Η ζωή μετά το ποδόσφαιρο! Πως είναι το αντίο στα 26;

Ένα συγκλονιστικό και γενναίο μήνυμα από έναν ποδοσφαιριστή που οι τραυματισμοί του πλήγωσαν πολλές φορές το κορμί.

Ακολουθώ τον Ζίνιο Βανχάουσντεν από το 2017,από τα 17 του. Οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες αδιαμφισβήτητες. Κορυφαίου επιπέδου παίκτης. Ξέρει μπάλα, έχει αντίληψη, βλέπει γήπεδο και για αμυντικός έχει πολύ καλό σουτ.

Μετά από κάθε σοβαρό τραυματισμό του, έλεγα "Δεν μπορεί, τώρα θα μπει ένα φρένο, να απολαύσει το ποδόσφαιρο και τη ζωή" και εκεί που όλα ήταν μέλι-γάλα, τσουπ ένας τραυματισμός πάλι και μάλιστα σοβαρός.

Τρεις φορές ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, ένα σοβαρό κάταγμα και μία δύσκολη κήλη. 5 άσχημοι τραυματισμοί σε 7 χρόνια.

Το μήνυμα του ότι σταματάει το ποδόσφαιρο στα 26:

Σήμερα λαμβάνω μια απόφαση που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να πάρω σε αυτήν την ηλικία. Μετά από 22 χρόνια ποδοσφαίρου, από τα τέσσερα μου χρόνια μέχρι τώρα, η ζωή μου ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής φτάνει στο τέλος της.

Το ποδόσφαιρο με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Μου έδωσε μια ζωή που ποτέ δεν τόλμησα να ονειρευτώ ως παιδί. Από το να υποστηρίζω την αγαπημένη μου ομάδα για χρόνια ως παιδί με τον μπαμπά μου στο Σκλεσίν, μέχρι που έπαιξα εκατό παιχνίδια για αυτήν, να σκοράρω για τους Ultras και ακόμη, να έχω την τιμή να είμαι αρχηγός εδώ. Δεν σταμάτησε εκεί... Πήρα την ευκαιρία να κάνω το ντεμπούτο μου στην εθνική ομάδα και να παίξω στη Σέριε Α. Όλα αυτά έμοιαζαν εξωπραγματικά όταν ξεκίνησα.

Πέρα από όλα αυτά τα όμορφα, τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα. Πολύ πιο βαριά απ' ό,τι φαινόταν. Τραυματισμοί, εγχειρήσεις, ενέσεις, φάρμακα... Έδωσα τα πάντα για να επιστρέψω, αλλά γινόταν πιο δύσκολο κάθε φορά. Συνέχεια αναζητούσα το επίπεδό μου, έπαιζα συχνά με πόνο και ζούσα μετά από κάθε προπόνηση ή αγώνα αβέβαιος για το πώς θα αντιδρούσε το σώμα μου την επόμενη μέρα. Συνέχισα να παλεύω για να είμαι ο παίκτης που ήθελα να είμαι, αλλά κάθε φορά ερχόταν ένας νέος αγώνας.

Μέσα στην καρδιά μου πάντα θα θέλω να είμαι ποδοσφαιριστής, αλλά το σώμα μου λέει αρκετά εδώ και καιρό. Και γι' αυτό - από σεβασμό στον εαυτό μου, στην υγεία μου και στην ευθύνη μου ως πατέρας - λαμβάνω αυτήν την απόφαση. Όσο σουρεαλιστικό κι αν φαίνεται που το γράφω αυτό. Αλλά θέλω να μπορώ να περπατάω στη ζωή μου χωρίς πόνο, να παίζω με τον γιο μου και να απολαμβάνω τη ζωή με την οικογένειά μου... Δεν ξέρω πώς θα είναι να ξυπνάω χωρίς ποδόσφαιρο, αλλά τώρα θα το ανακαλύψω.