Τυχαίο; Δε νομίζω...

Ούτε δέκα μέρες δεν πέρασαν από την προηγούμενη φορά που καταπιαστήκαμε με ένα αντίστοιχο "πρωτοφανές" θέμα (περίπτωση Κατίδη) και τα "πρωτοφανή" ...ξαναπρωτοφάνηκαν! Μήπως είναι πολύ προφανές κι όχι πρωτοφανές τελικά; Γράφει ο Μίλτος ο Νταλικέρης.
 

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι η «επιδημία» για την οποία έγραφα τότε, θα μας έδινε τόσο γρήγορα ένα νέο, επώνυμο και πιασάρικο κρούσμα, όπως αυτό του Κλάους. Ωστόσο, όταν ζεις στην Ελλάδα των Μνημονίων και καταφέρνεις να διατηρείς τον κοινό νου και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει γύρω σου, τότε πρέπει να τα περιμένεις όλα. Όπως πιτσιρικάδες σαν τον Κατίδη, που υψώνουν το χέρι σε ναζιστικό χαιρετισμό, ή άλλους -όχι και τόσο- πιτσιρικάδες σαν τον Κλάους, που πρώτα αναρωτιούνται «πού ΄σαι, ρε Παπαδόπουλε;» και μετά -δια της μεθόδου της κωλοτούμπας- ψάχνουν τρόπο να εξασφαλίσουν ένα «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για να μην ακολουθήσουν τη μοίρα του προηγούμενου «νοσταλγού» του φασισμού, τον οποίο (φασισμό) ποτέ δεν γνώρισε και άρα δεν γίνεται να νοστάλγησε...

Διαβάστε όλο το σχόλιο στο gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις