Αν ζούσε η Μαλβίνα είναι σίγουρο ότι θα την είχα φέρει εδώ στο gazzetta να γράφει. Θα μας έκανε τα νεύρα ριχτάρι, αλλά όλοι/ες θα την διαβάζαμε και θα την αγαπούσαμε.

Θα είχα τηλεφωνήσει στον Βασίλη Παπαθεοδώρου να του πω να της το προτείνει (αναποδα δεν γινόταν με τίποτα), εκείνος θα μου΄χε πει «ντρέπομαι ρε. Δική σου ιδέα είναι, κανόνισε.» Εγω θα της είχα πει ψέμματα ότι ηταν δική σου ιδέα…εκείνη θα ήξερε ότι εγω της λέω ψέμματα, αλλά αυτό θα την διασκεδαζε αφάνταστα και θα μου είχε δώσει την οδηγία:

-Αυριο το βράδι θα σας μαγειρέψω σπίτι. Φέρ’τον!

Θα’χαμε πάει… σε ένα από τα δεκάδες σπίτια που αλλαζε σαν πουκάμισα…. Θα τον είχε χαιρετήσει λες και τον ήξερε 30 χρόνια… θα μας μαγείρευε γιαπωνέζικο, κινέζικο, ηπειρώτικο, γαλλικό… δηλαδή μαλβινέζικα… δεν μπορούσε να αντιγράψει τίποτα… ούτε μια τελεία. Ετσι και στη μαγειρική… που ήταν θεία… αλλά πάντα δικής της  έμπνευσης… σου’λεγε: έτσι τρώνε το κοτόπουλο στην νοτιοδυτική Σαγκάη… άντε εσύ να΄χεις διαφορετική γνώμη… έτσι κι αλλιώς ήταν πεντανόστιμο κι ας ηταν και από το νοτιοδυτικό Πεκίνο…θα τον είχε ρωτήσει με τρομερό ενδιαφέρον για τα παιδιά του… τη γυναίκα του… τον αδελφό του… θα του έλεγε για μένα (που ήμουν φίλος της) ότι μπροστά μου ο Λαρι Κινγκ είναι μια πορδή… θα διέκοπτε για να μιλήσει κανένα  20λεπτο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (που επίσης ήταν φίλη της), θα εφτιαχνε κανένα σουφλε… θα μας έλεγε 2-3 γκομενικά… θα ανέτρεπε για πλακα 2-3 κοσμοθεωρίες του Βασίλη… και κατά τις 4 το πρωί, έχοντας του δώσει ταϋλανδέζικο μοσχάράκι για το σπίτι και καθώς θα μας είχε ξεπροβοδίσει θα του έλεγε:

LIFE