Της… δικαιολογίας το ανάγνωσμα, ο φυσικοθεραπευτής και ο Μυστακίδης

Γιατί αναλάβαμε την… αποθεραπεία ενός παροπλισμένου του ΠΑΟΚ;

Στον «Παναθηναϊκό» του σήμερα, έχει κατοχυρωθεί πια και μάλιστα μετά από μακροχρόνια… προσπάθεια, η «δικαιολογία» σαν η επίσημη εξήγηση για το κάθε τι.

Το ξεκινήσαμε σαν… συνήθεια εδώ και κάμποσα χρόνια για να δικαιολογούμε κάθε φορά τα αδικαιολόγητα και τελικά εξελίχθηκε σε λατρεία, όταν πλέον δεν μπορούσε τίποτε απ’ όσα γίνονταν να εξηγηθεί με νορμάλ τρόπο χωρίς να συνεπάγεται ταυτόχρονα και την ύπαρξη ευθυνών για αυτό.

Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, στο οποίο ο Παναθηναϊκός σαν σύλλογος και σαν ομάδα να είναι κλινικά νεκρός, αλλά όλως περιέργως γι’ αυτή την κατάσταση όχι απλά να μην φταίει κάποιος, αλλά να υπάρχουν και πάντα δικαιολογίες… πέρα από «εμάς», που να εξηγούν την κατάσταση.

Στον Παναθηναϊκό πια, δεν φταίει κανείς και για τίποτε.

Πάντα κάτι άλλο, κάποιος άλλος, κάτι… εξωγήϊνο ίσως και γενικά ανεξήγητο, φταίει για όλα.

Ο Παναθηναϊκός έχει εδώ και καιρό, τέλειο προπονητή, έχει ή πιο σωστά είχε, φοβερό και τρομερό τεχνικό διευθυντή, έχει τους καλύτερους οργανωμένους οπαδούς στη γη, έχει τους πιο αγνούς και τίμιους παράγοντες και ανθρώπους στην ομάδα, είχε -τουλάχιστον- μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, τον καλύτερο πρόεδρο από καταβολής της ιστορίας του (απόδειξη ότι πέντε χρονάκια κιχ δεν ακούστηκε σε βάρος του), έχει τους καλύτερους ρεπόρτερ που δεν κάνουν ποτέ λάθος και λένε μόνο αλήθειες και πάει λέγοντας.

Τώρα το πώς γίνεται με τόσους ήρωες και καλύτερους μαζεμένους σε όλα τα πόστα, να βαδίζει σταθερά προς την καταστροφή τα τελευταία χρόνια και να έχει φτάσει στην σημερινή κατάσταση, γι’ αυτό υπάρχουν μια σειρά «εξηγήσεις».

Έφταιγε στην αρχή ο Μαρινάκης και η διαιτησία, μετά έφταιγε ο Σαβίδης και η διαιτησία, έφταιγαν οι αντίπαλοι που ήταν όλοι… παραρτήματα και με μας έπαιζαν σκληρά ενώ με τους άλλους άνοιγαν τα πόδια, έφταιγαν οι… νοσταλγοί που έκαναν πόλεμο στην ομάδα, έφταιγε η Αστυνομία που εμάς μας «έδερνε» και τους άλλους τους χάϊδευε, έφταιγε ο… γιος του κυρ-Σάββα και δεν στρίβαμε με τίποτε στην Ευρώπη, έφταιγε ο καιρός, τα χιόνια, ο βροχές, ο πάγος, έφταιγαν τα πάντα.

Μόνο «εμείς» δεν φταίγαμε ποτέ και για τίποτε.

Τα κάναμε όλα σωστά, δεν κάναμε ποτέ λάθος, ήμασταν πάντα οι καλύτεροι… αλλά με όλα αυτά «εναντίον μας» πώς να τα καταφέρεις;

Το ότι μετά από όλα αυτά, στο σήμερα πλέον κι έτσι όπως είναι η κατάσταση, υπάρχουν μόνο δικαιολογίες για ότι απίθανο κι αν γίνεται, μόνο έκπληξη δεν είναι.

Ταυτίστηκε πια με το DNA μας η «δικαιολογία» σαν εξήγηση για όλους και για όλα.

Χάνουμε από τον ΠΑΣ Γιάννινα, φταίνε οι… απουσίες.

Μα και όταν οι απουσίες ήταν… παρουσίες, χάναμε από την Κέρκυρα και από τον κάθε πικραμένο.

Ναι αλλά τότε… μας έλειπαν βασικά εργαλεία της… περυσινής σεζόν.

Μα και στην περυσινή σεζόν, πατώσαμε σε ότι στόχο κι αν είχαμε…

Ναι, αλλά εκείνη η ομάδα δεν ήταν… δική μας, ήταν του προηγούμενου προπονητή και γ’ αυτό πρέπει να την αλλάξουμε.

Πέφτουν εδώ και ενάμιση χρόνο σαν τα κοτόπουλα ένας-ένας μόλις τους βάλουμε να παίξουν δυο-τρία παιχνίδια σερί, φταίει το… κρύο για τον έναν, η… κακιά στιγμή για τον… άλλον, το ότι… έτρωγε πίτσες ενώ ήταν τραυματίας ο παράλλος, το ότι έπαιζε… στοίχημα ο τέταρτος και πάει λέγοντας.

Μα ακόμα κι έτσι, δεν γίνεται να έχουν έρθει δεκαπέντε παίκτες σε μια σεζόν και να έχουν μείνει εκτός ΟΛΟΙ για λίγο ή για πολύ λόγω μυϊκών τραυματισμών, φταίει το ότι… έφυγε ο Αλαφούζος και αποδυναμώθηκε το… τιμ καθώς αποχώρησε ο… φυσικοθεραπευτής.

Μα και πέρυσι που δεν είχε φύγει κανένας, καταντήσαμε από κάποιο σημείο και μετά να μη συμπληρώνουμε εντεκάδα λόγω τραυματισμών… εντάξει φταίει το ότι ο… προηγούμενος δεν τους είχε κάνει καλή προετοιμασία.

Παρεπιπτόντως, με αυτό το τελευταίο σπάσαμε πια όλα τα κοντέρ. Το τερματίσαμε το πράγμα και πια ειλικρινά υπάρχει απορία για να μην πω… αγωνία για το τι άλλο θα ακούσουμε.

Φταίει λέει για τους τραυματισμούς το ότι αποχώρησε ο… Καρβουνίδης από το Απήλιο και πήγε στην ΑΕΚ.

Και καλά δεν αναφέρομαι καν στο προφανές, ότι και όσο ήταν ο Καρβουνίδης το ίδιο φαινόμενο είχαμε και πέρυσι και στο ξεκίνημα της σεζόν πριν αποχωρήσει.

Αλλά ρε γαμώτο πια, σε ποια ομάδα στον κόσμο, σε ποια χώρα, σε ποιο ποδόσφαιρο, ο… φυσικοθεραπευτής είναι υπαίτιος για τους τραυματισμούς;

Ο φυσικοθεραπευτής… γυμνάζει τους παίκτες;

Ο φυσικοθεραπευτής… φτιάχνει το πρόγραμμα προπονήσεων, προετοιμασίας και όλα τα σχετικά;

Ο φυσικοθεραπευτής… περνάει από ιατρικά τις μεταγραφές;

Ο φυσικοθεραπευτής… κάνει εργομετρικά και βγάζει τα στοιχεία ετοιμότητας για κάθε ποδοσφαιριστή;

Δηλαδή ετούτοι εδώ πάνε πραγματικά να μας τρελάνουν;

Ο φυσικοθεραπευτής, άντε στη καλύτερη να έχει επίδραση με την δουλειά του στην αποθεραπεία των τραυματιών, στο πόσο γρήγορα και σωστά θα επιστρέψουν.

Το πολύ-πολύ δηλαδή.

Και όχι στο αν είναι επιρρεπείς στους τραυματισμούς οι παίκτες, αν έχουν ιατρικό παρελθόν τραυματισμών, αν γυμνάζονται σωστά, αν προπονούνται κανονικά και όλα τα σχετικά.

Έλεος πια με τη μούφα και την ποδοσφαιρική σαχλαμάρα σ’ αυτή την ομάδα.

Και μια και το έφερε η… κουβέντα.

Μ’ αυτή την ιστορία του Μυστακίδη, πραγματικά είναι για πολλές κλωτσιές η κατάσταση.

Εδώ πια φαίνεται να μας έχει γίνει φετίχ, το να παίρνουμε συνεχώς παίκτες που είτε έρχονται τραυματίες, είτε είναι γυάλινοι και με το που ζορίζονται για είκοσι λεπτά πέφτουν κάτω νοκ-άουτ.

Καθώς με τον Μυστακίδη, δυο πράγματα μπορεί να ισχύουν.

Η ήρθε υγιέστατο το παιδί και… καταφέραμε μέσα σε είκοσι μέρες με τον τρόπο που… προπονούμαστε να τον κάνουμε να μην μπορεί να παίξει δυο παιχνίδια σερί, ή που είναι και το πιο χειρότερο, ήταν τραυματίας και με πρόβλημα πριν έρθει.

Κι επειδή προφανώς το δεύτερο συμβαίνει -καθώς το πρώτο είναι δύσκολο να το… καταφέρουν ακόμα και αυτοί εκεί στο Απήλιον- ειλικρινά, μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος αρμόδιος, δεν ξέρω ποιος, ο προπονητής, ο αποχωρήσας τεχνικός διευθυντής, κάποιος τέλος πάντων το εξής:

Ποιος ο λόγος και η πρεμούρα, να πάρουμε ένα ποδοσφαιριστή ντε και καλά Γενάρη μήνα, ενώ ξέρουμε ότι είναι θέμα χρόνου να τον χάσουμε για ένα μήνα και βάλε, δηλαδή για τέσσερα περίπου παιχνίδια τουλάχιστον, ενώ απέμεναν μόλις δέκα αγωνιστικές;     

Ειλικρινά, δεν ξέρω αν εγώ είμαι ο… παράλογος και εμπαθής, αλλά μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος έστω, να μου εξηγήσει τον λόγο και το σκεπτικό με βάση το οποίο ουσιαστικά αναλάβαμε την… αποθεραπεία και… αποκατάσταση ενός παροπλισμένου ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, στερώντας ίσως έτσι την ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν και κατά πόσο έχουμε κανά παιδί εκεί στις Ακαδημίες που να μπορεί να διεκδικήσει κάτι καλό στην πρώτη ομάδα;

Τέλος πάντων και για να το σουμάρουμε και κάποια στιγμή το πράγμα.

Έστω και σ’ αυτή την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο σύλλογος και η ομάδα, ας σταματήσουν κάποια στιγμή τα παράξενα και τα παράλογα.

Δεν είναι κακό να πει και κάποιος «ναι κάναμε ένα λάθος» σε όποιο πόστο κι αν βρίσκεται.

Και κυρίως ας σταματήσει πια αυτή η αγιοποίηση και η επίκληση «δικαιολογιών» για όλους και για όλα.

Δεν βοηθάει σε τίποτε αυτή η τακτική.

Και στο να βρεθεί ίσως κάποια λύση ή διέξοδος, αλλά και στο αν και όποτε έρθει εκείνη η άγια μέρα που θα έχουν λυθεί όλα, τουλάχιστον οι ανίκανοι και οι απατεώνες πάσης φύσεως να μην  ταλαιπωρούν και προσβάλλουν ακόμα με την παρουσία τους και… τότε τον Παναθηναϊκό.

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις