Θυμήθηκα όλα αυτά που με έκαναν να αγαπήσω το μπάσκετ και να πιάσω στα χέρια μου την πορτοκαλί μπάλα, να γραφτώ στον Τριφυλλιακό (τον Πράσινο, γιατί υπήρχε και Μπλε) λίγες εβδομάδες μετά το Ευρωμπάσκετ του '87. Δεν ξέχασα ποτέ όλα τα παιδάκια αλλά και παιδιά-μαντράχαλους της εποχής να προσπαθούμε να κάνουμε σπάσιμο μέσης και να μείνουμε λίγο παραπάνω στον αέρα, με το επιφώνημα «έλα, ρε Γκάλη!» να συνοδεύει κάθε δύσκολο καλάθι. Τιμή και δόξα στον φίλο μου τον Μανώλη, που είχε ξεπατικώσει κινήσεις - μαλλί - βλέμμα Γκάλη και υποστήριζε ότι τα παπούτσια PONY που φορούσε ήταν ειδική παραγγελία και τα μοναδικά σαν του Νικ που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Την άνοιξη του 1990 γυρνούσαμε με το σχολείο μου από Ρόδο όπου είχαμε πάει πενταήμερη. Στο πλοίο «Ιαλυσός» ήμασταν εκατοντάδες παιδιά, 17-18 ετών, από διάφορα σχολεία, «κατεστραμμένα» από τα ξενύχτια και το αλκοόλ, καταχρήσεις πρωτόγνωρες τότε για τους περισσότερους που για πρώτη φορά φύγαμε μακριά από τον οικογενειακό έλεγχο. Κι όμως, όλοι εμείς οι κατεστραμμένοι, στριμωχτήκαμε στο σαλόνι του πλοίου όπου υπήρχε η τηλεόραση λίγο μετά τις 20:30, χυμένοι στα πατώματα και τις καρέκλες, για να δούμε τον αγώνα του Αρη. Κι αυτή ακριβώς ήταν η μεγάλη προσφορά του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών στον αθλητισμό της εποχής: ότι ο Αρης δεν ήταν «κτήμα» των φίλων του, αλλά ο Αρης όλης της Ελλάδας, η ομάδα που μας ένωνε όλους, που τη σεβόμασταν όλοι (ακόμα και οι ΠΑΟΚτσήδες θέλω να πιστεύω, ακόμα κι αν δεν το παραδέχονταν). Αυτή ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη του Νικ και της υπόλοιπης ομάδας που κανείς δεν αξιοποίησε ποτέ, που κανείς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί, να χτίσει πάνω της και να καρπωθεί οφέλη για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό.

Θεωρώ αυτονόητο να τιμάται ο Γκάλης -κι ας άργησε τόσο. Μόνο που για μένα και πολλούς άλλους η τιμή προς το πρόσωπό του είναι καθημερινή: όσοι τον έχουν δει να παίζει, τον έχουν πάντα στην καρδιά και το μυαλό τους σαν κάτι ξεχωριστό και μοναδικό. Θεωρώ απόλυτα δίκαιο το αίτημα αυτών που ζητούν να μετονομαστεί το Αλεξάνδρειο σε «Νίκος Γκάλης». Μόνο που για μένα και για πολλούς άλλους το ίδιο το μπάσκετ όπως το γνώρισα και το αγάπησα, λέγεται «Νίκος Γκάλης». Αυτό που κανέναν σχεδόν δεν απασχολεί, που κανένας σχεδόν δεν ασχολείται, είναι η αναξιοποίητη επίδραση που είχε και έχει ο Γκάλης στον αθλητισμό. Και λέω «έχει», διότι η συμμετοχή και η τρέλα του κόσμου για τον Νικ δεν έχουν ξεφτίσει με το πέρασμα των χρόνων. Και ο ερχομός τόσο σπουδαίων παικτών και προσωπικοτήτων (αντίπαλοί του οι περισσότεροι, αλλά άνθρωποι που τον σέβονται) δείχνει ότι στον αθλητισμό υπάρχει αντιπαλότητα όσο διαρκεί ένας αγώνας -πριν και μετά υπάρχουν σεβασμός και αναγνώριση.

Θυμάστε το περιστατικό με τον Νικ και τον Μπάνε, όπου παραλίγο να είχαμε στο παρκέ το «Thrilla in Manilla» με ανταλλαγές ντιρέκτ και κροσέ; Ε, και ο Μπάνε ήταν εκεί για να τον τιμήσει με όλη του την καρδιά. Καταλαβαίνετε τώρα ότι η κόντρα διαρκεί όσο η ένταση του αγώνα, αλλά η αναγνώριση είναι παντοτινή;

Πηγή: SportDay

Άρης Μπάσκετ SPORTS