Ο Γόρδιος Δεσμός του Τραμπ

Μόλις η Δύση έκλεισε το βόρειο δρόμο του Μεταξιού με τον Ουκρανικό πόλεμο, αναζήτησε ένα νέο δρόμο από τον Περσικό για ενέργεια και από την Ινδία για φθηνά προϊόντα -τον IMEC. Για να τον κατοχυρώσει προσπάθησε να επιτύχει την προσέγγιση των δύο χερσαίων εταίρων αυτού του δρόμου: το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Η Κίνα έξυπνα υποκίνησε το Ιράν, ως δεσμευμένο πληρεξούσιό της, να χρησιμοποιήσει ένα από τα τρομοκρατικά ενεργούμενά του – επί του προκειμένου τη Χαμάς- για να προξενήσει ένα τόσο ταπεινωτικό χτύπημα στο Ισραήλ που σε συνδυασμό με την ευκαιρία αποσόβησης της δικαστικής παραπομπής του Νετανιάου δεν άφησε πολλά περιθώρια να μην ανταπαντηθεί με τέτοια σκληρότητά που να τορπιλίσει οποιαδήποτε προοπτική προσέγγισης με οποιαδήποτε μουσουλμανική χώρα. Μετά από την εκεχειρία του Ιανουαρίου όμως και με τον νέο άνεμο που έφερε το φαινόμενο Τραμπ, η προοπτική επαναπροσέγγισης με τους Σαουδάραβες άρχισε να αχνοφαίνεται ξανά στον ορίζοντα. Ο σουνίτης Τζολανι καθιστούσε την αποκεφαλισμένη Χεζμπολά σχεδόν ανύπαρκτη. Η αποκεφαλισμένη Χαμάς έπνεε τα λοίσθια μαζί με το μαρτυρικό λαό της. Οι Χούθι πιέζονταν έντονα και μείωναν τις επιθέσεις τους. Ενώ το Ιράν απειλείτο υπαρξιακά αν δεν συνθηκολογούσε για το πυρηνικό του πρόγραμμα και τους τρομοκράτες εντολοδόχους του. Όλα φαίνονταν χαμένα για το γκαμπί της Κίνας στη Μέση ανατολή και την ανάσχεση του IMEC. Εκεί που ο Τραμπ ανέμενε να κλείσει το μέτωπο της Μέσης Ανατολής σε ένα παγωμένο πόλεμο και τα προϊόντα να κυλήσουν ελεύθερα ξανά από την Ερυθρά θάλασσα και την έρημο ΣΑ και Ισραήλ, τα πρώτα σύννεφα φάνηκαν όταν ο Νετανιάου υπερθεμάτισε για την υπαρξιακή απειλή ενός πυρηνικού Ιράν μέσα στο Λευκό Οίκο. Η αντίδραση του Τραμπ δεν μπορούσε να είναι ίδια με αυτή προς τον Ζελένσκι αλλά φάνηκε ότι υπήρξε ριζική διαφωνία με την αντιμετώπιση του Ιράν από τις δύο «σύμμαχες» χώρες. Σε αυτόν ακριβώς τον υπαρξιακό φόβο του Ισραήλ στοιχημάτισε και η Κίνα -αν αυτή βρίσκεται πίσω από την άρνηση του Ιράν να διαπραγματευτεί το πυρηνικό του πρόγραμμα- για να προκαλέσει την προχθεσινή ανάφλεξη και την εκ νέου υπονόμευση της αναγνώρισης και συμμαχίας με τη ΣΑ. Οι φονταμενταλιστές μουλάδες του Ιράν μάλλον αντιμετώπισαν με απαξία τις πιέσεις τις Αμερικής λόγω της προοπτικής να περιθωριοποιηθούν και να γελοιοποιηθούν, όπως με τις αντεπιθέσεις «οπερέτα», με κίνδυνο να πέσει η κυβέρνησή τους υπό την αποκάλυψη της επαναλαμβανόμενης υποχωρητικότητάς τους.

Όμως τώρα ο Τραμπ έχει να αντιμετωπίσει δύο ενεργά μέτωπα και εξαναγκάζεται να συνθηκολογήσει με το κύριο αντίπαλό του, την Κίνα, προκειμένου να απελευθερωθεί από το δίχτυ που τον δεσμεύει από το να τα δώσει όλα στον υπέρ πάντων αγώνα του πρώτου μισού του αιώνα μας. Θα αναρωτιέστε όμως γιατί η συμφωνία με την Κίνα προηγήθηκε της επιθέσεως του Ισραήλ αν είναι έτσι. Προφανώς γιατί ο Τραμπ γνώριζε ήδη από την πρώτη ένδειξη αδιαλλαξίας του Ιράν -αν όχι από την επίσκεψη Νετανιάου- ότι το Ιράν θα βομβαρδιζόταν και το μέτωπο θα αναζωπυρωνόταν.

Στην Ουκρανία φαίνεται να απεμπλέκεται χωρίς μάλιστα να χάσει αρκετό γόητρο αλλά οι γραφικοί «ηγέτες της Ευρώπης» φαίνονται να είναι αποφασισμένοι να ξαναπροκαλέσουν τον Πούτιν να εισβάλλει στις Βαλτικές ή στη Βόρεια Σκανδιναβία χρησιμοποιώντας πάλι κάποια πυρηνική απειλή, όπως με την Ουκρανία, για να εκπληρώσουν οι ίδιοι την προφητεία τους. Σε αυτή την περίπτωση ο Τραμπ θα ήταν πολύ δύσκολο να μην εμπλακεί. Δεδομένου ότι οι ταγοί των ευρω-ηγετών είναι ορκισμένοι άσπονδοι εχθροί του Τραμπ, γνωρίζει ότι δεν θα μπορέσει να αποφύγει κάτι τέτοιο αν δεν αποκαθηλωθούν τα δουλικά τους ενεργούμενα από τους ηγετικούς τους θώκους στην ευρωπαϊκή κονίστρα. Εναλλακτικά θα μπορούσε να χάσει αρκετή από τη διεθνή του υπόληψη και να αφήσει την ευρωπαϊκή οικονομία και τους ευρωπαίους στρατιώτες στην όχι και τόσο ευοίωνη μοίρα τους. Πάντως το μέτωπο αυτό είναι προσωρινά σχεδόν κλειστό για τις ΗΠΑ, όχι όμως και μακροπρόθεσμα ή χωρίς την πιθανότητα περαιτέρω ανάφλεξης και εκ νέου εμπλοκής τους.

Όσο για τη Μέση Ανατολή ακόμα είμαστε στην αρχή της νέας αναμέτρησης και δεν γνωρίζουμε αν το Ιράν θα εξέλθει από αυτήν ενιαίο ή με την ίδια ηγεσία. Αν και οι πιθανότητες συσπείρωσης είναι μάλλον μεγαλύτερες, μια παρατεταμένη επιχείρηση στρατηγικού βομβαρδισμού που θα πλήξει και τις ηλεκτρικές παροχές μεγάλων πόλεων θα μπορούσε να δημιουργήσει το υπόβαθρο για την επιτυχία επαναστατικών κινημάτων σαν αυτό με αφορμή τη δολοφονία της Κούρδισσας ακτιβίστριας Μάσα Αμίνι που κλόνισε το καθεστώς των Μουλάδων συθέμελαγια τέσσερις ολόκληρους μήνες. Με μια τέτοια προοπτική το μέτωπο αυτό μάλλον κλείνει αφού δεν μένουν άλλα ενεργούμενα της Κίνας για να καλύψουν την διασπαστική θέση ταραξία του Ιράν στην περιοχή, μια και το Κατάρ κατάλαβε καλά για ποιον «κρούει ο κώδων» και συμμορφώθηκε, ενώ η Τουρκία παρά τους λεονταρισμούς της δεν είναι αυτοκαταστροφική. Ή μήπως είναι;

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr