Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μια καλή ταινία μπορεί να μου φτιάξει την Παρασκευή και μία κακή μπορεί να με κάνει να κλοτσάω μικρά μαλλιαρά ζώα. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Μπροστά στον κίνδυνο να ρίξω βολέ στον πρώτο Αζόρ που θα συναντήσω βγαίνοντας από την αίθουσα χθες αποφάσισα να πασάρω την κινηματογραφική μου έξοδο. «"Ο Χωρισμός", ένα αριστοτεχνικά δομημένο οικογενειακό θρίλερ στημένο πάνω στην αδυναμία της προσέγγισης της ανθρώπινης αλήθειας, θυμίζει έντονα το "Ενας χωρισμός" του ίδιου σκηνοθέτη» όπως έγραψε ο Χρήστος Μήτσης στο Αθηνόραμα, είχε ένα μειονέκτημα. Είχα δει το «Ενας χωρισμός». Εκείνο το μοιραίο βράδυ στο σινεμά της Αγίας Παρασκευής όταν οι περίοικοι μπορεί να με παρατήρησαν να φεύγω πανικόβλητος όσο πιο μακριά γινόταν. Οσο για τις υπόλοιπες ταινίες, εφόσον δεν έχω δει το «Despicable me» δεν έχω λόγο να δω το «Despicable me 2», άσε που δεν μου αρέσει η γραμμή στα σκίτσα.
Οι υπόλοιπες ταινίες, άσ' τα να πάνε. Ο Ντε Νίρο που παίζει στο «The Family» τα τελευταία 20 χρόνια έχει κάνει περισσότερες αρπαχτές από τον Μάνο Κατράκη και τα υπόλοιπα ακόμα πιο επικίνδυνα. Από τη συνηθισμένη ελληνική ταινία προβληματισμού, που τον μεγαλύτερο τον έχει ο θεατής και αφορά το γιατί πήγε, μέχρι το θρίλερ της εβδομάδας που γι' αυτή είναι το «Prisoner» που ο Χιου Τζάκμαν χάνει το παιδί του. Και 99% το ξαναβρίσκει.
Σε αυτό το σημείο αν ήμουνα στο Λονδίνο θα κοίταζα τι παίζει το National Film Theater. Το σινεμά για σινεφίλ το οποίο, όπως διάβασα στο πρόγραμμα, κάνει ένα αφιέρωμα σε ταινίες που αναφέρονται στο Σαββατοκύριακο. Από το «Οι κανόνες του παιχνιδιού» του 1939 μέχρι τον «Πυρετό στο Σαββατόβραδο» με ενδιάμεση στάση για αγγλικό νέο-παλαιο-ρεαλισμό το «Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί». Tι έχουμε λοιπόν εμείς; Την Ταινιοθήκη της Ελλάδας, η οποία παίζει το «Απαγορευμένο Ποδήλατο» (περσινό), το «Λούτον» (ελληνικό, για να βοηθήσουμε την πατρίδα) και το «Τέλειο Χτύπημα». Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει η Ελληνική Ταινιοθήκη να το παίξει γιατί εδώ κι ένα μήνα από τότε που σταμάτησε να το παίζει η «Μαργαρίτα» υπήρχε πρόβλημα να το δεις. Η μόνη σινεφίλ αίθουσα δηλαδή παίζει ένα του 2012, ένα του 2013 και ένα ελληνικό του 2013. Είναι οι στιγμές που αποφασίζεις ότι περισσότερη πλάκα έχει η δίκη του «Big Mac».
Η φράση του Κώστα Βαξεβάνη «Κυρία πρόεδρε, υπάρχει κίνδυνος να φύγουμε από εδώ με αγιοποιημένη την εικόνα του κ. Ψωμιάδη», ήταν η πιο σωστή. Πολύ σωστά ο Βαξεβάνης κατάλαβε ότι η δίκη γίνεται για να έχουμε μια εικόνα για τον Ψωμιάδη και είπε την άποψή του. Στηρίζοντάς την. Ναι, ο Ψωμιάδης δεν εμφανίζεται μέτοχος σε εταιρεία, δεν έχει λογαριασμό τραπέζης, κυκλοφορεί με πούρα και χρυσά δαχτυλίδια και ρολόγια, ενώ δηλώνει μηδενικό εισόδημα και μπορεί να πληρώνει τους καλύτερους δικηγόρους. Μόνο που η δίκη γίνεται για τα στημένα. Οχι για όλα τα στημένα, αλλά της Καβάλας. Κι όταν το δικαστήριο αποφάσισε μετά να ρωτήσει τον Βαξεβάνη τι ξέρει για τα στημένα, απάντησε: «Δεν ξέρω με ποιον τρόπο στήνονται τα παιχνίδια». Οχι δεν ξέρω πώς στήθηκε το Αγροτικός Αστέρας-Καβάλα, αλλά κανένα.
Εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, δεν ξέρω αν στη δικαιοσύνη καταλαβαίνουν τη ζημιά που γίνεται. Μέχρι στιγμής κι αν δεν προκύψει κάποια έκπληξη για να μιλήσει συγκεκριμένα για το ματς, η μόνη κουβέντα που γίνεται είναι για το ποιόν του Μάκαρου. Θα πρέπει λοιπόν είτε το δικαστήριο να καταδικάσει τον Μάκαρο για το πώς είναι, τι έχει κάνει και πώς ζει, οπότε εκτός από Σοβιετική Δημοκρατία αποκτάμε και λαϊκά δικαστήρια, είτε το δικαστήριο να τον αθωώσει, οπότε θα έχουμε ένα κάρο κόσμο να φωνάζει ότι στην Ελλάδα μόνο λίγοι την πληρώνουν.
Κι έχεις και τον Κάρολο Παπούλια να λέει διάφορα: «Ο απλός πολίτης λέει "θα πάω στα δικαστήρια να βρω το δίκιο μου". Κάτι που δείχνει το τι σκέπτεται ο πολίτης για σας και τις απαιτήσεις που έχει ο πολίτης από εσάς». Ετσι ακριβώς. Πάντα εύστοχος ο Πρόεδρος. Σφεντόνα η δικαιοσύνη. Τώρα εκδικάζονται οι εφέσεις για τις μηνύσεις από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις