Η ιδιαιτερότητα του διασημότερου, ιταλικού «Murales»

 Το διάσημο «Murales», όπως αποκαλούν στην Ιταλία τα γκράφιτι και γενικώς την street- art, την τέχνη του δρόμου φιλοτεχνήθηκε το 1990 από τον Μάριο Φιλάρντι, έναν 20χρονο τότε φοιτητή των Καλών Τεχνών με αποκλειστικό στόχο και σκοπό να τιμήσει την κατάκτηση, από τη Νάπολι του 2ου της scudetto, δεύτερου από τα συνολικά 4 της ύπαρξής της με καθοδηγητή και ηγέτη τον αποκαλούμενο «D1OS».         

 Με τη σύλληψή του για τη γνωστή υπόθεση της χρήσης ναρκωτικών και τη φυγάδευσή του, νύχτα από την Ιταλία η πόλη, αλλά και το ποδοσφαιρικό της καμάρι σταδιακά ξεφούσκωσαν πέφτοντας στην πλήρη ανωνυμία. Ακολούθησαν η χρεοκοπία, οι συλλήψεις τριών προέδρων, ο υποβιβασμός στη 2η κατηγορία, έναν ακόμη περισσότερο ντροπιαστικό στην 3η και παράλληλα, μαζί με την πλήρη κατάντια ξεθώριαζε αναπόφευκτα και το γκράφιτι σύμβολο μίας άλλης, και κυρίως «χρυσής» εποχής.

 Ο ερχομός του βαθύπλουτου κινηματογραφικού παραγωγού, Αουρέλιο Ντε Λαουρέντιις θα ξαναέδινε στην πόλη και τη Νάπολι τις παλιές τους δόξες. Και εκεί που η ομάδα είχε να πανηγυρίσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος 33 ολόκληρα χρόνια, στις τρεις τελευταίες σεζόν ξαφνικά κέρδισε άλλα δύο μαζεμένα: 4, ένα περισσότερο από τη Ρόμα, δύο από τη Λάτσιο για να δώσουμε μία εικόνα.

 Με αφορμή το 3ο scudetto, και ύστερα από πρωτοβουλία του Αργεντινού καλλιτέχνη, Φρανσίσκο Μποζολέτι το «Murales» και τα χρώματά του ξανά ζωντάνεψαν. Κι εκεί που έβλεπες σπάνια ανθρώπους στα δρομάκια της «Ισπανικής  Συνοικίας», μίας από τις πλέον επικίνδυνες και κακόφημες της πόλης, η πολυκατοικία με τη γιγαντιαία απεικόνιση του Μαραντόνα όχι μόνο πλημμύριζε ξαφνικά από χιλιάδες κόσμου, περίεργους και μη, αλλά μετατρεπόταν σε κανονικότατο αξιοθέατο. Σε πραγματικό, λαϊκό προσκύνημα για τους απανταχού φίλους των «Partenopei», μ’ επισκεψιμότητα, εκτιμήθηκε, μεγαλύτερη και από το Βεζούβιο, την Πομπέι, το Κάπρι, την Ίσκια ή την Πρότσιντα.

 Ο Μποζολέτι δεν πείραξε απολύτως τίποτα, πέρα από τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα των χρωμάτων, από το αρχικό έργο του 20χρονου φοιτητή ο οποίος, προφανώς λόγω απειρίας δεν είχε εκτιμήσει σωστά ότι στο γκράφιτι 10 και πλέον μέτρων, το πρόσωπο του Ντιέγκο, τα μάτια, η μύτη και το στόμα του βγήκαν αναγκαστικά στην ίδια ακριβώς ευθεία με το παράθυρο, του μπάνιου στον 2ο όροφο του εν λόγω διαμερίσματος. Πράγμα που σημαίνει ότι, για να είναι ευδιάκριτο το πρόσωπό του, τα πατζούρια του διάσημου παραθύρου θα πρέπει να βρίσκονται μονίμως κλειστά.

 «Και τα κρατάω κλειστά όλη μέρα!», διαβεβαιώνει ο Τσίρο Βιτιέλλο, ο σημερινός ιδιοκτήτης του προσθέτοντας πως τα ανοίγει μόνο, είτε πολύ νωρίς τα χαράματα, είτε μες στη νύχτα.

 «Στα 20 χρόνια που μένω στη γειτονιά, απ’ αυτό το παράθυρο έγινα μάρτυρας ενός σημαντικού κομματιού της Ιστορίας της Νάπολι. Είδα φιλάθλους να κλαίνε και να γελάνε, είδα προπονητές, παίκτες και προέδρους να προσεύχονται. Κρίμα, που μόνο ο   απεικονιζόμενος και άμεσα ενδιαφερόμενος δεν μπόρεσε ποτέ του να διαπιστώσει από κοντά τη λατρεία που ακόμη και σήμερα θρέφει ο κόσμος για ό,τι αντιπροσώπευσε γι’ αυτήν την πόλη».