Τη βρόχα από τα δάκρυα εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ από κανέναν και δη από τον πρόεδρο του ΔΣ του Αλεξάνδρειου Μελάθρου, Κώστα Χαριτωνίδη, ότι αφήνω υπονοούμενα πως τάχα το γήπεδο μπάζει νερά!

Τον Μπετόβεν τον ανακάτεψα με τον Ζαμπέτα, διότι σαν προχθές το 1824 ο (ως γνωστόν κουφός αλλά) μέγας συνθέτης παρουσίασε σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Βιέννη την ενάτη μελωδία που αποκαλείται επίσης «O ύμνος της χαράς»!

Συνέπεσε αυτή η επέτειος με τον αγώνα προς τιμήν του Γκάλη, απλώς το όλον πράγμα εκτός από ύμνος της χαράς εξελίχθηκε και σε ύμνο της συγκίνησης!

Πλάκα πλάκα, «Tείχος των δακρύων» και όχι «Νick Galis Hall» έπρεπε να μετονομαστεί η σάλα, κύριε ξανθέ μου!

Στα σοβαρά τώρα: όλα όσα συνέβησαν προχθές το βράδυ αποτελούν μια απόδειξη για τις πολύ δυνατές εικόνες και για τα συγκλονιστικά συναισθήματα που μονάχα ο αθλητισμός μπορεί να παραγάγει με τόσο μεγάλη συχνότητα

Αποτελούν επίσης (όλα τα διατρέξαντα) τίτλο τιμής όχι απλώς για τον ελληνικό αθλητισμό αλλά για την παντοιοτρόπως μίζερη Ψωρoκώσταινά μας που δεν δίνει του αγγέλου της νερού!

Γελώ τώρα πάλι που το γράφω, αλλά προχθές η Ελλάδα έδωσε και του αγγέλου της νερού και του θεού της χαρτομάντιλα για να σκουπίσει τον ιδρώτα του, μα πιο πολύ τα δάκρυα που αυλάκωναν τη μινωική φιγούρα του!

Εχοντας τη μεγίστη τιμή να παρουσιάσω (μαζί με τον Γιάννη Δασκάλου) το καθυστερημένο αλλά εντέλει καθαγιασμένο farewell party του παίκτη του 21ου αιώνα, τον πείραζα από την προηγούμενη μέρα, ρωτώντας τον «πόσα λεπτά πιστεύεις ότι θα μου χρειαστούν για να σε κάνω να κλάψεις;».

Ακούγοντας αυτήν την ερώτηση που συνιστούσε απειλή, ο άνθρωπος που είχε τη δύναμη να διατηρεί την ψυχραιμία του, να απονευρώνει κάθε συναίσθημά του στη διάρκεια ενός αγώνα και να λειτουργεί ως ένα προγραμματισμένο κομπιούτερ, έβαλε τα γέλια, αλλά κατά βάθος ήξερε ότι θα του βγουν ξινά!

Το βράδυ της Δευτέρας προανήγγειλε ότι «μάλλον θα μας φύγει κανένα δάκρυ», αλλά προφανώς εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε ούτε μπορούσε να φανταστεί ότι μετά από 24 ώρες θα χρειαζόταν να κουβαλήσει μαζί του έναν μεγάλο κουβά!

Αυτός ο αδάμαστος άνθρωπος προχθές το βράδυ (πρέπει να) έκλαψε όσες φορές το είχε... πάθει σε όλη την προηγούμενη ζωή του: απλώς ενώ τις προηγούμενες φορές είχε κλάψει πενθώντας τις απώλειες συγγενικών προσώπων του και για τον διωγμό του από τον Αρη, προχθές βαλάντωσε από τη συγκίνηση, από τη νοσταλγία, από τη λατρεία κι από την αποθέωση που ξεχείλιζαν σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου.

Την πρώτη φορά έκλαψε μεταξύ συγγενών και φίλων: μέσα σε ένα δωμάτιο, στα παλιά αποδυτήρια του Αρη, όπου περίμενε μέχρι να βγει στη σάλα, βλέποντας από την τηλεόραση τι συνέβαινε στο γήπεδο.

Καθόταν εκεί μαζί με τη γυναίκα του Ελένη και την κόρη του Στέλλα και βούρκωσε ακούγοντας στην αρχή της εκδήλωσης την αναφορά στη συχωρεμένη τη μάνα του Στέλλα που κάμφθηκε για να αφήσει το στερνοπούλι της να πετάξει από τη φωλιά του μονάχα όταν ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης της χάρισε μια εικόνα της Παναγίας

Οσο περνούσε η ώρα και έβλεπε να περνάει από μπροστά του το φιλμ της ζωής του, ο άνθρωπος που επονομάστηκε «γκάνγκστερ» έμοιαζε με άδολο παιδί του κατηχητικού και από (παλιός άγριος) λύκος γινόταν αρνάκι!

Δάκρυσε κι άλλες φορές στο δωμάτιο όπου κρυβόταν κι όταν πλέον βγήκε στο γήπεδο που σειόταν από τις δονήσεις της αποθέωσης, τότε ήταν που ανατράπηκαν ακόμη και τα ιστορικά δεδομένα

Το γράφω αυτό, διότι ενώ η επωδός «κλάψε, κλάψε» απευθυνόταν για πολλά χρόνια (από τους αντιπάλους του) στον Γιαννάκη, προχθές την ώρα που συναντήθηκαν όντως κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!

Οταν ο Γκάλης πέρασε για τις χαιρετούρες από τον πάγκο της Λιμόζ και είδε στην άκρη την ανοιχτή αγκαλιά και τα βουρκωμένα μάτια του Γιαννάκη, τότε ακριβώς γυρίστηκε η πιο δυνατή σκηνή του μπασκετικού μελό!

Η πιο δυνατή μέχρι την επόμενη που ήταν η δακρύβρεχτη εικόνα της ανάβασης της φανέλας με το Νο 6 στον ουρανό του γηπέδου κι εκεί ακριβώς έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

Ενώ όσα χρόνια έπαιζε για κάθε αδιανόητο καλάθι που πετύχαινε «αυτοκτονούσε» κι ένα επίθετο της ανεξάντλητης ελληνικής γλώσσας, προχθές έκαναν όλα μαζί ομαδικό χαρακίρι!

Απλώς, εκτός από τα επίθετα, τούτη τη φορά αυτοκτόνησαν συλλήβδην και οι επόμενες μεγάλες στιγμές: το παραδέχθηκε μόνος του ότι μετά απ' όλα αυτά δεν υπάρχει πλέον επόμενη στιγμή!

Υπάρχουν, όμως, τα δάκρυα του ύμνου της συγκίνησης που έπεφταν στρέιτ και ράιτ θρου και αυτά σίγουρα είναι τα μεγαλύτερα κι από τα προηγούμενα κι από τα επόμενα!

Πηγή: Goal

Άρης Μπάσκετ SPORTS