Τις πρώτες ώρες μετά τους πυροβολισμούς στο Bondi Beach, η Αυστραλία άκουσε αυτό που κάθε ανοιχτή κοινωνία τρέμει να ακούσει: ένας δημόσιος χώρος, σε μια οικογενειακή κοινοτική συγκέντρωση, μετατράπηκε σε τόπο σφαγής.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 16 άνθρωποι δολοφονήθηκαν και δεκάδες τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια μιας δημόσια διαφημισμένης γιορτής του Χανουκά, σχεδιασμένης για οικογένειες, όχι για οχύρωση. Η τοποθεσία έχει σημασία, γιατί το Bondi δεν είναι απλώς το Σίδνεϊ – είναι ένα εθνικό σύμβολο κανονικής ζωής, ανοιχτότητας και πολιτειακής αυτοπεποίθησης.

Ο χρόνος έχει σημασία, γιατί χτύπησε την υπόθεση ότι η καθημερινότητα παραμένει προστατευμένη από τη στρατηγική βία.

Η Αυστραλία δεν βίωσε ένα μεμονωμένο περιστατικό. Βίωσε μια επιχείρηση διερεύνησης. Η διάκριση είναι κρίσιμη. Τα περιστατικά θρηνούνται, διερευνώνται και αρχειοθετούνται. Οι διερευνήσεις αναλύονται από όσους τις εκτελούν, βελτιώνονται και επαναλαμβάνονται. Η επιλογή ενός εβραϊκού κοινοτικού γεγονότος δεν υπαγορεύτηκε μόνο από μίσος. Υπαγορεύτηκε από μετρησιμότητα.

Οι εβραϊκές κοινότητες είναι ορατές, οργανωμένες, προβλέψιμες στον χρόνο και στον τόπο, και κοινωνικά αναγνώσιμες. Είναι, συνεπώς, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να δοκιμάσει κανείς πώς αντιδρά ένα κράτος σε στοχευμένη βία χωρίς να πυροδοτήσει αμέσως πανεθνικά μέτρα έκτακτης ανάγκης.

Υπό αυτή την έννοια, η εβραϊκή κοινότητα δεν ήταν ο στρατηγικός στόχος. Ήταν το μέσο μέσω του οποίου δοκιμάστηκε η ίδια η Αυστραλία.

Από πλευράς ασφάλειας, το Bondi ταιριάζει σε μια γνώριμη επιχειρησιακή λογική. Μια χαμηλού κόστους ενέργεια παρήγαγε υψηλό εθνικό αντίκτυπο, μετρώντας χρόνο απόκρισης, τριβές αρμοδιοτήτων, δημόσια μηνύματα, ενίσχυση από τα μέσα και πολιτικό κατώφλι.

Το μήνυμα δεν ήταν απλώς ότι άνθρωποι μπορούν να σκοτωθούν, αλλά ότι η βία μπορεί να εφαρμοστεί με τρόπο που αναγκάζει ένα έθνος να επανεκτιμήσει την αυτοπεποίθησή του για τον δημόσιο χώρο. Έτσι αξιολογούν την ευκαιρία οι σύγχρονοι εχθρικοί δρώντες.

Τίποτα από αυτά δεν θα έπρεπε να έχει προκαλέσει έκπληξη. Το εθνικό επίπεδο τρομοκρατικής απειλής της Αυστραλίας βρίσκεται στο PROBABLE, κάτι που ρητά σημαίνει ότι οι αρχές εκτιμούν πιθανότητα μεγαλύτερη από 50% για επίθεση εντός της χώρας ή σχεδιασμό επίθεσης μέσα σε περίοδο 12 μηνών.

Αυτή η εκτίμηση αυξήθηκε όχι εξαιτίας ενός μεμονωμένου σχεδίου, αλλά επειδή το περιβάλλον επιδεινωνόταν. Πρόσφατες αξιολογήσεις απειλής ήταν σαφείς ότι οι διαδρομές ριζοσπαστικοποίησης είναι συντομότερες, τα κίνητρα πιο μεικτά, και ο πιθανότερος δράστης όλο και περισσότερο ένας μοναχικός δρων, προερχόμενος από οικογένειες που προηγουμένως δεν συνδέονταν με τον εξτρεμισμό.

Το Bondi αποκαλύπτει την παρηγορητική πλάνη που κρύβεται στη φράση «μοναχικός δράστης»: ένας μικρός αριθμός ατόμων, με περιορισμένα μέσα, μπορεί παρ’ όλα αυτά να επιβάλει στρατηγικό κόστος, στοχεύοντας την αυτοπεποίθηση, τη συνοχή και την εμπιστοσύνη, και όχι το έδαφος.

Εδώ είναι που η δημόσια συζήτηση στην Αυστραλία παραμένει επικίνδυνα ασύμφωνη με την πραγματικότητα της απειλής της. Ο αντισημιτισμός εξακολουθεί να συζητείται πρωτίστως ως ηθική αποτυχία ή ως κοινωνική παθολογία. Και οι δύο περιγραφές είναι ακριβείς, και οι δύο ανεπαρκείς. Στη σύγχρονη σύγκρουση, η υποκίνηση δεν είναι θόρυβος υποβάθρου.

Είναι υποδομή. Επιτρέπει την επιλογή στόχων, μειώνει τα ψυχολογικά εμπόδια στη βία και παρέχει αφηγηματική δικαιολόγηση εκ των υστέρων. Όταν η απανθρωποποίηση επιτρέπεται να κανονικοποιηθεί, η επιχειρησιακή απόσταση ανάμεσα στο παράπονο/αγανάκτηση και στην επίθεση καταρρέει. Το να αντιμετωπίζεται αυτή η διαδικασία ως κοινωνικό ζήτημα και όχι ως ζήτημα ασφάλειας είναι ο τρόπος με τον οποίο η αποτροπή φθείρεται χωρίς επίσημη ήττα.

Αυτό που αντιμετωπίζει η Αυστραλία δεν είναι μια ανωμαλία, αλλά ένα μοτίβο πλέον γνώριμο σε ανοιχτές δημοκρατίες. Καθώς οι διαδρομές απειλής γίνονται πιο διάχυτες και πιο ποικίλες, και καθώς τα διαδικτυακά οικοσυστήματα συμπιέζουν την απόσταση ανάμεσα στην υποκίνηση και στη δράση, ο δημόσιος χώρος γίνεται το προτιμώμενο πεδίο δοκιμών πολύ πριν αμφισβητηθούν άμεσα οι ίδιοι οι θεσμοί.

Τα δεδομένα ήδη δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Τα αντιεβραϊκά περιστατικά στην Αυστραλία παραμένουν σε ιστορικά αυξημένα επίπεδα, με σοβαρές κατηγορίες όπως η βία και οι βανδαλισμοί να συνεχίζονται, ακόμη κι όταν οι συνολικοί αριθμοί διακυμάνουν.

Η δημιουργία ειδικής ομοσπονδιακής ανάθεσης/ομάδας για την αντιμετώπιση αντισημιτικών απειλών αναγνωρίζει ότι αυτό δεν είναι πλέον περιθωριακό. Ωστόσο, παραμένει μια βαθύτερη ευαλωτότητα. Υπερβολικά μεγάλο μέρος του βάρους της έγκαιρης προειδοποίησης έχει μετατοπιστεί στην ίδια την στοχευμένη κοινότητα.

Όταν εθελοντικές ομάδες ασφάλειας γίνονται η πρώτη γραμμή ανίχνευσης, το κράτος δεν διαμορφώνει πλέον το περιβάλλον ασφάλειας. Αντιδρά σε αυτό. Αυτό δεν είναι ανθεκτικότητα. Είναι ολίσθηση.

Το Bondi αποκαλύπτει επίσης ένα δομικό τυφλό σημείο στον τρόπο που η Αυστραλία αντιλαμβάνεται τον δημόσιο χώρο. Παραλίες, φεστιβάλ, θρησκευτικοί εορτασμοί και πολιτειακές συγκεντρώσεις εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται πρωτίστως ως περιβάλλοντα αναψυχής.

Στο σημερινό τοπίο απειλών, είναι αμφισβητούμενο έδαφος. Ένας χώρος γίνεται «μαλακός» όχι επειδή είναι δημόσιος, αλλά επειδή το κράτος υποθέτει ότι θα παραμείνει καλοπροαίρετος/αβλαβής.

Η απουσία ορατής προστασίας δεν είναι ουδετερότητα – είναι σήμα. Και οι αντίπαλοι είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στα σήματα. Όταν ο κίνδυνος συγκεντρώνεται σε γεγονότα πίστης και μειονοτήτων, η γλώσσα του ιδιωτικού καθήκοντος επιμέλειας μεταλλάσσεται σιωπηρά σε εθνική υποχρέωση προστατευτικής ασφάλειας, χωρίς να αναγνωρίζεται ως τέτοια.

Η απάντηση που απαιτείται τώρα δεν είναι πιο δυνατή καταδίκη ή συμβολικές δηλώσεις ενότητας. Αυτά είναι τελετουργίες. Δεν αλλάζουν τον υπολογισμό του αντιπάλου.

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η Αυστραλία είναι πρόθυμη να μεταβεί από την ασφάλεια που ενεργοποιείται από γεγονότα στην ασφάλεια που διαμορφώνεται από το περιβάλλον. Αυτό σημαίνει παρέμβαση νωρίτερα, στο επίπεδο της στοχοποίησης, της υποκίνησης, της πρόβας και της διευκόλυνσης, αντί να περιμένει η πρόθεση να εκδηλωθεί ως θύματα.

Σημαίνει αποδοχή ότι η πρόληψη της βίας σήμερα έχει να κάνει λιγότερο με την πρόβλεψη και περισσότερο με την τριβή: διατάραξη χρηματοδότησης, υποβάθμιση της ενίσχυσης/διάδοσης, σύντμηση κύκλων απόκρισης και επιβολή συνεπειών πριν επιλεγεί ένα πλήθος.

Η Αυστραλία θα θρηνήσει, και πρέπει. Αλλά η κυριαρχία τελικά μετριέται όχι από το πώς αντιδρά ένα έθνος αφού χυθεί αίμα, αλλά από το αν οι πολίτες του μπορούν να συγκεντρώνονται υπό τον νόμο χωρίς να διαπραγματεύονται άδεια από το μίσος.

Αυτή η γραμμή ξεπεράστηκε στο Bondi.

Το αν θα γίνει προηγούμενο ή σημείο καμπής εξαρτάται τώρα από το αν η Αυστραλία κατανοεί τι πραγματικά ήταν η επίθεση: όχι απλώς μια πράξη αντισημιτικής βίας, αλλά μια επιτυχημένη δοκιμή της προθυμίας της χώρας να υπερασπιστεί τη δημόσια ζωή της.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr

Αυστραλία Τρομοκρατία Ισραήλ LIFE