Η πραγματική ευθύνη του Νίκολιτς και τα λάθη των παικτών της ΑΕΚ

Δυστυχώς η εξήγηση για το πώς η ΑΕΚ έχασε από τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια είναι πολύ απλή. Μία πιο «δεμένη» ομάδα, μία πιο έτοιμη ομάδα, χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό, κέρδισε ένα σύνολο που ακόμη «ψάχνεται» και το οποίο έκανε παιδαριώδη λάθη, βγάζοντας στο γήπεδο χτυπητές αδυναμίες, στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα.

Η ΑΕΚ έχασε δίκαια χθες. Και έχασε γιατί στο καλό της διάστημα (20λεπτά στο πρώτο ημίχρονο) όπου είχε τρεις καλές ευκαιρίες, βρήκε απέναντί της τον Τσιφτσή και το δοκάρι. Από εκεί και πέρα ο ΠΑΟΚ εκμεταλλεύτηκε τα παιδικά λάθη των παικτών της ΑΕΚ και βρήκε δυο γκολ. Θα μπορούσε να έβρισκε κι άλλα, γιατί τα λάθη της η ΑΕΚ ξεκίνησε να τα κάνει από το 2’ (!), όμως ευτυχώς γι’ αυτή στις τελικές προσπάθειες βρέθηκε ο Γιακουμάκης.

Δεν θα αναλύσω φάση – φάση. Δεν υπάρχει λόγος. Το ματς μπορεί να χωριστεί σε δυο μέρη: το πρώτο και το δεύτερο ημίχρονο. Στο πρώτο αν και έκανε «δώρα» στον ΠΑΟΚ, όπως είπαμε ο αντίπαλος τα «πέταξε». Δημιουργικά η ομάδα έκανε συνολικά εννέα τελικές στα 45 λεπτά που παίχθηκαν αρχικά. Είχε το δοκάρι, είχε άλλες δυο καλές στιγμές από στημένα. Θα μπορούσε να είχε κι άλλες τελικές, έφτιαχνε προϋποθέσεις, αλλά η τελικές επιλογές των Κοϊτά και Ζοάο Μάριο (ο Κουτέσα ήταν αόρατος χθες) ήταν κακές. Ο ΠΑΟΚ σε σετ παιχνίδι δεν έκανε κάτι, ενώ δεν έβγαλε και αντεπιθέσεις, με τον συγκλονιστικό Βίντα να κόβει δύο κάθετες, που αν περνούσαν θα δημιουργούσαν πρόβλημα.

Η ΑΕΚ δέχθηκε το 0-1 στο 45’. Δεν πήρε τη δεύτερη μπάλα μετά το φάουλ στο τείχος, δεν μάρκαρε ο Ρότα τον Ζίβκοβιτς στη σέντρα του Σέρβου και ο Μπάμπα μόνος του στη μικρή περιοχή σκοράρει. Ηταν σοκ το 0-1. Η ομάδα θα περιμέναμε όλοι να αντιδράσει. Βασικά έπρεπε να αντιδράσει. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά έδωσε πάρε – βάλε και το 0-2.

Και μετά ακολούθησε το χειρότερο απ’ όλα αυτά: Η ΑΕΚ ήταν ανήμπορη να βγάλει αντίδραση. Δεν είχε πάθος, δεν είχε πλάνο, δεν είχε ψυχή, δεν είχε τίποτα. Ο ΠΑΟΚ είχε ψυχολογία και κάνοντας τα βασικά κράτησε το υπέρ του σκορ εύκολα ως το τέλος. Δεν είναι δυνατόν μετά το 0-2 να μην κάνει η ΑΕΚ μία σοβαρή φάση, παρά μία ατομική ενέργεια του Γιόβιτς και τη μεγάλη ευκαιρία του Πιερό στις καθυστερήσεις.

Η ΑΕΚ δεν μπορεί να παίξει με αντεπιθέσεις

Το μεγάλο πρόβλημα για την ΑΕΚ δεν είναι ότι έχασε το ματς ή μία ή δυο επιλογές του Νίκολιτς στην 11άδα που δεν βγήκαν.

Τη μεγάλη ευθύνη που ρίχνω στον Νίκολιτς είναι στο κομμάτι ότι πάρα πολλοί παίκτες, για να μην πω όλοι, είναι ντεφορμέ. Η τακτική προσέγγιση επίσης των αγώνων είναι λίγο περίεργη. Η ΑΕΚ με τους παίκτες που έχει, στη θεωρεία, θα πρέπει να είναι αυτή που θα έχει περισσότερη ώρα τη μπάλα και να δημιουργεί. Όχι να παίζει με αντεπιθέσεις. Ωστόσο, στα περισσότερα παιχνίδια της αυτό προσπαθεί να κάνει: να παίζει με αντεπιθέσεις. Για να παίξεις με αντεπιθέσεις πρέπει να κλέβεις μπάλες στον άξονα και να έχεις τη διαύγεια και τον τρόπο να τροφοδοτείς σωστά τους παίκτες μπροστά. Η ΑΕΚ δεν έχει τους παίκτες να τρέχουν συνεχώς και να κλέβουν στον άξονα. Ταυτόχρονα δεν έχει και τα μπακ ολκής που θα κάνουν τα πάντα στα άκρα.

Όλα αυτά φέρνουν μεγάλα κενά διαστήματα στο παιχνίδι της. Ως εκ τούτου αν βρεθεί ένας άξιος αντίπαλος μπορεί να την «σκοτώσει». Όπως έκανε η Τσέλιε και ο ΠΑΟΚ ως τώρα.  

Σε πρώτη φάση το ζητούμενο είναι η ψυχραιμία. Ξέρω ακούγεται σαν «βρισιά» αυτή η προτροπή, αλλά είναι σωστή αντιμετώπιση των πραγμάτων τη δεδομένη στιγμή. Από εκεί και πέρα το μεγάλο ζητούμενο είναι του προπονητή και των παικτών να ξαναβρούν τη φόρμα τους. Το ματς της Πέμπτης με την Αμπερντίν είναι κομβικής σημασίας. Η ΑΕΚ πρέπει πάση θυσία να κερδίσει. Δεν υπάρχει το ματς με τον Ολυμπιακό την Κυριακή, τελείωσε ο αγώνας με τον ΠΑΟΚ. Επιβάλλεται νίκη την Πέμπτη. Και από τώρα το γράφω: θέλω και πρέπει να δοθεί χρόνος στον προπονητή και τους παίκτες. Υπάρχουν δεδομένες αδυναμίες σε θέσεις, είναι ένα νέο γκρουπ με νέο προπονητή και φιλοσοφία. Τώρα μεταγραφές δεν γίνονται. Τον Γενάρη είναι μία άλλη ιστορία. Ο Νίκολιτς καλείται να πάρει απ’ αυτούς τους παίκτες που έχει στα χέρια του το 100%. Αν το καταφέρει μπορεί το πράγμα να «γλυκάνει». Αν όχι, φανταζόμαστε τι θα ζήσουμε…