Αδιάβαστοι με ευθύνη Γιοβάνοβιτς! Έλλειψη χαρακτήρα, Τσιμίκας… Ιμπραΐμοβιτς

Ούτε η λέξη Ατυχία, ούτε η λέξη Αδικία ανταποκρίνονται στο χθεσινό στραπάτσο με 3-1 από την Σκωτία, με το οποίο ουσιαστικά η Εθνική Ελλάδας λέει...”Goodbye Mundial”! Κι ας χρειάστηκε να έχει ο αντίπαλος μας 100% ευστοχία (3 γκολ στις ισάριθμες τελικές στο στόχο) κι ας προέκυψαν και τα 3 γκολ τους από ισάριθμες δικές μας ”ασιστ” (ελληνικά πόδια). Οι σωστές λέξεις, αυτές που ταιριάζουν στην οδυνηρή, στενάχωρη και προβληματική ήττα μας, είναι Αυτοκτονία & Αποτυχία!!!

Αυτοκτονία γιατί για μια ώρα αγώνα είσαι σαφέστατα καλύτερος, παίζεις κανονικό ποδόσφαιρο ενίοτε και όμορφο, τακτικά/στρατηγικά έχεις πάει τον “Τελικό” εκεί που θέλεις, στο χορτάρι αναδεικνύεις την ξεκάθαρα διαφορά ποιότητας που σε χωρίζει από τον αντίπαλό σου και όταν επιτέλους βρίσκεις το γκολ που σου έλειπε στο 62', μετά ... καταρρέεις!! Η ισοφάριση μέσα σε δυο λεπτά, το δεύτερο γκολ δώρο που προσφέρεις στους γηπεδούχους πάλι από στημένο και το απίστευτο...αυτογκόλ του Τζολάκη στα χασομέρια για το 3-1, σε ξαφνική απώλεια συγκέντρωσης παραπέμπει, κάτι που έφερε και την ... κατάρρευση!! Καταλαβαίνω πως η Εθνική Ελλάδας, στην σημερινή βερσιόν της – με το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, με παίκτες πολύ ταλαντούχους/μπαλάτους/εξελίξιμους από την μέση και μπροστά, που θέλει και μπορεί να παίξει συνδυαστικό ποδόσφαιρο - όντως αρέσει. Σε κάποιους αρέσει πολύ και την...απολαμβάνουν. Δικαιολογημένα όταν την συγκρίνουν με τις προηγούμενες ομάδες μας. Όπως άρεσε και χθες στα 2/3 της αναμέτρησης στο “Χάμπτεν Πάρκ” αλλά μέχρι εκεί γιατί μετά πρέπει να γίνει και η κριτική.

Ναι , η Εθνική μας για μια ώρα ήταν η απόλυτα κυρίαρχος, με στόχο-προσήλωση κυκλοφόρησε καλά τη μπάλα (το 0-1 προέκυψε μετά από 45 πάσες!), κάλυψε με ορθολογική προσέγγιση την απουσία εκρηκτικότητας και την απουσία του “καλλιτέχνη” Καρέτσα, προσπαθώντας να βρει την στιγμή της. Τις είχε και τις έχασε στο πρώτο 10λεπτο με τον Παυλίδη και στην επανάληψη, στο 0-0 με την ευκαιρία του Μασούρα(και οι δυο ήταν σχεδόν τέλεια δομημένες επιθέσεις). Αλλά και μετά το 2-1 με την άστοχη κεφαλιά του Κωνσταντέλια μέσα από την μικρή περιοχή αλλά κυρίως με τρομερή προσωπική ενέργεια και εκτέλεση του Καρέτσα, που έβγαλε ο Γκαν!! Η απαράδεκτη αδράνεια στις στατικές φάσεις (κυρίως από κίπερ και στόπερ), κάποια κραχτά ατομικά λάθη, το μεγάλο έλλειμμα που υπάρχει στο “6” και ΚΥΡΊΩΣ Η ΈΛΛΕΙΨΉ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ έφεραν το πολύ κακό & υπερβολικό 3-1!! Το χειρότερο; Η “γαλανόλευκη” πρέπει να τερματίσει με 3 σερί νίκες, αρχής γενομένης την Κυριακή στην Δανία. Οπότε ίσως και... ένα θαύμα να μην φτάσει για κάτι τόσο απίθανο!! Θα μου πείτε απίθανο έμοιαζε και πριν από ένα μήνα να χάσουμε κι από Δανία και από Σκωτία, με ισάριθμες 3άρες και συνολικό σκορ 6-1 σε βάρος μας...

Γκράντε αποτυχία ο πιθανός αποκλεισμός 

Από εκεί και πέρα Τα σχόλια τύπου ... “κρίμα και άδικο”, ”ήμασταν άτυχοι”, “πόρνη η μπάλα” , “κωλόφαρδη η Σκωτία, μας κέρδισε μόνο με τα στημένα”, “αυτοί με ...μηδέν φάσεις μας έβαλε τρία”, ΟΥΤΕ ΣΤΕΚΟΥΝ σοβαρά, ΟΥΤΕ ΒΟΗΘΟΎΝ στην πρόοδο της νεανικής “γαλανόλευκης”, ΟΥΤΕ μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για τον κόουτς Γιοβάνοβιτς ή τους παίκτες. Η ήττα είναι πάντα ήττα, πόσο μάλλον σε ένα ματς που τον έλεγες και “Τελικό” για την “γαλανόλευκη” και από έναν αντίπαλο που είναι κατώτερος σου! Ναι, είχαμε την απόλυτη υπεροχή, είχαμε υπέρ μας την ροή του αγώνα και τις φάσεις μέχρι το 0-1, η ... 3άρα όμως, που ακολούθησε, ουσιαστικά με ...γκολ καρμπόν (τα δυο πρώτα), ήταν πολύ κακό αποτέλεσμα. Έμοιαζε με την διάλυση μιας φανταχτερής ψευδαίσθησης, από την σκληρή πραγματικότητα. Και προφανώς ενδεχόμενος αποκλεισμός (το πιθανότερο πλέον) θα αποτελέσει γκράντε αποτυχία για το συγκρότημα του Γιοβάνοβιτς. Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς: είχαμε μια πολύ καλή κλήρωση, σε έναν όμιλο που τουλάχιστον η δεύτερη θέση που οδηγεί στα μπαράζ ήταν σχεδόν... αυτονόητη!! Τι, όχι;

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα λεγόμενα “στημένα”, οι στατικές φάσεις αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ποδοσφαίρου. Και ενίοτε πολύ μεγάλο αβανταζ για μια ομάδα ώστε να παίρνει αποτελέσματα. Οι στατικές φάσεις , λοιπόν, ήταν και το μεγάλο όπλο της Σκωτίας. Η Ελλάδα, με σημαντική ευθύνη θεωρώ του κόουτς Γιοβάνοβιτς, εμφανίστηκε παντελώς αδιάβαστη κι απροετοίμαστη σε αυτό το...κομμάτι. Λες και δεν τις είχαν δουλέψει, δεν τις περίμεναν!! Τα σώματα τους, τα μαρκαρίσματα και οι τοποθετήσεις μας! Απίστευτο γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να μας απειλήσουν με γκολ και έτσι μας τα έβαλαν φτάνοντας στην ανατροπή. Εδώ πάει το... “αυτοκτονία”.

Πάμε τώρα και στην... “ατυχία” που ακούω σε...κασέτα από χθες βράδυ, σε έναν άκρατο “φιλελληνικό μπαρόκ”:

Ήταν θέμα τύχης ή ανικανότητας που ο Παυλίδης αρκούσε μια απλή επαφή για να σπρώξει την μπάλα στα δυχτια στο πρώτο ημίχρονο αλλά έχασε το άχαστο;

Ήταν θέμα τύχης ή ποιοτικού ελλείματος στην εκτέλεση, η ευκαιρία που χάνει ο Μασούρας στην επανάληψη;

Ήταν θέμα τύχης ή ικανότητας του Γκαν που στο τέλος αποσοβεί με τρομερά ρεφλέξ την γκολάρα που πήγε να του βάλει ο Καρέτσας (παίζει και ο αντίπαλος τερματοφύλακας, ξέρετε); Ο Γκαν αν ήταν στη θέση του Τζολάκη θα μπορούσε ή όχι να αποσοβήσει το 1-1 ή το 2-1

'Ήταν θέμα τύχης ή λάθος αξιολόγησης και απόφασης των αρμοδίων να ξεκινήσει στο τέρμα της “γαλανόλευκης” με τον τελείως ντεφορμέ Τζολάκη; Είναι εμφανές πως το παιδί έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του, δεν πατάει καλά στα πόδια του, πάει να “καεί” από την non stop χρησιμοποίησή του από πέρσι. Για μένα χθες έχει μικρή ευθύνη μαζί με την άμυνα του και στα δυο πρώτα γκολ που παρέμεινε “βιδωμένος” στο κέντρο της εστίας του. Ειδικά στο 1-1 και στο σουτ από το ύψος του πέναλτι – και λίγο πιο αριστερά - να κάνει βεντάλια, μικραίνοντας το σώμα του. Εντάξει, το τρίτο γκολ που τρώει είναι μια φάση που δεν συναντάς συχνά στο ποδόσφαιρο, με τον Τζολάκη να παθαίνει εκεί...Λαφόντ!!

Ήταν θέμα τύχης ή απώλεια ψυχραιμίας του Γιοβάνοβιτς οι μαζεμένες τρείς αλλαγές 5 λεπτά μετα το 1-1. Βιαστικές κι αχρείαστες αφού η ομάδα πήγαινε πολύ καλά μέχρι τότε. Ειδικά η απόσυρση από το ματς εκείνη την στιγμή του πολύ καλού Μπακασέτα ήταν άστοχη και στοίχισε...

Ήταν θέμα τύχης ή της ...έπαρσης που έβγαλε ο Τσιμίκας μετά το 0-1; Χρίστηκε σκόρερ & ήταν από τους καλύτερους μέχρι τότε αλλά μετά έχασε την συγκέντρωσή του. Η εικόνα του να φτιάχνει αυτάρεσκα το μαλλί του πριν από το στημένο που εφερε το γκολ παρέπεμπε σε ... Ιμπραιμοβιτς (αυτός όντως ήταν icon, όχι ο “Τσίμι”).Ή το tragic με το τελείως απέριττο/αψυχολόγητο κτύπημα με το χέρι του στο πρόσωπο του Μακ Γκιν, ένα φάουλ που έφερε και το 2-1

Γενικά όταν τρως 3 γκολ σε λιγότερο από μισή ώρα από τη συγκεκριμένη Σκωτία - είναι πολύ μέτριος ο αντίπαλος, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά – δεν μπορείς να το ρίξεις αποκλειστικά στην τύχη. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όσο κι αν δεν μας αρέσει. Η Σκωτία που βολευόταν και με την ισοπαλία, βρήκε τις στατικές φάσεις που έψαχνεκαι ανέτρεψε όλα τα δεδομένα της εικόνας του αγώνα.

Να έρθουν κι άλλοι «Καρέτσες», «Τζόληδες» «Κωνσταντέλιες»

Στο δια ταύτα τι πρέπει να γίνει:

1) Η τωρινή Εθνική είναι μπαλάτη, δημιουργική και ... νεαρή αλλά είναι και ποικιλοτρόπως soft. Δεν είναι τόσο μαχητική/πολεμική όταν χρειαστεί, ούτε τόσο κυνική όσο απαιτούν οι στιγμές ενώ η χαρά του παιχνιδιού δεν αρκεί/δεν φτάνει για να βρεθείς σε μια μεγάλη διοργάνωση...

2) Πνευματικά – ψυχολογικά – αμυντικά είναι ευάλωτη και κυρίως είναι καλή ακόμη μόνο όταν έχει την μπάλα στα πόδια...

3) Πρέπει να προσθέσει εμπειρίες μέσα από δύσκολες αποστολές και ματς υψηλών απαιτήσεων/πνευματικής πίεσης, βάζοντας και μια “κεντρική ιδέα στο παιχνίδι της (δουλειά Γιοβάνοβιτς είναι αυτό, δεν το έχουμε ακόμη – το είχε περάσει ο Κλαρκ στη Σκωτία)...

4) Να γίνει σαφέστατα πιο “σκληρό” γκρούπ,να αποκτήσει πραγματικό χαρακτήρα και όχι το τωρινό “στυλάκι” πως είμαστε κάποιοι και τους έχουμε αλλά στην πρώτη αναποδιά... κλονιζόμαστε και παραδινόμαστε (μας συνέβη με Αγγλία, Σκωτία, Δανία εντός και χθες)...

5) Να έρθουν κι άλλοι Καρέτσες», «Τζόληδες» «Κωνσταντέλιες», “Βαγιαννίδηδες” (πολύ μεστή εμφάνιση χθες), “Ζαφείρηδες”, να καθιερωθεί ο Τζήμας ή ο Κωστούλας στην Μπραϊτον και οι υπάρχοντες να δέσουν και να αξιοποιηθούν ακόμη καλύτερα...

6) Να βρεθεί έναν μεγάλο χαφ και εναλλακτικό πλάνο όταν το set στραβώνει...

7) Και κυρίως όλο το γκρούπ να μάθει από αυτή, την πρώτη “χαμένη ευκαιρία”. Και όπως φάνηκε έχουν να μάθουν ακόμη πολλά...