Ήταν η δεύτερη φορά στο τελευταίο 5μηνο που ο ιταλικός Τύπος, κατακόκκινος κι εκείνος από ντροπή αναγκάστηκε ν’ ασχοληθεί μ’ ένα περιστατικό ακραίας και πρωτοφανούς βαρβαρότητας με πιτσιρικάδες να πέφτουν θύματα της οργής, υποτίθεται ενηλίκων και μάλιστα γονέων.

 Τον περασμένο Απρίλιο, κατά τη διάρκεια του αγώνα Ριπόστο- Πεντάρα, για το πρωτάθλημα Under 17, εξαγριωμένοι γονείς πήδηξαν τα κάγκελα, εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο και έκαναν «τόπι» στο ξύλο έναν 19χρονο διαιτητή, φοιτητή Ιατρικής στο πρώτο έτος που αναγκάστηκε να περάσει το καλοκαίρι του, με κολάρο και σε αναπηρικό καροτσάκι. Το μάρμαρο της τρέλας πλήρωσαν και οι μισοί παίκτες που τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό 5.5 χρόνων.

 Ενώ την περασμένη Κυριακή, κατά τη διάρκεια του αγώνα Κολένιο- Βολπιάνο Πιανέζε, για το πρωτάθλημα Under 14, ένας 40χρονος γονέας έστειλε στο νοσοκομείο έναν 13χρονο τερματοφύλακα με κατάγματα ζυγωματικού, αλλά και περόνης. Ζήτησε συγγνώμη, αλλά τι να το κάνουμε (;) το κακό είχε ήδη γίνει. Συνελήφθη και από κει και πέρα η δικαιοσύνη θα πράξει τα δέοντα.

 Ανεξάρτητα από το πόσο παραδειγματική θα είναι η όποια τιμωρία του, η αίσθηση δυστυχώς που μένει, και δεν ξεγράφεται με τίποτα είναι τα λάθος παραδείγματα που δίνουν στους νεότερους οι υποτίθεται ώριμοι και ενήλικοι- γονείς.

 Μία γενιά «δήμιων», άξεστων, άνανδρων και βαρβάρων που αφού είναι ικανοί να τα βάλουν μ’ έναν 13χρονο, κάποια άλλη στιγμή θα είναι εξίσου ικανοί να μαυρίσουν στο ξύλο και τον όποιο καθηγητή τολμήσει -απλά τολμήσει- να παρατηρήσει το παιδί τους για το ο,τιδήποτε. Κι από την άλλη πάλι, βλέποντας ένας πιτσιρικάς το πώς φέρεται ένας ενήλικας, με μαθηματική ακρίβεια, κάπου, κάποτε θα τον μιμηθεί.

 Κατά τα άλλα υποτίθεται πως ένας αθλητικός χώρος θα έπρεπε να ήταν ένα είδος Σχολείου όπου μαθαίνονται οι νόμοι της ομαδικότητας, οι κανονισμοί και το πώς να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Όπου, ναι μεν διασκεδάζουμε, αλλά παράλληλα μελετώντας και παρατηρώντας το πώς γινόμαστε ενήλικες.

 Κρίμα, να μην υπάρχει κάτι ανάλογο και για όλους εκείνους τους γονείς, κυρίως ποδοσφαιρόφιλους που έχουν πειστεί ότι κρύβουν έναν Μέσι στα σπίτια τους. Που νομίζουν ότι το παιδί τους είναι καλύτερο και πλέον ταλαντούχο από το άλλο και αν τυχόν ένας προπονητής έχει διαφορετική άποψη, τότε είναι που γεννιούνται και ξεσπούν αυτά τα αδιανόητα φαινόμενα βίας.

 Κρίμα, να μην υπάρχει μία σχολή που να μαθαίνει και στους γονείς να σέβονται τις απόψεις όσων ειδικών γνωρίζουν πολλά περισσότερα από τους ίδιους. Που να σέβονται τους άλλους γονείς , που να μην προσβάλλουν, να μην βρίζουν αντιπάλους και κυρίως να μην επιτίθενται σε πιτσιρικάδες.

 Κάποτε στο Μιλανέλλο, έξω από το προπονητικό κέντρο της Μίλαν υπήρχε η εξής επιγραφή: «Εάν νομίζεται ότι το παιδί σας είναι ο Μέσι, παρακαλείστε να τον πάτε στη Μπαρτσελόνα». Κι αυτό, από μόνο του απαντά και στο που φτάσαμε, και στο πως καταντήσαμε…   

Ιταλία