Θα πρέπει να συνηθίσουμε αυτή την ιδιόμορφη καθημερινότητα του Παναθηναϊκού, αλλά έλα που είναι κομματάκι δύσκολη.

Για όσους τουλάχιστον είχαν συνηθίσει αλλιώς, κάθε τέτοια εποχή με τη συγκεκριμένη ομάδα.

Η πικρή αλήθεια λοιπόν, είναι ότι ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά δεν έχει πια καθημερινότητα, έτσι όπως την έχουν όλες οι κανονικές ομάδες και ειδικά αυτές που έχουν ανάλογη ιστορία και μέγεθος.

Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή, αν κάτι "απασχολεί" την Παναθηναϊκή καθημερινότητα και το ρεπορτάζ αντίστοιχα, είναι η αδειοδότηση και άντε και η τύχη της ένστασης μπας και γλιτώσει ένα ακόμα μείον τρία και βρεθεί σε απρόβλεπτα δυσάρεστη θέση.

Από κει και πέρα, ελάχιστα πράγματα μένουν.

Δεν έχει με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός θέματα καθαρά ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος, όπως για παράδειγμα ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς, οι πιθανοί στόχοι που θα βάλει και πάει λέγοντας.

Ακόμα και αυτές οι λιγοστές ειδήσεις και αναφορές σε πιθανούς μεταγραφικούς στόχους, σε ανανέωση του έμψυχου υλικού και όλα τα συναφή, συζητιούνται κάτω από τέτοιους περιοριστικούς όρους, που πρακτικά κάνουν ελάχιστα ενδιαφέρουσα την όποια προοπτική και το αντίστοιχο ενδιαφέρον.



Τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει άλλωστε μια μεταγραφική ας πούμε είδηση, όταν από πριν ξέρουμε ότι θα πρέπει να κοστίζει σχεδόν... τίποτε, θα πρέπει να μη χρειάζεται να πληρωθεί ομάδα, θα πρέπει να μην έχει άλλη πρόταση, θα πρέπει... θα πρέπει... θα πρέπει... και όλα αυτά τα "πρέπει" που εμπεριέχει αντικειμενικά πλέον κάθε αντίστοιχη συζήτηση στον Παναθηναϊκό.

Στην καλύτερη άντε να ασχοληθείς με το εάν και υπό ποιους όρους, υπάρχει πιθανότητα να δώσεις κάποιον παίκτη σου, που και εδώ όμως προκύπτει συνεχώς το ίδιο δίλημμα και συζήτηση.

Να προτιμήσεις δηλαδή να κρατήσεις ένα κορμό σαν ομάδα ή να κοιτάξεις πώς θα ξεχρεώσεις συντομότερα κι επομένως να "διευκολύνεις" με τις πάσης φύσεως απαιτήσεις σου ανάλογες κινήσεις;

Και τα δυο είναι απαραίτητα όσο τίποτε άλλο για τον σημερινό Παναθηναϊκό.

Μόνο που είναι τόσο ιδιόμορφη η κατάσταση που αντικειμενικά δεν μπορείς να τα κάνεις και τα δύο.

Θα πρέπει αναγκαστικά να διαλέξεις τι από τα δύο είναι πιο κρίσιμο και πρωτεύον για τον σύλλογο, ή πιο είναι το... μικρότερο κακό έστω.

Σ' αυτές τις περίεργες συνθήκες λοιπόν, καλούνται ο Νταμπίζας και ο Δώνης να επιχειρήσουν να στήσουν τον Παναθηναϊκό και της επόμενης σεζόν.

Το ήξεραν και οι δύο βέβαια πριν αναλάβουν τις θέσεις τους στον Παναθηναϊκό ότι κάπως έτσι είναι τα πράγματα, αλλά όπως και νάναι, δεν και ότι το καλύτερο να πρέπει να αποφασίσεις, να επιλέξεις και να δουλέψεις σε τέτοιες συνθήκες.

Καθώς όπως και να έχει το πράγμα, αντικειμενικά κάποια στιγμή θα προκύψουν και άλλες απαιτήσεις από την ομάδα, εκτός από το να υπάρχει, να στέκεται αξιοπρεπώς και στοιχειωδώς και να μην κινδυνεύει να διαλυθεί.



Απ' αυτή την άποψη λοιπόν, αυτές οι αστειότητες που κυκλοφορούν  το τελευταίο διάστημα περί... αυξημένου μπάτζετ και πάει λέγοντας και που όταν πας να δεις συγκεκριμένα τι γίνεται σου λένε ότι... μάλλον, μάλλον τα πέντε θα γίνουν... πεντέμιση, όχι απλά προκαλούν τη νοημοσύνη του μέσου οπαδού του Παναθηναϊκού, αλλά ταυτόχρονα λειτουργούν και σαν "θηλιά στο λαιμό" για τον Δώνη και τον Νταμπίζα.

Καθώς καλλιεργούν την εντύπωση στον κόσμο πως από τη νέα σεζόν θα κινηθούν και θα δουλέψουν σε συνθήκες καλύτερες από τις φετινές, αλλά επί της ουσίας μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα.

Κι όταν όλο αυτό σμίγει με την υπερβολή στα όρια της σαχλαμάρας για "το γκολ του αιώνα για τον Παναθηναϊκό" από τον... Μακέντα στη Ριζούπολη με τον Απόλλωνα και αυτό μάλιστα λέγεται ανήμερα του γκολ του Βαζέχα εναντίον του Άγιαξ για τα ΗΜΙΤΕΛΙΚΑ του Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς κανένα δισταγμό και ντροπή, τότε τα πράγματα από δύσκολα γίνονται απελπιστικά δυσκολότερα και κυρίως ακατανόητα για κάθε νορμάλ οπαδό αυτής της ομάδας.

Αλλά αυτή είναι έτσι κι αλλιώς άλλη συζήτηση ή για να είμαστε πιο ακριβείς, διαχρονική συζήτηση πλέον για τον Παναθηναϊκό, του οποίου η καθημερινότητα είναι μια διαρκής σύγκρουση και σύγκριση με όσα ήταν και πρέσβευε κάποτε αυτός ο σύλλογος και αυτή η ομάδα, εντός κι εκτός γηπέδων και κυρίως εντό κι εκτός Ελλάδας στον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Λίγη λογική λοιπόν, λίγος σεβασμός στο μυαλό του μέσου οπαδού του Παναθηναϊκού και όσο γίνεται σοβαρότερη και με τα πραγματικά στοιχεία σαν αφετηρία, στην αντιμετώπιση και λειτουργία του Παναθηναϊκού, έτσι όπως αντικειμενικά είναι σήμερα η καθημερινότητά του και έτσι όπως θα είναι και στην συνέχεια και ίσως για αρκετό καιρό και χρόνια ακόμα. 
 

Παναθηναϊκός