Όταν ο Μουρίνιο έπαψε να είναι… Μουρίνιο

 Η πρόσφατη απόλυσή του από τη Φενερμπαχτσέ, η 5η της καριέρας του ύστερα από εκείνες από την Τσέλσι, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Τόττεναμ και τη Ρόμα όχι μόνο επιβεβαίωσαν ότι η συνεχής, καθοδική του πορεία έφτασε στο σημείο μηδέν: αλλά και ότι, εάν δεν βγάλει την πρίζα για ένα διάστημα και δεν αναρωτηθεί ποια ήταν τα λάθη του, στο τέλος της σούμας οι αποτυχίες του θα έχουν επισκιάσει τις επιτυχίες του.

 Λάθη επικοινωνιακά, με μία μόνιμη, καυστική ειρωνεία που αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο στη μείωση των όποιων αντιπάλων συναδέλφων του. Συχνά, πυκνά και των ιδίων των ποδοσφαιριστών του γιατί εκείνος, με τη μεγαλομανία που τον έδερνε, ως απεσταλμένος σ’ αυτή τη γη του Θεού ή κάποιας ανωτέρας δύναμης δεν υπήρχε περίπτωση να παραδεχόταν ποτέ του πως είχε φταίξει στο ο,τιδήποτε.

 Ματαιόδοξος όσο λίγοι, η αλήθεια είναι πως για μία 10ετία άλλαξε πράγματι το ποδόσφαιρο όταν όμως συνειδητοποίησε ότι δεν τα κατάφερνε όπως παλαιότερα αρνήθηκε ν’ αποδεχθεί πως ο Κόσμος θα άλλαζε ποτέ τον ίδιο.

 Από τους 26 τίτλους καριέρας, σύμφωνοι ξεχωρίζουν το Uefa με την Πόρτο, τα δύο Champions League με Πόρτο και Ίντερ, το Europa League με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το Conference League με τη Ρόμα, τα 21 πρωταθλήματα, κύπελλα ή κυπελλάκια σε Πορτογαλία, Ιταλία, Αγγλία και Ισπανία. Αναλύοντάς το όμως από την ανάποδη ξεχώρισε επίσης και το γεγονός ότι με τις πανίσχυρες τότε Τσέλσι και Ρεάλ Μαδρίτης ποτέ του δεν γεύτηκε τη χαρά ενός ευρωπαϊκού τίτλου.

 Ο Χοσέ Μάριο ντος Σάντος Μουρίνιο Φέλιξ, του σήμερα είναι ένας βασιλιάς χωρίς σκήπτρα, που απομονώθηκε και τέθηκε στο περιθώριο από το ίδιο του το Εγώ. Που αρνείται ν’ αποδεχθεί ότι δεν εξασκεί πλέον καμία απολύτως γοητεία. Και το ο,τιδήποτε που κάποτε ακουμπούσε όχι μόνο δεν ανθίζει, αλλά μαραζώνει.

 Ο Μουρίνιο του σήμερα παραμένει πάντα ο προπονητής που εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του «Special», και ας επιβεβαιώνουν οι αριθμοί ότι έχει να προκριθεί, είτε σε όμιλο, είτε σε τελική φάση ενός Champions League εφτά ολόκληρες σεζόν, από τις οποίες δύο συνεχόμενες με τη Φενερμπαχτσέ.

 Η οποία και σωστά, τον έστειλε πρόωρα στο λογιστήριο επιπλέον απομυθοποιώντας τον με τον χειρότερο τρόπο, γιατί την επομένη της απόλυσής του ανακοίνωνε συμφωνία με το Ακτούρκογλου, τον επιθετικό της Μπενφίκα που ο Μουρίνιο είχε ζητήσει στην Κωνσταντινούπολη, εννοείται πριν τον στείλει σπίτι του με το νικητήριο γκολ στο «Ντα Λουζ».

 Ο Μουρίνιο του σήμερα είναι ένας εξόριστος Ναπολέοντας, ένας πρώην μάγος που δεν θυμάται πλέον το πώς να βγάλει το κουνέλι από το κύλινδρό του. Ένας αλαζονικός, κολλημένος και ξεπερασμένος προπονητής που τόσο ύστερα από ένα Ρεάλ- Μπαρτσελόνα, όσο ένα Γιουνάιτεντ- Σίτι είχε πει για τον Πεπ Γκουαρντιόλα πως «εάν αγαπούσε περισσότερο τη δουλειά του, είναι βέβαιο πως δεν θα έχανε όλα του τα μαλλιά». Δυστυχώς για τον Μουρίνιο, τα μόνα, γερά που έμειναν πλέον στο κεφάλι του έχοντας χάσει ο,τιδήποτε γύρω του τον είχαν κάνει κάποτε «Ιδιαίτερο».