Κούδας, Πρέλεβιτς, Βιεϊρίνια; Φαντάζει υπερβολή αλλά δεν είναι!

Στα social media έχω διαβάσει από αρκετούς με αφορμή την αποχώρηση του Βιεϊρίνια από την ενεργό δράση το «Κούδας, Πρέλεβιτς… Βιεϊρίνια». Δεν ξέρω αν αυτό αδικεί και άλλους σπουδαίους αθλητές όπως για παράδειγμα ο Σταύρος Σαράφης αλλά νομίζω πως ηλικιακά ναι, είναι πολύ εύστοχο. Οι 70+ έχουν σημείο αναφοράς τον Γιώργο Κούδα, οι 50+ τον Μπάνε και πλέον οι νεότεροι σε ηλικία δεν μπορούν να μην στέκονται στον Αντρέ. Ισως μετά από 15 και πλέον χρόνια να μιλάμε για τον Γιάννη Κωνσταντέλια εφόσον φυσικά παραμείνει για κάποια ακόμη χρόνια στην ομάδα.

Από την στιγμή που δημοσιογραφικά ακολουθώ το ΠΑΟΚ παντού όλα αυτά τα χρόνια, είχα το προνόμιο να είμαι από κοντά με τον Βιεϊρίνια. Και κυρίως εκεί που είναι όλα πιο χαλαρά είναι το καλοκαίρι στην προετοιμασία που κάνει η ομάδα στην Ολλανδία.  Πριν από δυο καλοκαίρια είχε πει «όσο νιώθω το σώμα μου καλά θα συνεχίσω να παίζω». Πέρσι είχε μείνει για το όνειρο του Champions League που έμεινε ανεκπλήρωτο. Το είχε πει άλλωστε πως αυτό είναι το απωθημένο του. Και είναι άδικο για έναν τέτοιο παίκτη να μην το έχει ζήσει στην Τουμπα με την ασπρόμαυρη φανέλα.

Και όμως αυτόν τον παίκτη πριν από μερικά χρόνια κάποιοι δεν τον ήθελαν στον ΠΑΟΚ όταν είχε ολοκληρώσει το συμβόλαιο του. Θυμάστε εκείνο το σήριαλ… Και όμως αν και θα μπορούσε να πάει για την μεγάλη αρπαχτή στην Σαουδική Αραβία, περίμενε υπομονετικά γιατί πολύ απλά είναι ΠΑΟΚ. Και αυτό τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε και άλλο.

Ο ίδιος ευχαριστεί και ευγνωμονεί τον ΠΑΟΚ αλλά και ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να τον ευχαριστεί. Δεν ήθελε να φύγει για παράδειγμα στην Βόλφσμπουργκ, πήγε και έφερε χρήματα στα ταμεία του Συλλόγου που του επέτρεψαν να καλύψει ανάγκες και έξοδα. Τότε που ο ΠΑΟΚ ζούσε από τις σάρκες του.

Και όμως για να πάω αντίθετα στο ρεύμα, αν κανείς μου ζητούσε να ξεχωρίσω τη στιγμή που είπα «αυτός είναι αρχηγός, αυτός είναι προσωπικότητα» θα στεκόμουν σε εκείνη την αποφράδα βραδιά με πρωταγωνιστή τον Κομίνη. Όταν έπιασε η κάμερα τον Αντρέ μπροστά στον Ιβάν Σαββίδη να προσπαθεί να τον προστατέψει ζητώντας του να μην πάρει την ομάδα και να φύγει κάνοντας την κίνηση με το χέρι πως «κάνει λάθος». Ελάχιστοι στον ΠΑΟΚ έχουν μπει στην διαδικασία να το κάνουν αυτό. Εκρινε πως αυτό ήταν το σωστό και το έπραξε. Θα μπορούσε να είχε βολευτεί π.χ. στο συμβόλαιο του, δεν θα του χρέωνε κανείς τίποτε  και όμως είχε το θάρρος της γνώμης.

Για τον Αντρέ μπορώ να γράφω ώρες. Τον ευχαριστώ γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να περιγράψω το γκολ του τελικού απέναντι στον Μπάρκα ή το απίστευτο γκολ στο Αγρίνιο την χρονιά του αήττητου Πρωταθλήματος. Τον ευχαριστώ επίσης γιατί περιέγραψα τη στιγμή που έχοντας ρήξη χιαστού μπήκε στην Τούμπα στο ματς με τον Λεβαδειακό. Τον ευχαριστώ γιατί περιέγραψα και την εικόνα με το μπαταρισμένο κεφάλι γεμάτο αίματα. Πολλά ακόμη ευχαριστώ στον Αντρέ… ατέλειωτα.

Σήμερα ο Αντρέ κρεμά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Δύσκολη στιγμή που λογικά δεν  μπορεί να τη διαχειριστεί όσο και αν την έχει δουλέψει μέσα του. Αλλά νομίζω πως το πιο σημαντικό για μια προσωπικότητα σαν τον Αντρέ, είναι η επόμενη μέρα να έρθει άμεσα.

Ξέρω πως  έχει την ανάγκη να απολαύσει ένα καλοκαίρι με την σύζυγο του και την κόρη του. Αλλά δεν πρέπει να αργήσει η στιγμή που θα είναι παρόντας στα αποδυτήρια, στο ποδοσφαιρικό τμήμα, στον οργανισμό του ΠΑΟΚ. Εχει πολλά να δώσει αρκεί φυσικά να του δοθεί και ο «χώρος» αλλά και ο χρόνος να τα πράξει. Γιατί είναι προφανές πως μπορεί να έχει ιδέες, να έχει προτάσεις να έχει εμπειρία αλλά αυτά φαντάζουν «κούφια λόγια» σε μια ομάδα όπου για παράδειγμα ο μεταγραφικός σχεδιασμός απουσιάζει ή τα πάντα πρέπει να περάσουν από τρεις ή τέσσερις ή πέντε ανθρώπους μέχρι να φτάσουν εκεί που πρέπει. Αλλά αυτά ας τα δούμε από αύριο. Σήμερα η βραδιά είναι δική του.