Δεν εννοώ τα τραπουλόχαρτα ή τα μεγάλα ποτήρια με το κρασί που κατεβάζουν (κατόπιν προσκλήσεως, που αν δεν την αποδεχτείς θεωρείται μεγίστη προσβολή) στην Κρήτη, αλλά τις κούπες τις οποίες γέννησε εκείνη η άγια νύχτα του ελληνικού αθλητικού έθνους!

Το γράφω διασταλτικά και με μπόλικη υπερβολή, αλλά (όπως είχε πει και ο Τσόρτσιλ για τη σημασία της μάχης του Ελ Αλαμέιν στην εξέλιξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) «μέχρι τότε δεν είχαμε πετύχει καμία νίκη και από τότε δεν γνωρίσαμε καμία ήττα»!

Βεβαίως -για να είμαι κιόλας ειλικρινής- ακόμη και στο θριαμβευτικό Ευρωμπάσκετ του 87 γνωρίσαμε δύο ήττες, που (για να επικαλεστώ και την αποφθεγματική ρήση του Νίτσε) αφού δεν μας σκότωσαν, μας έκαναν πιο δυνατούς: μία από τη Ρωσία κι άλλη μια από την Ισπανία, αλλά στον αντίποδα εκείνη η υπέροχη εθνική ομάδα νίκησε δύο φορές τη (ενωμένη) Γιουγκοσλαβία, έβαλε κάτω την Ιταλία...

...και στον τελικό της 14ης Ιουνίου, Ιωάννου το σουτ, Καμπούρης το ριμπάουντ, Γκομπόροφ το φάουλ και βάλ' τες, αγόρι μου!

Τις έβαλε, τις έβαλε τότε το αγόρι από την Αστυπάλαια, το σκορ έγινε 103-101 και ευτυχώς, όταν σούταρε ο Γιοβάισα, η ψυχή μας πήγε μονάχα ως τη γειτονική (με το ΣΕΦ) Κούλουρη και δεν έφτασε στο μακρινό Κάουνας!

Σαν το σουτ του Ριγκοντό (στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 με τους Γάλλους) ένα πράγμα!

Α, για να μην είμαι μονοφαγάς, η πατρότητα της πρώτης εκδοχής του «βάλ' το, αγόρι μου» ανήκει στον Γιαννάκη, που είχε αποβληθεί με πέντε φάουλ και όταν ο Καμπούρης κέρδισε το φάουλ όρμησε μέσα στο γήπεδο, του έδωσε μια γερή μπουνιά στα οπίσθια και για να τον εμψυχώσει του φώναξε «άντε ρε, πήγαινε και βάλ' τες και τις δύο»!

Εκτός από ευήκοον ους, ο Αργύρης είχε επίσης και χέρι σαν αλφάδι, ενώ διαχειρίστηκε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές με την ίδια απλότητα με την οποία μέχρι πρότινος σήκωνε το πηλοφόρι στις οικοδομές, όπου έβγαζε το μεροκάματό του...

Κατευθύνθηκε αργά προς τη γραμμή, έφτυσε και τις δύο χούφτες του, κοίταξε με αποφασιστικό βλέμμα προς το καλάθι, γήτεψε την μπάλα και τις έβαλε!

Ενώ το σκηνικό είναι γεμάτο από συγκίνηση και μυσταγωγία, εμένα με πιάνουν τα γέλια, διότι θυμάμαι ότι εκείνη τη μεγάλη (τη μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη που είχε πει 48 ώρες νωρίτερα ο Γκάλης, εννοώντας τον τελικό) ώρα ο μόνος που δεν τόλμησε να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια ήταν ο ... Σβαϊνστάιγκερ από τα Γιάννενα!

Τον Νίκο Φιλίππου εννοώ, απλώς τον έφερα πάλι στο μυαλό μου (μέσα στην αγκαλιά του γιατρού Κώστα Παρίση και με το βλέμμα προς την εξέδρα) το βράδυ του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν στο πέμπτο λεπτό της παράτασης ο Γερμανός χαφ γύρισε την πλάτη του την ώρα της εκτέλεσης του πέναλτι από τον Ρόμπεν!

Υπήρξε θεία δίκη σε αυτήν τη φοβία, διότι ο λεγάμενος δεν είδε πώς το έχασε ο συμπαίκτης του και εν συνεχεία το έχασε και ο ίδιος, αλλά ευτυχώς στη δική μας ιστορία το ματς κρίθηκε στην παράταση και δεν χρειάστηκε την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι!

Και εκεί όμως θα τους νικούσαμε τους Σοβιετικούς, διότι από τη στιγμή που ο Γκάλης έβαλε ένα καλάθι με τριπλό σπάσιμο της μέσης κι άλλο ένα με σλάλομ ανάμεσα και στους πέντε αντιπάλους του σιγά που θα 'χανε πέναλτι!

Στο τέλος της βραδιάς, υπό το βλέμμα του Σαρτζετάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου και της Μερκούρη αποτυπώθηκε το 103-101 και η Ελλάδα, που μέχρι τότε δεν είχε να επιδείξει καμιά μεγάλη επιτυχία σε διοργάνωση εθνικών ομάδων, έπαθε ολική παράκρουση!

Μέσα στην απόλυτη έκσταση κατελύθησαν τα πάντα, ακόμη και το κράτος: το γράφω αυτό ενθυμούμενος ότι η (υπουργός Πολιτισμού) Μελίνα έγραψε στα παλιά της τα γοβάκια το πρωτόκολλο και κάθισε στα σκαλιά της εξέδρας, ενώ αργότερα πήδηξε στην αγκαλιά του Φασούλα...

...και στην κορύφωση του ενθουσιασμού και του αυθορμητισμού της φώναξε στον Πολίτη «Κώστα, είμαι ερωτευμένη μαζί σου»!

Το είπε και το εννοούσε, αλλά με την πλατωνική έννοια του όρου, γι' αυτό άλλωστε δεν την παρεξήγησε ο Ζιλ Ντασέν, χώρια που εκείνο το βράδυ όλη η Ελλάδα είχε ερωτευτεί τα παιδιά της Εθνικής...

...εξ ου και ο χαρακτηρισμός (που της έδωσε ο συχωρεμένος διευθυντής της ΕΟΚ Θεόδωρος Μπαλφούσιας και της έμεινε εις το διηνεκές) ως επίσημης αγαπημένης όλων των Ελλήνων!

Μιλάμε για γκόμενα περιωπής!

Από εκείνο το βράδυ καμαρώναμε διότι (όπως τραγούδησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους Φατμέ) «είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές»: ήρθαν και θα έρθουν επίσης κι άλλα Εuro κι άλλα Ευρωμπάσκετ, αλλά αυτό του '87 ήταν το πρώτο, το οποίο μας προέκυψε τόσο ξαφνικά και απροσδόκητα που όντως γίναμε από... κούπες!

Πηγή: Goal

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS