Παναθηναϊκός - ΠΑΣ Γιάννινα: Έβλεπα τον Παναθηναϊκό σήμερα και, είτε το πιστεύετε είτε όχι, σκεπτόμουν τον Πάολο Ρόσι. Τον σέντερ φορ της Ιταλίας, που έπαιξε τον σημαντικότερο ίσως ρόλο στο να κατακτήσει η χώρα του το Παγκόσμιο Κύπελλο του '82. Αφήνοντας στην απέξω τη Βραζιλία...

Τον θρήνησε η ποδοσφαιρική υφήλιος τον Ρόσι, αλλά ο θρήνος ο μεγάλος είναι πάντοτε αφιερωμένος στην μεγάλη Βραζιλία του Τέλε Σαντάνα, την ομάδα με τα πέντε δεκάρια, την ομάδα που ζωγράφιζε στο χορτάρι, την ομάδα που εξέφραζε καλύτερα από όλες τις άλλες την ιδέα του Ζόγο Μπονίτο. Όσους οπαδούς και πιστούς κέρδισε η Βραζιλία το '82, η Βραζιλία η χαμένη, η Βραζιλία που δεν σήκωσε τρόπαιο, δεν θα τους κερδίσει όσα Μουντιάλ και να σηκώσει. Εκτός κι αν επιστρέψει στην τρέλα του Ζίκο, του Σώκρατες, του Ζούνιορ, του Φαλκάο, του Σερέζο...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί οι οπαδοί, οι φίλοι, οι τρελοί του Παναθηναϊκού δεν θα σταθούν στη νίκη της ομάδας τους σήμερα. Δεν θα τους απασχολήσει που επικράτησαν του ΠΑΣ Γιάννινα κι όσο για τους τρεις βαθμούς μη σου πω που θα τους έχουν γραμμένους.

Ξέρετε τι είναι αυτό που θα συζητάνε στο τηλέφωνο και στο μέσεντζε όλο το βράδυ και το πρωί της Κυριακής;

Το διπλό τακουνάκι του τεσσαρακοστού πέμπτου λεπτού, πρώτα από τον Βιγιαφάνιες και κατόπιν από τον Μακέντα!

Κι ας μην μπήκε το γκολ.

Κι ας πρόλαβε ο αμυντικός του ΠΑΣ τον Χατζηγιοβάνη.

Κι ας το έβγαλε ο γκολκήπερ.

Αυτό που έμεινε όμως ήταν το τακουνάκι. Το διπλό τακουνάκι. Μια επίδειξη σπάνιας ποδοσφαιρικής ομορφιάς, ένα χορευτικό που θα έκανε υπερήφανο ακόμη και τον Κωστάλα, μια μαγκιά πιο αλανιάρικη κι από κότα, αυτό το κάτι που φέρνει κοντά την ταπεινή μπαλίτσα στην υψηλή τέχνη και μαγεύει όλες τις καρδιές. Γιατί το ποδόσφαιρο το σχεδιάζει ο εγκέφαλος του προπονητή, αλλά το αποφασίζει η καρδιά του μπαλαδόρου. Τελεία.  

Κι επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, οφείλω να σημειώσω ότι εκπάγλου καλλονής ήταν και το γκολάκι του Αϊτόρ, όπου πέρασε ο παίκτης την μπάλα όχι από την τρύπα της βελόνας, αλλά από την κλειδαριά του Φορτ Νοξ. Αυτές οι ταχυδακτυλουργίες είναι που φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα και ζεσταίνουν τους παγωμένους φίλους του Παναθηναϊκού, μετά από χρόνια και χρονάκια παγετώνα!

Από εκεί και πέρα, άλλη μια εμφάνιση για συμβόλαιο έκανε ο Ζαγαρίτης, που αφενός κράτησε τη θέση του απέναντι σε όλες τις επιθετικές ενέργειες του ΠΑΣ και αφετέρου βγήκε μπροστά χαλαρά και με άνεση. Με απόλυτο έλεγχο τόσο των επελάσεών του, όσο και της ενέργειάς του μια και δεν τον είδαμε να ξελιγώνεται.

Και μια επισήμανση ακόμη:

Σε αντίθεση με τον Σάντσες που είναι πορδοβούλωμα, ο Ζαγαρίτης έχει το κορμί να ρίξει και πέντε αγκωνίδια στον αντίπαλο και να μην τον πάρει το ρέμα.

Οπότε, ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό:

Γιατί να μην τον κυνηγήσουν η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός. Αν κατάλαβα καλά από το ρεπορτάζ εδώ στο Sportdog, ετοιμάζεται ο Παναθηναϊκός να του κάνει πρόταση καμιά πενηνταρού και ο μόνατζέρ του θα προσπαθήσει να το τεντώσει μπας και πιάσει τα εκατό.

Συγγνώμη δηλαδή, είναι αυτά λεφτά που δεν μπορούν να δώσουν οι ερυθρόλευκοι, οι κιτρινόμαυροι, οι ασπρόμαυροι; Και τα διπλά λέω εγώ, εύκολα τα βγάζουν απ' την τσέπη, ιδίως ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ που πονάνε και περισσότερο στα αριστερά. Ο ΠΑΟΚ για την ώρα είναι καλυμμένος, αλλά άμα σπρώξει τον Γιαννούλη, υπάρχει περίπτωση να βολευτεί με τον άγουρο Περέϊρα και τον υπερώριμο Βιεϊρίνια -που δεν γουστάρει κιόλας να παίζει αριστερό μπακ;

Τέλος για σήμερα, με τη Λεωφόρο.

Συγκινητικό είναι να επιστρέφει ο Παναθηναϊκός στον γενέθλιο τόπο, αρκεί αυτός να μη θυμίζει αγρό που έχει σπείρει καλή πατάτα το συνεργείο απ' τη Νάξο.

Πώς να παιχθεί ποδόσφαιρο στο μποστάνι των Αμπελοκήπων δεν ξέρω, αλλά σίγουρα άξιζαν κάτι καλύτερο τόσο το τριφύλλι όσο και ο ΠΑΣ που ποτέ δεν κρύβεται και πάντοτε προσπαθεί για το καλύτερο...

Υ.Γ.: Εντάξει παιδιά, όλοι το καταλάβαμε ότι πάλι έκλασε μαλλί ο Παναθηναϊκός μετά απ' το εβδομηκοστό λεπτό. Τί να κάνει πια κι προπονητής των πράσινων, ο Μπόλονι είναι δεν είναι ο Χάρι Πότερ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Σαν άλλος... Ζοτς ο Βόβορας - Απίστευτο αυτό που έκανε στο ΟΑΚΑ μετά την ήττα από Ζαλγκίρις!