Ομολογώ ότι δεν μπορώ να φανταστώ τα κριτήρια με τα οποία οι πολίτες ψηφίζουν τους περιφερειάρχες. Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ.
Πολιτικά; Δηλαδή ένας περιφερειάρχης μπορεί να είναι μνημονιακός και να βγει στις αγορές και ο διπλανός περιφερειάρχης να είναι αντιμνημονιακός και να γυρίσει την περιφέρειά του στη δραχμή; Ούτε την εποχή του 80 που ένας δήμαρχος κήρυσσε τον δήμο τους αποπυρηνικοποιημένο, δεν γινόντουσαν τέτοια. Στρατιωτικά, να είναι οι Περιφέρειες σαν το Game of Thrones και να κάνουν συμμαχίες; Πολιτιστικά, ανθρωπολογικά, γλωσσολογικά; Μέχρι στιγμής δεν έχω διακρίνει τον παραμικρό λόγο να ψηφίζει ένας πολίτης τον έναν περιφερειάρχη αντί για τον άλλον. Εκτός αν ισχύει η άποψη του Σγουρού ότι για να είσαι περιφερειάρχης χρειάζεται να έχεις πείρα στο πόστο, οπότε κάνουμε και τη θέση του περιφερειάρχη μόνιμη και γιατί όχι κληρονομική να μην μπλεκόμαστε με τόσο περίεργες επιλογές. Χάρη όμως στην ιστορία με την ΑΕΚ κατάλαβα ότι οι περιφερειάρχες ασχολούνται με τα γήπεδα. Τα χρηματοδοτούν, τους δίνουν άδειες και ενίοτε ασχολούνται και με τις τιμές των εισιτηρίων, όπως είχε κάνει η Ρένα Δούρου, όταν είπε ότι το γήπεδο της ΑΕΚ πρέπει να έχει χαμηλές τιμές για ανέργους, ΑΜΕΑ και οικογένειες. Η Δούρου που νομίζω ότι έχει μπλεχτεί σε μια ιστορία που ούτε η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί.
Προχθές το βράδυ η Δούρου βγήκε και μίλησε για διάφορα και για το γήπεδο της ΑΕΚ στους «Καρντάσιανς», που υποθέτω ότι είναι μια εκπομπή για περιφερειάρχες. Ξεκινώντας με έναν παραλογισμό. «Οταν ρωτάνε, Κυρία Δούρου θα γίνει το γήπεδο της ΑΕΚ; Η απάντηση είναι Ναι. Αλλά γιατί δεν ρωτάτε τον απερχόμενο Περιφερειάρχη, γιατί δεν γίνεται τόσο καιρό;». Δεν έγινε, γιατί κανένας δεν δοκίμασε να το κάνει. Εκτός από τον Κοζώνη που ήθελε να κάνει το Alianz Arena από τη μέρα που βούλιαξε το σχέδιο Γρανίτσα, κανένας άλλος δεν προσπάθησε να κάνει γήπεδο. Οπότε και το «Ναι» της Δούρου στην ερώτηση αν θα γίνει γήπεδο είναι χωρίς νόημα εκτός αν σκοπεύει να το φτιάξει η ίδια αν βγει Περιφερειάρχης. Μόνο που αν δεν αλλάξει πολιτικό σύστημα, είναι δύσκολο, αφού το οικόπεδο δεν είναι κρατικό.
Η επόμενη φράση της Δούρου, που είναι σημαντική, είναι: «Το γήπεδο θα γίνει με τους όρους που πρέπει να γίνει». Το ερώτημα είναι το σχέδιο για το γήπεδο που θα κατατεθεί στη Βουλή είναι «με τους όρους που πρέπει να γίνει»; Εάν είναι, προς τι η κουβέντα; Εάν δεν είναι ποια σημεία δεν είναι «με τους όρους που πρέπει να γίνει»; Οχι φλου και γενικά «θα πρέπει να σέβεται το πράσινο», αλλά συγκεκριμένα για το σχέδιο που είχε αναρτηθεί στο opengov.gr. Τώρα για τα αποσπάσματα «όσες φορές και να με ρωτήσουν μέχρι το τέλος της προεκλογικής περιόδου θα λέω τα ίδια. Δεν πρόκειται να φοβηθώ γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν συμβιβαζόμαστε... Πρώτα από όλα δεν φοβάμαι, δεν συμβιβάζομαι και το γήπεδο της ΑΕΚ θα γίνει με τους όρους που πρέπει να γίνει...» η Δούρου έχει δίκιο. Πολιτική δεν γίνεται μέσω προσωπικής πίεσης, άλλο ότι όταν αφορούν τους άλλους οι τραμπουκισμοί λέγονται «οργή λαού».
Η Ρένα Δούρου χρειάζεται να πει συγκεκριμένα αν συμφωνεί με το σημερινό σχέδιο για το γήπεδο της ΑΕΚ ή αν διαφωνεί. Στη δεύτερη περίπτωση σε ποια σημεία διαφωνεί και πώς θα ήθελε να τροποποιηθούν. Εκτός αν δεν θέλει να γίνει γήπεδο από ΑΥΤΟΝ. Τον τύπο δηλαδή που ανέφερε στις δηλώσεις της ότι πιστεύει ότι βάζει να τη βρίζουν στο fb.
Τα δεδομένα για τον Μίτσελ
Τη στιγμή που ο Ερνέστο Βαλβέρδε θα είχε πει ότι θέλει να μείνει, ο χρόνος θα είχε σταματήσει. Το παραπέτασμα του ουρανού θα είχε ανοίξει και η φωνή του Βαγγέλη Μαρινάκη σαν του Τζον Γουέιν στις «10 Εντολές» θα ακουγόταν «Για πάντα, για πάντα!». Το ότι ο Μίτσελ το είπε στη Nova κι ο ουρανός παρέμεινε άσκιστος, δεν πάει να πει ότι ο Μίτσελ φεύγει. Πάει να πει ότι ποτέ δεν υποκατέστησε τον Ερνέστο Βαλβέρδε στην καρδιά του Βαγγέλη Μαρινάκη. Οι επιτυχημένοι όμως γάμοι δεν έχουν απαραίτητο τον έρωτα κι ας πάμε στις «διάφορες παράμετρους» που ο Μίτσελ είπε ότι πρέπει να λυθούν για να μείνει.
Εξαιρουμένης της προσωπικής αμοιβής, στην οποία δεν ξέρω να υπάρχει πρόβλημα, οι διάφορες παράμετροι που θα πρέπει να λυθούν μπορεί μόνο να είναι προπονητικές συνθήκες και παίκτες. Αν αφαιρέσουμε και τις προπονητικές συνθήκες, που του Ρέντη ποτέ δεν ήταν πρόβλημα για προπονητή, η μόνη τελευταία συνθήκη είναι οι παίκτες. Το πρόβλημα θα μπορούσε να είναι με υπάρχοντες παίκτες που δημιουργούν προβλήματα, όπως συνέβαινε πέρυσι με τους Αλγερινούς ή με την έλλειψη παικτών σε δεδομένες θέσεις. Πάμε λοιπόν στο τελευταίο.
Πέρυσι ο Ολυμπιακός τελείωνε τη σεζόν με τον Μήτρογλου και τον Τζεμπούρ και εφέτος τη τελειώνει με τον Βαλντές και τον Σκέποβιτς. Να πούμε λοιπόν ότι η μία παράμετρος σίγουρα λέγεται φορ; Ακόμα και αν επιστρέψει ο Διαμαντάκος που έκανε μια πολύ καλή σεζόν εφέτος, αλλά άλλο ο Εργοτέλης και άλλο ο Ολυμπιακός εκτός του ότι η σεζόν μπορεί να είναι flash in the pan. Μετά να πούμε το πρόβλημα είναι ο πασέρ; Ο Ιμπαγάσα αν παίξει και του χρόνου, θα είναι για 10 ματς και από 10 λεπτά στο κάθε ένα, ενώ ο Τσόρι δεν βγάζει μόνος του τη σεζόν. Μετά παράμετρος είναι και οι πλάγιοι. Ακόμα και αν μείνει ο Κάμπελ, με τον Πέρες μόνο η σεζόν δεν βγαίνει και ο Φουστέρ είναι δεύτερος επιθετικός και όχι πλάγιος.
Υπάρχει βέβαια ο Μπεν που αν τον πάρουν και γυρίσει ο Ολαϊτάν στα φορ, η κατάσταση καλύπτεται, υπάρχει ο Τάτος και ο Μπουχαλάκης for what is worth και υπάρχει ο Κάταϊ να παίξει πλάι και ο Ιμπραΐμι για τον άξονα. Αλλά κανένας δεν είναι οι σίγουροι παίκτες που θα εξασφαλίσουν μια ευρωπαϊκή πορεία καλύτερη από την εφετινή. Και για έναν προπονητή σαν τον Μίτσελ η Ευρώπη είναι το παν.
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις