα που έχει παλιώσει ακόμα πιο πολύ στους πάγκους, ξέρει να αποδίδει ισομέρεια με τις αποφάσεις του.

Υπάρχουν ποδοσφαιριστές όπως ο Ζιλέ και ο Καρσελά, φερ’ ειπείν, που δεν έβγαιναν ποτέ από το βασικό σχήμα, απολαμβάνοντας την εμπιστοσύνη του προηγούμενου τεχνικού στα όρια της… ασυλίας (καθότι και «δικές του» μεταγραφές) και όταν έχασαν τη σταθερή θέση τους στην 11άδα και μπαινοβγαίνουν σε αυτήν αναλόγως περιστάσεων και αναγκών, ωστόσο τσιμουδιά δεν έχουν βγάλει στα αποδυτήρια. Γιατί δεν νιώθουν «αδειασμένοι» από τον προπονητή. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν κάνουν οι ίδιοι σωστά για να παραμένουν αναντικατάστατοι.

Ο Λεμονής ξέρει και μπορεί να κρατήσει ισορροπίες, να τηρήσει αποστάσεις και, ταυτόχρονα, να μην «τσαλακώσει» καρδιές, να μην καταπατά προσωπικότητες και αξιοπρέπειες.

Γι’ αυτό και σε μένα και σε πολύ κόσμο, προκάλεσε εντύπωση η μη χρησιμοποίηση του Μάριν από την αρχή εναντίον των Φαιάκων, ειδικά από τη στιγμή που η θέση του άρμοζε και, δυστυχώς εξάλλου, για την τεχνική ηγεσία και τους πρωταθλητές, ο Κώστας Φορτούνης δεν λέει - με τίποτα όμως – να πάρει τα πάνω του.

Όταν λοιπόν έχεις άμεση ανάγκη τις οργανωτικές ικανότητες ενός μπαλαδόρου σαν τον Μάριν, που σου έχει πάει εξαιρετικά στα δύο πιο πρόσφατα παιχνίδια πρωταθλήματος, ενόσω μάλιστα ο Φορτούνης εξακολουθεί να… σέρνεται, δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «γιατί βρε χριστιανέ μου δεν τον ξεκινάς»!

Ας είναι. Η ανορθογραφία διορθώθηκε γρήγορα και μαζί με την ομάδα και το ματς, ήταν εν τέλει και ο Τάκης Λεμονής που ανέτρεψε υπέρ του την συνολική εις βάρος κατάσταση!

Τα ψυχολογικά του Φορτούνη

Θέλω να παραμείνω όμως στο κεφάλαιο Φορτούνης. Γιατί περί κεφαλαίου πρόκειται. Και για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα, την Εθνική Ομάδα.

Το παιδί διανύει μια παρατεταμένη περίοδο αγωνιστικής δυσπραγίας. Είναι κάτι στιγμές και, δυστυχώς, ακόμα και ολόκληρα διαστήματα αγώνων που… λυπάσαι να τον παρατηρείς.

Ράθυμος στις κινήσεις του, βαρύς ψυχολογικά, η άσχημη ψυχοσύνθεσή του «μυρίζει» από χιλιόμετρα μακριά.

Προφανώς δεν υπάρχει εξήγηση για όσα δεν καταλαβαίνουμε και εμείς βλέποντας την τόσο κακή εικόνα του. Ειδάλλως ο ίδιος, μαζί με την τεχνική ηγεσία και τους επιτελείς του Ρέντη θα είχαν βρει τόσο καιρό το «γιατρικό».

Ήλπιζα για να είμαι ειλικρινής, ότι μετά τον Χάσι, επί των ημερών Λεμονή, ο Φορτούνης θα έβρισκε σταδιακά και πάλι τον καλό, το γνώριμο εαυτό του.

Έχω πέσει έξω. Και φαντάζομαι το ίδιο θα λέει μέσα του και ο Λεμονής. Το θέμα είναι όμως τι θα γίνει παραπέρα, γιατί ο Κώστας δεν είναι μονάδα που αναπληρώνεται εύκολα.

Και δεν βάζω το θέμα μιας πιθανής μετακίνησης του στο εξωτερικό, που άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, «σέρνεται» στο ειδησεογραφικό forum, αφού το πολύμηνο – σε λίγο πηγαίνει κανένας χρόνος! – ντεφορμάρισμα του, όχι μόνο δεν βοηθάει στην άνοδο του κασέ του, αλλά προφανώς κόβει κιόλας τη μεταγραφή του στο άμεσο μέλλον.

Αυτό δεν είναι στην παρούσα φάση το μείζον για τον Ολυμπιακό. Είναι να (ξανά)σταθεί γερά στα πόδια του ο Φορτούνης. Να τον (ξανά)δούμε να παίζει μπάλα, να αποδίδει ποδόσφαιρο αξιώσεων, να αναλάβει ηγετικό ρόλο στους πρωταθλητές.

*** ΟΤΑΝ Ο ΚΑΛΟΣ και σταθερός τερματοφύλακας σου είναι απαραίτητος, εκείνος πρέπει να φωνάζει δυναμικά και αποτελεσματικά «παρών». Σαφώς ο Προτό το κάνει. Θυμηθείτε ότι παραλίγο να πάει ο Ολυμπιακός στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα με δύο γκολ στην πλάτη και άντε μετά να κατάφερνε να αλλάξει την μοίρα του στο παιχνίδι, αν δεν ήταν ο Βέλγος να αποσοβήσει το 2ο. Όπως επίσης και με άλλες δύο αποτρεπτικές επεμβάσεις του, η Κέρκυρα δεν ισοφάρισε ή δεν μείωσε για να ξανάμπαινε στο παιχνίδι.

Σημαντική η συμβολή του.

*** ΠΟΛΛΕΣ και πάλι οι τελικές των Κερκυραίων για την άμυνα του Ολυμπιακού. Έστρωσε τελευταία η κατάσταση με τα στόπερ, το πρόβλημα της αναχαίτισης όμως και των εύκολων γκολ που δέχεται η ομάδα, δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται.

*** ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ παιχνίδι, αυτό της Ν. Σμύρνης, που ο πρωταθλητισμός είναι σαν τα μεταξωτά βρακιά… Ο ΠΑΟΚ φαίνεται να… παθαίνει ναυτία βγαίνοντας από τη Θεσσαλονίκη και υπό καθεστώς πίεσης να κρατηθεί στην κορυφή και την κατάλληλη στιγμή να δώσει τη γκαζιά τίτλου και να ξεφύγει μια και καλή. Δεν το… μπορεί. Του πέφτει πολύ!