Η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε στο σήμερα, χωρίς κάποια πράγματα να είναι "προγραμματισμένα" και "στοχευμένα". Η τυχαιότητα ή οι συγκυρίες ιστορικών γεγονότων που οδηγούν σε άλλα μεγαλύτερα είναι κάτι το σύνηθες στη σύσταση ποδοσφαιρικών συλλόγων.

Η Ατλέτικο πχ δεν δημιουργήθηκε από Μαδριλένους αλλά από Βάσκους. Συγκεκριμένα στις 26 Απριλίου 1903, τρεις Βάσκοι φοιτητές που ζούσαν στη Μαδρίτη, εμπνευσμένοι από την αγαπημένη τους Αθλέτικ Μπιλμπάο – αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα παράρτημα του μητρικού τους συλλόγου στην ισπανική πρωτεύουσα και εγένετω Ατλέτικο Μαδρίτης. Η Ατλέτικο Μαδρίτης ιδρύθηκε στην πραγματικότητα με το αρχικό όνομα Athletic Club Sucursal de Madrid («Παράρτημα Αθλητικού Ομίλου Μαδρίτης») .

Εκείνη την εποχή το ποδόσφαιρο στην Ισπανία γνώριζε άνθηση όμως παρέμενε στη σκιά άλλων παραδοσιακών θεαμάτων όπως οι ταυρομαχίες και η πελότα. Η χώρα δεν είχε ένα δομημένο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και οι περισσότεροι σύλλογοι βρίσκονταν ακόμα στην «παιδική τους ηλικία». Για την Ατλέτικο Μαδρίτης, τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, με περιορισμένους πόρους και βασικές εγκαταστάσεις.

Οι αγώνες διεξάγονταν σε αυτοσχέδια γήπεδα, με τον ελάχιστο δυνατό εξοπλισμό, και οι παίκτες του συλλόγου ήταν ερασιτέχνες με πλήρες ωράριο εκτός ποδοσφαίρου.

Αρχικά, η Αθλέτικ Μαδρίτης υιοθέτησε τις μπλε και άσπρες ρίγες της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η αρχική ομάδα αποτελούνταν κυρίως από Βάσκους παίκτες, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι για την αρχική επιτυχία της ομάδας, αφού έφεραν τις ικανότητες και τις ποδοσφαιρικές τους γνώσεις στην πρωτεύουσα. Αυτοί οι παίκτες γρήγορα καθιέρωσαν τον σύλλογο ως μια ανταγωνιστική ομάδα, παρόλο που οι διαθέσιμοι πόροι ήταν περιορισμένοι σε σύγκριση με μεγαλύτερες ομάδες.

Το 1911, συνέβη μια σημαντική αλλαγή που θα διαμόρφωνε την ταυτότητα της Αθλέτικ Μαδρίτης για πάντα. Ο σύλλογος επέλεξε εμφανίσεις με κόκκινες και άσπρες ρίγες, μια απόφαση που προέκυψε από πρακτικότητα και όχι από σχεδιασμό. Ο σύλλογος προσπάθησε πολύ για να βρει την ιδανική εμφάνιση, αλλά η μεγάλη διαθεσιμότητα κόκκινου και λευκού υφάσματος - που χρησιμοποιείται για την κατασκευή στρωμάτων - οδήγησε στην αλλαγή από μπλε-λευκό σε κόκκινο-λευκό.

Το ίδιο ισχύει και για την Μπιλμπάο. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιήθηκε υλικό που περίσσευε από στρώματα, με την Ισπανία να έχει πλεόνασμα από ρούχα με κόκκινες και άσπρες ρίγες εκείνη την εποχή, ενώ άλλες πηγές λένε πως το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Αθλέτικ, Χουανίτο Ελορντούι, ο οποίος ταξίδευε μέσω του λιμανιού του Μπιλμπάο για να φέρει πίσω την αρχική εμφάνιση από επισκέψεις στην αγγλική Μπλάκμπερν Ρόβερς,διαπίστωσε ότι η Μπλάκμπερν δεν είχε άλλες εμφανίσεις σε μια επίσκεψή του το 1911, οπότε σταμάτησε στο Σαουθάμπτον στο δρόμο της επιστροφής του στην Ισπανία και προμηθεύτηκε από εκεί και πάλι κόκκινο και λευκό ύφασμα και για τις 2 ομάδες.

Αυτή η αλλαγή διαφοροποίησε τον σύλλογο από τις βασκικές του ρίζες και σηματοδότησε την αρχή της νέας του ταυτότητας. Οι κόκκινες και οι άσπρες φανέλες έγιναν σύμβολο του συλλόγου και της επιθυμίας του να ξεπερνά τις προκλήσεις, και έγιναν ένα διάσημο κομμάτι της ταυτότητας της Ατλέτικο Μαδρίτης.

Αυτή η αλλαγή σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εποχής για τον σύλλογο. Η υιοθέτηση των κόκκινων και λευκών λωρίδων χάρισε στην ομάδα το παρατσούκλι «Λος Κολτσονέρος», ένας όρος που αργότερα θα υιοθετηθεί από τους οπαδούς ως μια υπενθύμιση των ριζών της ομάδας, που έχουν προέλευση κυρίως την εργατική τάξη. Η παραδοσιακή βάση οπαδών της Ατλέτικο Μαδρίτης συχνά εντοπίζεται στις εργατικές γειτονιές της Μαδρίτης, γεγονός που τους χάρισε και το παρατσούκλι «των κατασκευαστών στρωμάτων».

Τα κόκκινα και τα άσπρα χρώματα έγιναν συνώνυμα με τους παθιασμένους οπαδούς της Ατλέτικο, οι οποίοι έβλεπαν τον σύλλογο ως μια αντιπροσωπευτική κοσμοθεωρητική επέκταση του εαυτού τους. Στις 14 Δεκεμβρίου 1946, ο σύλλογος αποφάσισε να αφαιρέσει τη στρατιωτική παραπομπή από το όνομά του και λίγο αργότερα, στις 6 Ιανουαρίου, κατέληξε στο σημερινό όνομά Κλουμπ Ατλέτικο Ντε Μαντρίντ, για προφανείς λόγους.

Οι λόφοι της Λιβαδειάς

Η ηλιοφάνεια σε συνδυασμό με το πλούσιο πράσινο πέριξ του Δημοτικού σταδίου Λιβαδειάς «Λάμπρος Κατσώνης», αποτυπώνει μια από τις πολλές όμορφες πτυχές του ποδοσφαίρου, που μας κάνουν μία γερή ένεση νοσταλγίας, ανασύροντας στη μνήμη μας τα ποδοσφαιρικά μεσημέρια των παιδικών μας χρόνων.

Λόφοι δίπλα σε γήπεδα, λίγοτερες τηλεοπτικές καλύψεις σε περιοχές που έχουν κάτι να πουν και στην προκειμένη τα 160 μέτρα υψόμετρο της Λειβαδιάς, στην πανέμορφη Βοιωτία.

Η διαδρομή από την κεντρική πλατεία της Λιβαδειάς προς το στάδιο του Λεβαδειακού έχει μήκος περίπου 2 χιλιόμετρα. Το στάδιο βρίσκεται σε λόφο, οπότε η διαδρομή είναι συνεχώς ανηφορική. Αυτό την καθιστά πιο απαιτητική σε σχέση με μια απλή επίπεδη βόλτα. Το σκηνικό όμως είναι σαφώς διαφορετικό και αποζημιώνει τους ρομαντικούς.

Ο Πελέ στην Ακρόπολη

27 Ιουνίου 1961. Η Σάντος του θρυλικού Πελέ πάτησε σε ελληνικό χώμα. Ο βραζιλιάνικος σύλλογος είχε κάνει μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία, καταλήγοντας στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε Γαλλία-Ελβετία και αγωνίστηκε κόντρα σε Ίντερ, Ρόμα και Γιούβε στην Ιταλία. Παράλληλα νίκησε την Μπενφίκα του Εουσέμπιο.

Στην Έλλαδα διασταύρωσε τα ξίφη της, στο «Απόστολος Νικολαΐδης» με ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Στην επόμενη επίσκεψη του, κάποια χρόνια μετά, ο φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας φρόντισε να μας χαρίσει το κλίκ που επιβεβαίωνε την παρουσία του... σε τι άλλο; στην Ακρόπολη.

Πελέ

Λεβαδειακός
Ατλέτικο Μαδρίτης