Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα έπρεπε να μας δίνουν μία πραγματικά καλή εικόνα για την καλύτερη εθνική της ιστορίας αλλά ουσιαστικά μπερδεύει λίγο τα πράγματα. Το ερέθισμα δίνεται από το ξεκίνημα ενός τουρνουά όπου οι Ισπανοί γίνονται η πρώτη αντίπαλος των ΗΠΑ η οποία προβάλει ως τόσο δυνατό αουτσάιντερ.

Αν το υπολογίσουμε λίγο, ξεκινώντας από το 1992, μετά το άστοχο σουτ του Σάρας το 2000 στο Σιδνεϊ, το ...πάρτι που στήθηκε στην Αθήνα από όλους τους αντιπάλους μίας ομάδας τραγέλαφο, για πρώτη φορά οι Αμερικανοί, οι ελλιπέστατοι Αμερικανοί φέτος, δεν έχουν πάρει το μετάλλιο πριν καν βουτήξει η βασίλισσα από το ελικόπτερο.

Το γεγονός ότι η Ισπανία από το 2006 αποτελεί την κυρίαρχο στην Ευρώπη έχοντας στο ενεργητικό της την σπουδαία εμφάνιση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 κυρίως όμως, διαθέτοντας, γεγονός ιστορικό, μία πεντάδα βασικών σε ομάδες του ΝΒΑ, μας οδηγεί αναπόφευκτα σε μία ενδιαφέρουσα σύγκριση.

Είναι η εθνική Ισπανίας, όχι ακριβώς αυτή που αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες διότι λείπει ο Ρούμπιο, αλλά σαν εικόνα η ομάδα της τελευταίας εξαετίας, η καλύτερη εθνική που έβγαλε η ήπειρός μας;

Η Σοβιετική Ένωση των 80ς και λίγο πριν την διάλυσή της η Γιουγκοσλαβία του 1989 και του 1991 θα μπορούσαν να τα βάλουν με την παρέα του Γκασόλ;

Η σύγκριση δεν είναι ανεδαφική αν σκεφτούμε πως σε αντίθεση με τις εθνικές των ΗΠΑ όπου εμφανίζεται απίστευτη διαφορά σε αθλητικά προσόντα, για τους Ευρωπαίους στο...ζύγι δεν μπαίνουν υπερφυσικοί αθλητές οι οποίοι καρφώνουν από το κέντρο και παίζουν άμυνα, επίθεση πέντε κι έξι θέσεις, αλλά ουσιαστικά λίγο πιο σύγχρονες εκδόσεις παικτών μπάσκετ.

Θα ήταν τρομερό να βλέπαμε τον Γκασόλ να παίζει άμυνα στον Σαμπόνις και τον Λιθουανό να πρέπει να μαρκάρει τον Καταλανό. Τρομερή η κόντρα του Ράτζα με τον Ιμπάκα αλλά...ο Πέτροβιτς με τον Νάβαρο ή τον Καλδερόν; Μαρτσουλιόνις, Σοκ, Ζντοβτς αλλά και ο Τζόρτζεβιτς, με τον Ρούμπιο;

Ωραία πράγματα.

Ταπεινή γνώμη του γράφοντος είναι ότι η Ισπανία, η Ισπανία με τον Ρούμπιο, είναι η καλύτερη εθνική όλων εποχών. Η πιο πλήρης, πιο δυνατή και αυτή που μπορεί να παίξει το καλύτερο μπάσκετ. Χωρίς όμως να μιλάμε για τεράστιες διαφορές με την Σοβιετική Ένωση του Σαμπόνις(1988) ή την τελευταία Γιουγκοσλαβία του Ντούντα το 1991.

Οι Ισπανοί όμως ξεκινάνε από μία διαφορετική βάση. Διαθέτουν μεγαλύτερη ομοιογένεια(από τους Ρώσολιθουανοουκρανούς και τους Σερβοκροατοσλοβένους) και υπηρετούν ένα γρήγορο στυλ μπάσκετ το οποίο κατά την δεκαετία του 80 πονοκεφάλιαζε τους πάντες αλλά ο Σαν Επιφάνιο δεν πρόλαβε ουσιαστικά να παίξει με τον μακαρίτη τον Φερνάντο Μαρτίν στην ρακέτα.

Το ισπανικό παιχνίδι, το πιο γρήγορο στην Ευρώπη, ευτύχησε στην δική μας δεκαετία να διαθέτει τρεις ψηλούς που δεν βρεθηκαν, σε τέτοιο το σημείο της καριέρας τους, σε καμία από τις άλλες δύο ομάδες.

Ο Σαμπόνις, ο υγιής Σαμπόνις μπορεί να είναι καλύτερος στο ένας εναντίον ενός με τον Πάου Γκασόλ, αλλά δεν είχε άλλους ψηλούς κοντά του.

Ο Ντίβατς ή ο Ράτζα με το συγκλονιστικό τους ταλέντο δεν διέθεταν την δύναμη και τα προσόντα του Ιμπάκα ή του Μαρκ Γκασόλ. Επίσης κανείς τους δεν είναι  Πάου.

Στα γκαρντ η κόντρα έχει τρομερό ενδιαφέρον διότι από πλευράς πλέι μέικερ. Καλδερόν και Ρούμπιο μοιάζουν πολύ καλύτεροι από Ζντοβτς ή Σρετένοβιτς αλλά εκεί έρχεται ο...Μότσαρτ. Ντράζεν Πέτροβιτς απέναντι στον ηγέτη Ναβάρο και τον υπεραθλητικό Ρούντι. Σύμφωνοι Ντράζεν αλλά οι άλλοι είναι...δύο αφού ο Ντανίλοβιτς ήταν ουσιαστικά εκτός ομάδας. Α, ξεχάσαμε τον Μαρτσιουλιόνις των Σοβιετικών που εκείνα τα χρόνια έπαιζε βασικός στο ΝΒΑ παίκτης πολύ μπροστά από την εποχή του και αυτός όμως περιτριγυρισμένος από συμβατικούς παίκτες όπως ο Σοκ ή ο Χομίτσιους.

Ο Κούκοτς είναι ο μοναδικός που πραγματικά δεν έχει αντίπαλο γι αυτό και τον αφήσαμε τελευταίο. Από εκεί και πέρα ο πάγκος των Γιουγκοσλάβων είχε Σάβιτς, Πάσπαλιε, , Τζόρτζεβιτς και Ντανίλοβιτς όμως και οι Ισπανοί έχουν τους...ανθρώπους τους(Γιουλ, Νάβαρο, Ροντρίγκεθ, Ρέγιες, Κλαβέρ, Μαρκ Γκασόλ).

Οι Ισπανοί, τους οποίους για κάποιο λόγο ορισμένοι προσπαθούν να μας κάνουν να τους αντιπαθήσουμε αντί να παραδειγματιστούμε από το μπάσκετ που παίζουν και την πρόοδό τους, μοιάζουν να νικούν, έστω και στα σημεία Σοβιετικούς και Πλάβι διότι διαθέτουν την πιο πλήρη ομάδα και την καλύτερη πεντάδα. Καλύτερη πεντάδα;

Ισπανία: Καλδερόν, Ρούμπιο, Ρούντι Φερνάντεθ, Ιμπάκα, Πάου Γκασόλ

Γιουγκοσλαβία(1991): Ζντοβτς, Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ράτζα, Ντίβατς

ΕΣΣΔ(1988): Μαρτσουλιόνις, Κουρτιναϊτις, Τιχονένκο, Βολκόφ, Σαμπόνις

Οι Σοβιετικοί όπου πετύχαιναν τους Γιουγκοσλάβους τους έδιναν και καταλάβαιναν διότι όσοι καλοί και αν ήταν οι Γιουγκοσλάβοι δεν είχαν ποτέ Σαμπόνις. Τεράστιος ο Ντραζεν, εκείνα τα χρόνια όμως ο Σάμπας με ...κάποιον Νίκο Γκάλη ήταν οι καλύτεροι παίκτες στην Ευρώπη. Δεν υπήρχε βεβαίως και καμία σύγκριση του Μαρτσουλιόνις με τον Ζντοβτς ή τον Σρετένοβιτς αλλά μέχρι τις ημέρες μας δεν είχε εμφανιστεί πιο γεμάτη ομάδα από αυτή των Γιουγκοσλάβων το 1991.

Η μεγάλη διαφορά, η πιο σημαντική παράμετρος ίσως, είναι ότι ενώ οι Ισπανοί αποτελούν έθνος και ως τέτοιο έχουν συνέχεια συγκρίνονται με ομάδες μορφώματα οι οποίες δεν υπάρχουν πλέον. Το πιο δίκαιο θα ήταν να γινόταν σύγκριση μεταξύ των Ισπανών με τους Σέρβους, τους Κροάτες ή τους Λιθουανούς, αλλά εκεί...δεν υπάρχει σύγκριση. Γι αυτό τους στηρίζουμε ως τους καλύτερους όλων των εποχών.

Πηγή: contra.gr

Μπάσκετ SPORTS